Książka bardzo nierówna, zarówno pod kątem wyboru postaci, jak i biografii czy, w końcu, formy (z ostatnią postacią przeprowadzony jest wywiad, podczas gdy pozostałe są raczej notkami biograficznymi).

Polecam fragmenty o Wandzie Morbitzer-Tozer, Marii von Maltzan, Stanisławie Walasiewicz, Elenie Poniatowskiej i Krystynie Mazurównie. Należy jednak pamiętać, że na każdą kobietę przypada raptem do kilkanastu stron opowieści pisanej dużą czcionką.

Nie uważam czasu przeznaczonego na lekturę tej pozycji za czas stracony, ale zapytana czy przeczytałabym "Kobiety które igrały z bogami" jeszcze raz, z całą stanowczością odpowiedziałabym: z pewnością nie.

Książka bardzo nierówna, zarówno pod kątem wyboru postaci, jak i biografii czy, w końcu, formy (z ostatnią postacią przeprowadzony jest wywiad, podczas gdy pozostałe są raczej notkami biograficznymi).

Polecam fragmenty o Wandzie Morbitzer-Tozer, Marii von Maltzan, Stanisławie Walasiewicz, Elenie Poniatowskiej i Krystynie Mazurównie. Należy jednak pamiętać, że na każdą...

Krótkie wieloaspektowe szkice, które przybliżają nam sylwetki nietuzinkowych osobowości kobiecych. Historie zabawne, innym razem nostaliczne z bardziej lub mniej intymnymi faktami oddającymi charakter podejścia tych kobiet do życia, pracy, mężczyzn, kariery...
To właśnie m.in. w tej pozycji znajdziemy historię najgorszej śpiewaczki Florence Foster-Jenkins, którą z wielkim kunsztem przedstawiła Krystyna Janda w "Boskiej" , wielkiej polskiej aktorki Elżbiety Czyżewskiej czy ekscentrycznej Krystyny Mazurówny.

Krótkie wieloaspektowe szkice, które przybliżają nam sylwetki nietuzinkowych osobowości kobiecych. Historie zabawne, innym razem nostaliczne z bardziej lub mniej intymnymi faktami oddającymi charakter podejścia tych kobiet do życia, pracy, mężczyzn, kariery...
To właśnie m.in. w tej pozycji znajdziemy historię najgorszej śpiewaczki Florence Foster-Jenkins, którą z wielkim...

„Igraj z bogami” – powiedział ojciec młodziutkiej Almie Mahler, późniejszej władczyni wiedeńskich salonów. I pomimo czasów, w których żyła, a w których kobiecie nie przystoi być kim więcej niż dodatkiem do męża, posłuchała ojca i walczyła o siebie. Robiły to wszystkie kobiety, będące bohaterkami książki „Kobiety, które igrały z bogami”. 17 historii, 17 kobiet, które odrzuciły rolę przypisywaną im przez społeczeństwo i konwenanse, które czuły że mogą więcej i poszły za głosem swego serca. Florence Foster-Jenkins, która śpiewała całą sobą, choć robiła to fatalnie. Peggy Guggeheim, która stworzyła najwspanialszą kolekcję sztuki. Charlotte Perkins Gilman, feministka z prawdziwego zdarzenia. Anna Magnani, muza włoskiego kina. Stanisława Walasiewicz, Polka z wyboru, biegaczka, kontrowersyjna po śmierci. Elena Poniatowska, dziennikarka, idąca tam, gdzie inni nie chcieli nawet zajrzeć. Elżbieta Czyżewska, gwiazda nie tylko w Polsce, ale i za oceanem, zawsze wierna sobie. I jeszcze wiele innych, prawdziwych pasjonatek życia.

Znamienne są słowa, które wypowiada jedna z bohaterek, Krystyna Mazurówna, tancerka. „Kurcze – myślę – z czego ja się tak cieszę? Z rozpędu się cieszę, ot co!” Znamienne jest to, że potępione przez rodzinę, bo żyły w czasach, gdy rolą kobiety było prowadzenie domu, li i jedynie, poszły dalej i stały się kimś więcej niż skandalistkami swoich czasów. Stały się kobietami symbolami. Które wywierały znaczący wpływ na świat dookoła nich. Sprzeciwiły się zasadom i świat się nie zawalił, w zasadzie wręcz przeciwnie.

Znamienne jest również to, że z podobnym podejściem do kobiet spotykamy się także w dzisiejszych czasach. I to nie tylko wśród wielbicieli moheru, zwolenników patriarchatu, gdzie kobieta idzie dwa kroki za mężem i pozostaje wiernie w jego cieniu. Nie tylko. Agnieszka Wójtowicz-Vosloo, młoda reżyserka mająca za sobą debiut w Hollywood, opowiada jak przypisywano jej różne role: aktorki, dziewczyny na posyłki, ale nie reżysera. Jakby kobieta za kamerą, zwłaszcza młoda i ładna, była wciąż wynaturzeniem.

„Igraj z bogami” – powiedział ojciec młodziutkiej Almie Mahler, późniejszej władczyni wiedeńskich salonów. I pomimo czasów, w których żyła, a w których kobiecie nie przystoi być kim więcej niż dodatkiem do męża, posłuchała ojca i walczyła o siebie. Robiły to wszystkie kobiety, będące bohaterkami książki „Kobiety, które igrały z bogami”. 17 historii, 17 kobiet, które...

Mało ciekawie opisane, w typowo gazetowy sposób - w zasadzie tego można oczekiwać po zebranych reportażach i wywiadach. Dla mnie nudne i niewiele wnoszące.

Mało ciekawie opisane, w typowo gazetowy sposób - w zasadzie tego można oczekiwać po zebranych reportażach i wywiadach. Dla mnie nudne i niewiele wnoszące.

Ciekawe studium psychologii kobiet, a przez to także ich (nie zawsze tylko ich...) mężczyzn. Bo kim byłby Picasso bez Dory, ile dzieł nie ujrzałoby światła dziennego? I dlaczego bohaterka "Białej bluzki" Osieckiej jest literackim nawiązaniem do postaci Elżbiety Czyżewskiej? Osobiście mnie najbardziej poruszyła historia opowiedziana przez A. Wójtowicz - Vosloo, o kostnicach na Wall Street, w których setki często niezidentyfikowanych ciał swobodnie się rozkłada, w sali sąsiadującej z firmą utylizującą odpady.
Całość niebanalna, choć od strony warsztatowej pozostawiająca troszkę do życzenia. Dobre, uczciwe 4 gwiazdki.

Ciekawe studium psychologii kobiet, a przez to także ich (nie zawsze tylko ich...) mężczyzn. Bo kim byłby Picasso bez Dory, ile dzieł nie ujrzałoby światła dziennego? I dlaczego bohaterka "Białej bluzki" Osieckiej jest literackim nawiązaniem do postaci Elżbiety Czyżewskiej? Osobiście mnie najbardziej poruszyła historia opowiedziana przez A. Wójtowicz - Vosloo, o kostnicach...

Większość historii jest niesamowita. Intrygujące, nieprawdopodobne historie ukazują życie siedemnastu, na pozór znanych nam kobiet, od zupełnie innej strony.

Większość historii jest niesamowita. Intrygujące, nieprawdopodobne historie ukazują życie siedemnastu, na pozór znanych nam kobiet, od zupełnie innej strony.

Słaba, chociaż kobiety w tych krótkich opowiastkach były barwnymi postaciami nie odczułam tego.Publikacja GW, zebrane felietony i niepotrzebnie wydane w formie książki - i pieniądze też niepotrzebnie wydane.

Słaba, chociaż kobiety w tych krótkich opowiastkach były barwnymi postaciami nie odczułam tego.Publikacja GW, zebrane felietony i niepotrzebnie wydane w formie książki - i pieniądze też niepotrzebnie wydane.

Bardzo ciekawa, szkoda, bo brakuje pewnej dziennikarskiej finezji w artykułach.

Bardzo ciekawa, szkoda, bo brakuje pewnej dziennikarskiej finezji w artykułach.

Dobrze się czyta, lekko. A wyłaniający się obrazy kobiet mobilizują do działania i uczą, by czerpać z życia. Mądra i przyjemna rzecz.

Dobrze się czyta, lekko. A wyłaniający się obrazy kobiet mobilizują do działania i uczą, by czerpać z życia. Mądra i przyjemna rzecz.