Historia mogłaby być ciekawa, ale napisana jest w sposób, który bardziej mnie męczył niż wciągał. No cóż, przebrnęłam do końca bez efektu Wow.

Historia mogłaby być ciekawa, ale napisana jest w sposób, który bardziej mnie męczył niż wciągał. No cóż, przebrnęłam do końca bez efektu Wow.

Niestety książka nie dla mnie, uwielbiam Harris i przeczytałam większość jej książek, ale tej po porostu nie dałam rady.

Niestety książka nie dla mnie, uwielbiam Harris i przeczytałam większość jej książek, ale tej po porostu nie dałam rady.

Bardzo zła książka o istotach przypominających wampiry. Wręcz okropna. Nudna i zdecydowanie za długa. Nie polecam.

Bardzo zła książka o istotach przypominających wampiry. Wręcz okropna. Nudna i zdecydowanie za długa. Nie polecam.

Pomysł na książkę był niezły, podzielenie fabuły na dwa wątki toczące się równocześnie był również interesujący. Jednakże jak to w życiu bywa chęci nie zawsze są wystarczające. Choć wątek Daniela Holmesa jest nawet przyzwoity, to wątek Alice sprawiał wrażenie jakby był potraktowany po macoszemu. Konkluzja książki również pozostawia wiele do życzenia, aż ma się chęć wysnuć wniosek, że autorka zwyczajnie straciła cierpliwość i chciała przyśpieszyć zakończenie książki. Efekt końcowy to w sumie taki średniak, który można przeczytać w południe/dwa (jeśli ma się czas) a następnie zapomnieć.

Co do przedstawienia wampiryzmu (choć to nie do końca wampiry) to koncepcja sama w sobie jest nawet interesująca. Zdecydowanie odcina się od natłoku tych współczesnych przedstawień.

Pomysł na książkę był niezły, podzielenie fabuły na dwa wątki toczące się równocześnie był również interesujący. Jednakże jak to w życiu bywa chęci nie zawsze są wystarczające. Choć wątek Daniela Holmesa jest nawet przyzwoity, to wątek Alice sprawiał wrażenie jakby był potraktowany po macoszemu. Konkluzja książki również pozostawia wiele do życzenia, aż ma się chęć wysnuć...

Kolejna książka, którą trudno mi ocenić. Niby czyta się rewelacyjnie, uwielbiam prozę J. Harris, jej „Pięć ćwiartek pomarańczy" czy „Dżentelmeni i gracze" wspominam mimo lat, jakie minęły od ich lektury. Tymczasem „Nasienie zła", pomimo, że świetnie napisane, w ogóle do mnie nie przemawia pod względem treści, mój umysł nie przyjmuje tematyki wampirów i o ile mogłabym wybaczyć fragmenty z Danielem, o tyle nie znosiłam kawałków z Alice, które nie tylko mnie nudziły ale również irytowały. Poza tym pomysł chyba niekoniecznie nowatorski. Na plus przypisuję książce narrację z punktu widzenia kilku osób. Czyli jest pół na pół. Wolałabym, aby Harris została przy tematyce obyczajowej, wychodziły jej świetne powieści.

Kolejna książka, którą trudno mi ocenić. Niby czyta się rewelacyjnie, uwielbiam prozę J. Harris, jej „Pięć ćwiartek pomarańczy" czy „Dżentelmeni i gracze" wspominam mimo lat, jakie minęły od ich lektury. Tymczasem „Nasienie zła", pomimo, że świetnie napisane, w ogóle do mnie nie przemawia pod względem treści, mój umysł nie przyjmuje tematyki wampirów i o ile mogłabym...

Średnio mi się podobała ta książka. Taka jakaś...nijaka. Pomysł na fabułę dobry, aczkolwiek zabrakło mi niej tego "czegoś", co sprawia, że zapamiętam tę książkę na dłużej. I te opisy... Momentami aż prosiło się żeby przeskoczyć stronę czy dwie dalej...

Średnio mi się podobała ta książka. Taka jakaś...nijaka. Pomysł na fabułę dobry, aczkolwiek zabrakło mi niej tego "czegoś", co sprawia, że zapamiętam tę książkę na dłużej. I te opisy... Momentami aż prosiło się żeby przeskoczyć stronę czy dwie dalej...

Zapraszam do przeczytania mojej opinii:
http://blankakatarzynadzugaj.wordpress.com/2014/11/04/wszyscy-jestesmy-wampirami/

Zapraszam do przeczytania mojej opinii:
http://blankakatarzynadzugaj.wordpress.com/2014/11/04/wszyscy-jestesmy-wampirami/

Bardzo interesująca książka , która opowiada historię młodej malarki. Na jej drodze staje były chłopak Joe z obecną dziewczyną Ginny.Wszystko dzieje się w Cambridge. Opowieść co chwile przerywa wątek z przeszłości który jest odbiciem tego co dzieje się w teraz.
Dziewczyna ma na imię Alice przez całą książkę wspomina o Joem i tym co ich łączyło. Pewnie dlatego zgadza się na to by Ginny z nią zamieszkała na prośbę jej byłego chłopaka. Z czasem Alice dowiaduje się przerażającej prawdy o współlokatorce.
Drugi główny bohater to Daniel Holms student, który żył w XIX w. Ratuje tonącą dziewczynę która z miejsca go oczarowuje, sprowadza ja do gospodyni u której wynajmuje pokój. Nie potrafi ukryć informacji o nieznajomej przed najlepszym przyjacielem Robertem , zapoznaje ją z nim. Później tego żałuje ponieważ chłopak zakochuje się w niej myśląc że z wzajemnością ale prawda ma okazać się całkiem inna.
Polecam!

Bardzo interesująca książka , która opowiada historię młodej malarki. Na jej drodze staje były chłopak Joe z obecną dziewczyną Ginny.Wszystko dzieje się w Cambridge. Opowieść co chwile przerywa wątek z przeszłości który jest odbiciem tego co dzieje się w teraz.
Dziewczyna ma na imię Alice przez całą książkę wspomina o Joem i tym co ich łączyło. Pewnie dlatego zgadza się na...

"Nasienie zła" Joanne Harris napisała i wydała ponad 20 lat temu, w 2009 roku książka ta została wznowiona, dlatego jest napisana w zupełnie inny sposób niż teraz powstałe paranormal romance, których jest mnóstwo, a każda ma ten sam utarty już schemat wampira i zakochanej w nim głupiej, słodkiej nastolatki, śmiertelniczki.

Zacytuję Wam tutaj co autorka mówi na początku książki:
"Wyszła z tego historia o wampirach, w której prawie się nie pojawia słowo "wampir"; historia o duchach bez jednego ducha; horror, w którym szara rzeczywistość przeraża bardziej niż jakakolwiek mitologia."

Stworzenia nocy nie są tu miłe jak w obecnych powieściach. Są złe. To prawdziwe koszmary nocne. Żądne krwi i bezwzględne w swoich poczynaniach potwory.

Całość historii dzieję się w Cambridge. Alice jest artystką, która nadal przeżywa rozstanie ze swoim chłopakiem Joe, chociaż minęło już bardzo dużo czasu. Pewnego dnia ich drogi ponownie się skrzyżowały, a Alice zgodziła się wyręczyć mu przysługę i przenocować na jakiś czas w swoim mieszkaniu jego nową dziewczynę Ginnie. Ginnie jest płomiennorudą pięknością, sprawiającą wrażenie bezradnej, bezsilnej, zagubionej dziewczynki, ale tak naprawdę skrywa tajemnice i z pewnością nie jest dokładnie taką osobą za jaką się podaje. Alice wkroczy w jej świat, odkryje go, a pomoże jej w tym dziennik Daniela Holmesa, który znajdzie w rzeczach Ginnie. Podczas jego czytania odkryje co Ginnie ma wspólnego z rudowłosą Rosemary żyjącą ponad pół wieku wcześniej i jak duże znaczenie ma w tej historii cmentarz w Grantchester.

Książka jest tutaj pokazana z perspektywy dwóch czasów - powojennych i współczesnych, ale one oby dwa się ze sobą silnie łączą. Zdarzenia z przeszłości mają ogromny wpływ na to co się stanie w przyszłości.

Na określenie tej książki pcha mi się na usta mnóstwo epitetów. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie i chyba z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że już dawno nie czytałam tak dobrej książki z tego gatunku. Może nawet nie, że dawno, ale chyba nigdy nie czytałam tak dobrej książki z gatunku fantastyki. Chociaż książkę bardziej w sumie określa się jako gotycki romans. Jak dla mnie mogłaby ona nawet uchodzić za powieść grozy. Jej przepiękna okładka już sama świetnie oddaje nastrój książki. Książkę wyróżnia z pewnością mroczny klimat i bardzo oryginalna fabuła. Ogólnie "Nasienie zła" bardzo mnie poruszyło, jest niewiarygodnie przejmujące, a jego końcówka wstrząsająca. Co do języka nie mam najmniejszych zastrzeżeń. Nie czytało się jej normalnie, tylko się w nią wpływało i coraz bardziej zagłębiało. Coś niesamowitego. Nie da się od niej od tak oderwać, czyta się ją na jednym wdechu. Czytałam o niej różne opinie, nie często tak pozytywne, ale jak dla mnie jest genialna. Jest to książka, która bardzo głęboko zapada w pamięć. Serdecznie i szczerze polecam :)

"Nasienie zła" Joanne Harris napisała i wydała ponad 20 lat temu, w 2009 roku książka ta została wznowiona, dlatego jest napisana w zupełnie inny sposób niż teraz powstałe paranormal romance, których jest mnóstwo, a każda ma ten sam utarty już schemat wampira i zakochanej w nim głupiej, słodkiej nastolatki, śmiertelniczki.

Zacytuję Wam tutaj co autorka mówi na początku...

"... nie mówi się, że nie umarł ten, kto żyje w czyjeś pamięci?"

"... nie mówi się, że nie umarł ten, kto żyje w czyjeś pamięci?"