Kolejna książka napisana trochę na siłe, bez większego pomysłu

Kolejna książka napisana trochę na siłe, bez większego pomysłu

Powieść nie wytrzymuje porównania z poprzednią częścią, czyli "Wywiadem z wampirem" - istne popłuczyny, na siłę przedłużane wątki.
To rozerotyzowany harlequin, którym mogą się zachwycić geje.
Mi daleko do zachwytów.
Dzieje Armanda, przyszłego twórcy Teatru Wampirów, są słabe.
5/10.

Powieść nie wytrzymuje porównania z poprzednią częścią, czyli "Wywiadem z wampirem" - istne popłuczyny, na siłę przedłużane wątki.
To rozerotyzowany harlequin, którym mogą się zachwycić geje.
Mi daleko do zachwytów.
Dzieje Armanda, przyszłego twórcy Teatru Wampirów, są słabe.
5/10.

Pozostała lekka nutka niedosytu. Miałem spore oczekiwania co do postaci Armanda.

Pozostała lekka nutka niedosytu. Miałem spore oczekiwania co do postaci Armanda.

Z całej serii jak dotąd ta część wydaje się najgorsza. Fabuła nijaka, bez głównego wątku. Czytanie ciągle o sprawach błahych i bez znaczenia po jakimś czasie robi się nudne, niezależnie od tego jak pięknym jest to spisane językiem. Nawet ciekawa Wenecja i barwne opisy erotyczne czy poetycko wyrażone spojrzenia bohaterów po pewnym czasie wydają się zwyczajnie monotonne. Choć na swój sposób przepadam za Anne Rice to na tej części się zawiodłam, a tylko kilka ostatnich stron sprawiały wrażenie wartościowych. Szkoda.

Z całej serii jak dotąd ta część wydaje się najgorsza. Fabuła nijaka, bez głównego wątku. Czytanie ciągle o sprawach błahych i bez znaczenia po jakimś czasie robi się nudne, niezależnie od tego jak pięknym jest to spisane językiem. Nawet ciekawa Wenecja i barwne opisy erotyczne czy poetycko wyrażone spojrzenia bohaterów po pewnym czasie wydają się zwyczajnie monotonne. Choć...

Bardzo podoba mi się sposób, w którym autorka żongluje bohaterami, bo z małymi wyjątkami odbywa się to bez straty dla serii. Armand to jedna z najbarwniejszych postaci stworzonych przez Anne Rice, zasługiwał na książkę poświęconą jego ujmującej osobie.

Bardzo podoba mi się sposób, w którym autorka żongluje bohaterami, bo z małymi wyjątkami odbywa się to bez straty dla serii. Armand to jedna z najbarwniejszych postaci stworzonych przez Anne Rice, zasługiwał na książkę poświęconą jego ujmującej osobie.

Filozoficzna, psychologiczna, religijna - to pierwsze przymiotniki, które przychodzą mi po przeczytaniu tej pozycji. Jest to pierwsza książka tej autorki, która trafiła w moje ręce, na dodatek okazuje się, że to sam środek cyklu o wampirach, co nie przeszkadza w czytaniu. Ciekawa narracja jest tu atutem, tytułowy wampir daje do zrozumienia czytelnikowi jakie wątki były poruszane w innych książkach. Na początku byłam zawiedziona ukazywaną mi historią, nie tego spodziewałam się po książce o wampirach. Powolne tempo (czasami naprawdę za długie, aby potem po macoszemu potraktować niektóre wątki),krążenie narratora wokół głównego wątku, także potrafiłam się zdezorientować o czym zaczął opowiadać a o czym dopowiada mimochodem. Jednak z biegiem kartek zaczęłam traktować to jako plus. Powolne tempo pokazało nam psychologiczne przemiany w bohaterze. Jak na książkę o wampirach, daje dużo do myślenia na temat religii, jej podstaw, wiary i to w pozytywnym sensie. Dodatkowo umiejscowienie w realnych miejscach zachęca do zapoznania się z mistrzami malarstwa włoskiego czy z historią klasztoru w Rusi Kijowskiej. Kto szuka wartkiej akcji z ciągle głodnymi wamiprami, nie znajdzie tu tego, za to może odkryć coś wartego przemyślenia.

Filozoficzna, psychologiczna, religijna - to pierwsze przymiotniki, które przychodzą mi po przeczytaniu tej pozycji. Jest to pierwsza książka tej autorki, która trafiła w moje ręce, na dodatek okazuje się, że to sam środek cyklu o wampirach, co nie przeszkadza w czytaniu. Ciekawa narracja jest tu atutem, tytułowy wampir daje do zrozumienia czytelnikowi jakie wątki były...

Miło jest wrócić do książek w których bardzo precyzyjnie zostaje przedstawiony wizerunek wampira z przed lat, zanim wszechobecny i modny stał się "wampir" świecący w słońcu, skrzący brokatem :) Serdecznie polecam jeśli komuś tęskno do klasyki literatury z pod znaku ostrych kłów i posoki krwi :)

Miło jest wrócić do książek w których bardzo precyzyjnie zostaje przedstawiony wizerunek wampira z przed lat, zanim wszechobecny i modny stał się "wampir" świecący w słońcu, skrzący brokatem :) Serdecznie polecam jeśli komuś tęskno do klasyki literatury z pod znaku ostrych kłów i posoki krwi :)

Historia Armanda- powtórzona ale i wzbogacona o nowe szczegóły. Czytało mi się tę książkę całkiem dobrze, zwłaszcza opis życia z Mariuszem.

Historia Armanda- powtórzona ale i wzbogacona o nowe szczegóły. Czytało mi się tę książkę całkiem dobrze, zwłaszcza opis życia z Mariuszem.

Wampira Armanda znamy już z pierwszej części Kronik Wampirów, ale dopiero teraz dane nam było poznać losy jednego z najstarszych krwiopijców. Opowiada on historię znaną poniekąd z poprzednich części, ale widzianą jego oczami przez co wydaje się być nową i nieznaną. Z ogromną ciekawością i wypiekami na twarzy czytałam o jego człowieczym dorastaniu u boku Mariusa. Panią Anne Rice uwielbiam za jej styl pisania, gdzie każde zdanie i każde słowo aż ocieka pięknem.

Wampira Armanda znamy już z pierwszej części Kronik Wampirów, ale dopiero teraz dane nam było poznać losy jednego z najstarszych krwiopijców. Opowiada on historię znaną poniekąd z poprzednich części, ale widzianą jego oczami przez co wydaje się być nową i nieznaną. Z ogromną ciekawością i wypiekami na twarzy czytałam o jego człowieczym dorastaniu u boku Mariusa. Panią Anne...

poznając Armanda w wywiadzie wampira bardzo polubiłam jego postać z zapałem zabrałam się do czytania tego tomu. Autorce udało się zabić moją całą sympatie do tego bohatera sam fakt tego że przeżył wywołało u mnie ironiczny uśmiech. wampir i śmiertelnik jako para geji to już było dla mnie za dużo i do tego religijność wampira przeczytałam całość z czystej czytelniczej ciekawość jak się skończy uważam że książka była by o wiele ciekawsza jak by autorka skupiła się bardziej na wątku Sybelle i Benijego bo tylko to pod koniec było ciekawe.

poznając Armanda w wywiadzie wampira bardzo polubiłam jego postać z zapałem zabrałam się do czytania tego tomu. Autorce udało się zabić moją całą sympatie do tego bohatera sam fakt tego że przeżył wywołało u mnie ironiczny uśmiech. wampir i śmiertelnik jako para geji to już było dla mnie za dużo i do tego religijność wampira przeczytałam całość z czystej czytelniczej...