Starzy i nowi bogowie Japonii

Oczyma wyobraźni widziałem, jak dwaj radzieccy uczeni na widok fallicznej figurki czerwieniąc się ze wstydu i zasłaniając oczy mówili do siebie "Swietoj Lenin, eto pienis, eto pornografija".

Ci są dzicy, to jest prymitywne a tamto pornograficzne. Takie wartościowanie już na wstępie podkopuje wiarygodność reszty pracy. No ale myślisz sobie - może nie będzie tak źle.

Otóż będzie.

Clou całej tej książki to "religia zła". Religia to wyzysk i ucisk mas przez klasy rządzące. Shintoizm fatalny, bo wspiera reakcję [sic!], buddyzm trochę lepszy ale nadal zabobon a w ogóle to "odnosi się wrażenie, że ideolodzy kapitalizmu europejskiego i amerykańskiego zainteresowani są w jak najszerszej propagandzie chrześcijaństwa w Japonii. Najwidoczniej ktoś w tych krajach ma nadzieję, że rozprzestrzenienie się chrześcijaństwa zdoła odciągnąć masy od idei socjalistycznych i rewolucyjnych [SIC!]"

Japonia krytycznie potrzebuje socjalizmu, który uratuje ją od propagowanego przez religie obskurantyzmu, szowinizmu, fanatyzmu i sekciarstwa. Śmieszy i smuci kiedy autorzy z przejęciem opisują jak to za czasów Tokugawów w wśród ludu panowało "szpiclostwo" i donosicielstwo a każdy przybysz z zachodu traktowany był jak szpieg.

Poza tym z całej książki bije jakieś leżące u podstaw niezrozumienie podstawowych cech mentalności Japończyków. Dla autorów japoński chłop czy radziecki chłop - wsio rawno.

Ciężko traktować to jako jakiekolwiek źródło wiedzy. Choć, będąc sprawiedliwym, niewątpliwie można się czegoś z tej książki dowiedzieć o historii japońskich religii. Niemniej, to wciąż sowieckie gówno, które bym wyrzucił do śmieci gdyby nie ilustracje.

Oczyma wyobraźni widziałem, jak dwaj radzieccy uczeni na widok fallicznej figurki czerwieniąc się ze wstydu i zasłaniając oczy mówili do siebie "Swietoj Lenin, eto pienis, eto pornografija".

Ci są dzicy, to jest prymitywne a tamto pornograficzne. Takie wartościowanie już na wstępie podkopuje wiarygodność reszty pracy. No ale myślisz sobie - może nie będzie tak źle.

Otóż...

Mimo dosyć ciężkiego smrodku marksistowskiego (ciągłe rozstrzyganie, który nurt religijny odpowiadał potrzebom mas ludowych, zadzieranie nosa na "przesądy i zabobony" przy gloryfikowaniu "naukowego światopoglądu materialistycznego", fetyszyzm postępu) książka zawiera sporo ciekawych informacji. Przedstawia w sposób syntetyczny zarówno historię sintoizmu i buddyzmu w Japonii, jak i rozwój różnych ruchów religijnych po II wojnie światowej.

Mimo dosyć ciężkiego smrodku marksistowskiego (ciągłe rozstrzyganie, który nurt religijny odpowiadał potrzebom mas ludowych, zadzieranie nosa na "przesądy i zabobony" przy gloryfikowaniu "naukowego światopoglądu materialistycznego", fetyszyzm postępu) książka zawiera sporo ciekawych informacji. Przedstawia w sposób syntetyczny zarówno historię sintoizmu i buddyzmu w...

Skusił mnie tytuł, który nie do końca chyba dobrze zrozumiałam w poszukiwaniach typowej mitologii japońskiej - książka opowiada bardziej o powiązaniu kultury, historii i religii w Japonii w różnych okresach czasowych. Autorzy odznaczają się jednak lekkim piórem dzięki któremu dość szybko i przyjemnie przekartkowałam utwór. Dużo ciekawostek sprawia, że czytanie nie nudzi.

Skusił mnie tytuł, który nie do końca chyba dobrze zrozumiałam w poszukiwaniach typowej mitologii japońskiej - książka opowiada bardziej o powiązaniu kultury, historii i religii w Japonii w różnych okresach czasowych. Autorzy odznaczają się jednak lekkim piórem dzięki któremu dość szybko i przyjemnie przekartkowałam utwór. Dużo ciekawostek sprawia, że czytanie nie nudzi.

Jeśli pominie się ideologiczny aspekt książki i weźmie pod uwagę czasy, w których powstała, jest ona interesującą i wnikliwą pozycją.

Jeśli pominie się ideologiczny aspekt książki i weźmie pod uwagę czasy, w których powstała, jest ona interesującą i wnikliwą pozycją.