Wolni Ciut Ludzie

To raczej dla młodszych, lecz i mi się podobało. No i jest Babcia. Mój ulubiony cykl jest o czarownicach, ale wszystkie inne też kocham. Zawsze mnie bawiły i zawsze głośno się nad nimi śmiałam, nawet w pociągu. Tylko „Kwestia wyboru” MarMaxa Borowskiego jest dla mnie małym pocieszeniem w tym, że więcej Swiata Dysku nie będzie. Świat fantasy inny, ale humor wspaniały i ta sama głębia rozumienia człowieka.

To raczej dla młodszych, lecz i mi się podobało. No i jest Babcia. Mój ulubiony cykl jest o czarownicach, ale wszystkie inne też kocham. Zawsze mnie bawiły i zawsze głośno się nad nimi śmiałam, nawet w pociągu. Tylko „Kwestia wyboru” MarMaxa Borowskiego jest dla mnie małym pocieszeniem w tym, że więcej Swiata Dysku nie będzie. Świat fantasy inny, ale humor wspaniały i ta...

Cały ten mały ludek mnie za bardzo nie bawi, ale doceniam urok powieści. Moje dzieci jeszcze do niej nie dorosły, ale na pewno pokochają.

Cały ten mały ludek mnie za bardzo nie bawi, ale doceniam urok powieści. Moje dzieci jeszcze do niej nie dorosły, ale na pewno pokochają.

8 łojzicku! na 10

8 łojzicku! na 10

Świetna lektura.

Świetna lektura.

W książkach dla młodszych Pratchett wyraźnie nie może się zdecydować. Z jednej strony jesteśmy w świecie fantastycznym a z drugiej strony autor ciągle przypomina czytelnikom, że magia to tylko ukryta mądrość i nierozpoznane, całkiem ludzkie moce. Widać w tym wyraźne przesłanie dydaktyczne co zaburza lekkość i kreatywność wyobraźni z innych książek

W książkach dla młodszych Pratchett wyraźnie nie może się zdecydować. Z jednej strony jesteśmy w świecie fantastycznym a z drugiej strony autor ciągle przypomina czytelnikom, że magia to tylko ukryta mądrość i nierozpoznane, całkiem ludzkie moce. Widać w tym wyraźne przesłanie dydaktyczne co zaburza lekkość i kreatywność wyobraźni z innych książek

Gdzie kończy, a gdzie zaczyna się sen? Być może śnimy całe życie marząc o tym, co mogłoby się stać, a się nie stało i o tym co zdarzyło w inny sposób, niż zdarzyć by się mogło.
Prawdę zna tylko porcelanowa figurka, którą otrzymałaś od swej babki, niemo obserwująca twoje życie z półki. Ona wie, ona widzi. Pamięta i towarzyszy. Niczego ci jednak nie powie, bo pewnych rzeczy ludziom wiedzieć nie wolno.

„Wolni Ciut Ludzie” to przepiękna opowieść o tradycji i przywiązaniu, przepleciona błyskotliwością Pratchetta, którą wplata on w słowa i wspomnienia dyskowych czarownic. W powieści tej baśniowość i mrok sennych koszmarów oraz ludzkich pragnień płynnie przenika się z realizmem życia pasterskiego i szczyptą polityki feudalnej.

Język niebieskoskórych wojowników, do złudzenia nawiązujących przynajmniej w pewnym stopniu do Szkotów, dla mnie osobiście był bardzo męczący w dłuższym odbiorze. Stanowią oni jednak ważny element historii, łączący w sobie surowość usposobienia i abstrakcję założeń, którymi bohaterowie kierują się na każdym kroku.

Powieść kłania się młodzieży, ale przeznaczona jest dla także dla bardziej doświadczonych w latach osób, które dostrzegą drugie dno i zechcą zanurzyć się w mglistość swojego własnego dzieciństwa.

Gdzie kończy, a gdzie zaczyna się sen? Być może śnimy całe życie marząc o tym, co mogłoby się stać, a się nie stało i o tym co zdarzyło w inny sposób, niż zdarzyć by się mogło.
Prawdę zna tylko porcelanowa figurka, którą otrzymałaś od swej babki, niemo obserwująca twoje życie z półki. Ona wie, ona widzi. Pamięta i towarzyszy. Niczego ci jednak nie powie, bo pewnych rzeczy...

Historia jest dość prosta, żeby nie powiedzieć oklepana. Brat dziewięcioletniej Akwili zostaje porwany przez złą czarownicę i siostra musi ruszyć w nieznany świat, aby go ocalić. Po drodze odkryje w sobie nieznaną dotąd moc, a w całym przedsięwzięciu pomoże jej zgraja małych, błękitnych i bardzo bitnych ludzików.

Widać, że Pratchett garściami czerpał z powszechnie znanych baśni, ale upichcił z tych składników danie o swoim charakterystycznym posmaku. Książka ewidentnie skierowana do młodszego odbiorcy, dlatego nie będę jej oceniał, bo to po prostu nie moja bajka. Gdybym był dzieckiem, to myślę że by mi się spodobała.

Historia jest dość prosta, żeby nie powiedzieć oklepana. Brat dziewięcioletniej Akwili zostaje porwany przez złą czarownicę i siostra musi ruszyć w nieznany świat, aby go ocalić. Po drodze odkryje w sobie nieznaną dotąd moc, a w całym przedsięwzięciu pomoże jej zgraja małych, błękitnych i bardzo bitnych ludzików.

Widać, że Pratchett garściami czerpał z powszechnie znanych...

Chociaż polubiłem główną bohaterkę, Akwilę, która jest największym plusem książki, jest to dla mnie chyba najsłabsza do tej pory część Świata Dysku.

Chociaż polubiłem główną bohaterkę, Akwilę, która jest największym plusem książki, jest to dla mnie chyba najsłabsza do tej pory część Świata Dysku.

Jest to pierwsza powieść o Tiffany Obolałej i zarazem druga, która rozgrywając w Świecie Dysku, jest skierowana wyraźnie dla młodszego czytelnika. Bohaterką jest Tiffany, 9-letnia dziewczynka wychowująca się w nie tak całkiem zwyczajnej rodzinie pasterzy górskich, a akcja dzieje się w Kredzie, dyskowej krainie zupełnie mi do tej pory nieznanej. Niezwykłość rodziny Obolałych polega na roli niedawno zmarłej babci Tiffany, która w okolicach pełniła rolę zbliżoną do funkcji czarownicy. Tymczasem do Kredy zbliża się niebezpieczeństwo. Czoła mu stawić może tylko Tiffany z pomocą wojowniczego klanu Nac Mac Feeglów, tytułowych ciut ludzi…

Akcja opiera się na misji, jaką musi wypełnić dziewczynka, ale jak zwykle, w fabule zawarte są pewne podteksty. Tiffany jest niezwykle rezolutna i pragmatyczna, ale w trakcie czytania nie mogłam nie dojść do wniosku, że nasza bohaterka, dziecko przecież, ma problem z zaakceptowaniem odejścia swojej ukochanej babci, a także że ma skomplikowany stosunek do swego młodszego brata. Ta książka podobała mi się bardziej, niż poprzednia z cyklu młodzieżowego i zaważyła tu pewna znajomość tematu – to tak jakby cykl o czarownicach, ale dla innego odbiorcy. Poza tym mamy tu bezpośrednie nawiązania do innych książek tego autora, pojawiają się też ci sami bohaterowie – np. inny klan Nac Mac Feegle brał udział w wydarzeniach w Lancre i już wtedy polubiłam ten zadziorny ludek.

Z ciekawością będę kontynuować poznawanie losów Tiffany Obolałej, a ten tom jest jak najbardziej dobry do rozpoczęcia przygody z Terrym Pratchettem przez młodszych czytelników :)

Jest to pierwsza powieść o Tiffany Obolałej i zarazem druga, która rozgrywając w Świecie Dysku, jest skierowana wyraźnie dla młodszego czytelnika. Bohaterką jest Tiffany, 9-letnia dziewczynka wychowująca się w nie tak całkiem zwyczajnej rodzinie pasterzy górskich, a akcja dzieje się w Kredzie, dyskowej krainie zupełnie mi do tej pory nieznanej. Niezwykłość rodziny Obolałych...

Tiffany żegna się z Kansas i wyrusza do świata snów na jazdę bez trzymanki, traci orientację zupełnie jak w króliczej norze, ale na szczęście pomoże jej ropuch i... tak jakby... smerfy?

"Jeśli się nad tym lepiej zastanowić, baśnie nigdy na nic nie przedstawiały dowodów.
Występował w nich przystojny książę... czy naprawdę był taki? A może po prostu ludzie nazywali go przystojnym, bo był księciem? Dziewczyna była piękna jak poranek... no dobrze, ale który poranek? Kiedy leje deszcz, trudno nawet wyjrzeć przez okno, by się o tym przekonać! Opowieści nie chciały, byś myślała – chciały, byś wierzyła w to, co ci opowiadają..."

Większość książki przesłuchałam w audiobooku, co dużo ułatwiło! Wolni Ciut Ludzie mają swój język, nie zawsze zrozumiały (różne gwary mieszają się ze sobą),a zarówno tłumacz, Piotr W. Cholewa, jak i lektor, Maciej Kowalik, odwalili kawał dobrej roboty prezentując go nam w fenomenalny sposób. Jak już się raz usłyszy te słowa i głos, to ciężko je wyrzucić z głowy. Naprawdę doceniłam to dopiero kończąc książkę samotnie w ebooku. Myślę, że gdybym miała sama czytać (tak tradycyjnie) tę powieść, to Nac Mac Feegle'owie jednak trochę by mnie zmęczyli. Łojzicku.

Bardzo polubiłam dzielną Tiffany, Wolni Ciut Ludzie byli "cudownie popaprani" jak to określiła cordellia.fantastycznie, dobrze się bawiłam, nawet pomimo ciągłego wrażenia, że jest to powieść kierowana do młodszego czytelnika. Polecam fanom fantastyki, jest zabawnie, bajkowo, ale jednocześnie całkiem mądrze i rozsądnie, czyli jak to u Pratchetta.

Tiffany żegna się z Kansas i wyrusza do świata snów na jazdę bez trzymanki, traci orientację zupełnie jak w króliczej norze, ale na szczęście pomoże jej ropuch i... tak jakby... smerfy?

"Jeśli się nad tym lepiej zastanowić, baśnie nigdy na nic nie przedstawiały dowodów.
Występował w nich przystojny książę... czy naprawdę był taki? A może po prostu ludzie nazywali go...