jakby spróbować znaleźć polski odpowiednik Galdosa, to chyba najbliższy byłby Kraszewski: bo podobny okres i ta sama, tasiemcowa produkcja powieści historycznych, pisanych ku edukacji narodu. Tyle że Galdos miał lżejszy styl i liberalne poglądy, a Kraszewski pisał ciężkawo i tak już trochę protoendecko.

Tutaj dość ciekawa powieść Galdosa, bo autor musiał rozwiązać pewien problem ideowy. Otóż Galdos był wojowniczym krzyżowcem liberalizmu, a ten w Hiszpanii zaczął się w czasach napoleońskich, importowany z Francji. A gdzie problem? No przecież ta powieść opowiada o walce Hiszpanów z inwazją napoleońską. I była to nie tylko wojna hiszpańsko-francuska, ale również wojna tradycji przeciw bezbożnym nowinkom zza Pirenejów. Jak tu napisać o gonieniu Francuzów, żeby przypadkiem nie promować jednak rodzimej reakcyjnej konserwy? Kto chce się dowiedzieć, musi przeczytać.

W bonusie będzie o Polakach, którzy epizodycznie się tu pojawiają. Ale nie tak jak to się u nas przyjęło: dzielni, waleczni, lekko zaniepokojeni tym że najeżdżają cudzy kraj, szukają i znajdują nić porozumienia z Hiszpanami. Tu Polacy to tchórzliwa, okrutna hołota na francuskim pasku, a hiszpańscy gerylasi bez kłopotu przerabiają ich na mielonkę.

jakby spróbować znaleźć polski odpowiednik Galdosa, to chyba najbliższy byłby Kraszewski: bo podobny okres i ta sama, tasiemcowa produkcja powieści historycznych, pisanych ku edukacji narodu. Tyle że Galdos miał lżejszy styl i liberalne poglądy, a Kraszewski pisał ciężkawo i tak już trochę protoendecko.

Tutaj dość ciekawa powieść Galdosa, bo autor musiał rozwiązać pewien...