Niesamowita narracja, lata temu czytałem jej fragmenty. Miejscami aż człowiek się burzy, na Anglików . Wkrótce więcej na blogu Historycznik .

Niesamowita narracja, lata temu czytałem jej fragmenty. Miejscami aż człowiek się burzy, na Anglików . Wkrótce więcej na blogu Historycznik .

Wybitny historyk epoki nowożytnej Stanisław Grzybowski zabiera nas w fascynującą podróż po historii Zielonej Wyspy. I jak na wstępie zaznaczył - „najmłodsze państwo i najstarsza kultura: oto najkrótsza synteza dziejów Irlandii”. Państwo to, gdzie nie ma żab, kretów i węży, których wypędzenie pogańska legenda przypisywała Fionnowi, natomiast chrześcijańska, jak zwykle, przejęła tę tradycję i zasługą tą obdarowała św. Patryka, gdzie nigdy nie postała stopa rzymskiego żołnierza (a przynajmniej nie dochowały się na ten temat żadne źródła),ma przebogatą kulturę. Klasztory irlandzkie oraz mnisi pochodzący z tej wyspy byli prawdziwymi apostołami cywilizacji wieków średnich. To w Irlandii odnotowano pierwsze w dziejach literatury europejskiej adaptacje Homera, Sofoklesa, Wergiliusza i Cezara na język narodowym. Kraj św. Patryka miał jedną kardynalną wadę – leżał zbyt blisko Anglii. Geopolityka spowodowała, iż po okresie wczesnego średniowiecza, gdy Irlandia promieniała na resztę Europy dorobkiem swej pierwszorzędnej kultury, wyspa ta musiała uznać wyższość (brutalnej siły) i potęgę swego sąsiada. Przez około siedemset lat musiała znosić butę i dominację klas panujących Anglii, których militarna i gospodarcza przewaga z wieku na wiek była coraz większa. Kolonializm jaki Anglicy uprawiali w Irlandii można porównać do tego, który Europa urządziła sobie w Afryce w drugiej połowie XIX wieku. Nienawiść pomiędzy dwoma narodami była olbrzymia, doprowadziła do pasma nieszczęść i wielopokoleniowej wrogości. Oczywiście wielkie znaczenie miały tu różnice na tle religijnym, ponieważ po zerwaniu Anglii z katolicyzmem, wyznanie to było w tym kraju synonimem zdrady. Kościół katolicki, który był bastionem irlandzkiego społeczeństwa, stanowił dla Albionu przedmiot szyderstw i wyrafinowanego ataku, co jeszcze bardziej zaogniało i tak już nabrzmiałe konflikty. Kler irlandzki twierdził wręcz, iż zabicie Anglika nie jest grzechem, z kolei wśród kleru angielskiego można było się spotkać ze stanowiskiem, że w ogóle nie ma tu dylematu, gdyż Irlandczyk nie jest po prostu człowiekiem. Zabicie Irlandczyka w mniemaniu tamtejszych duchownych nie różniło się od zabicia psa. Ciemiężenie Irlandii przez Anglię było totalne. Szczególnie w czasach Cromwella i po nim. Stanisław Grzybowski przytacza mnóstwo przykładów na chore relacje pomiędzy obiema wyspami. Celtycka Irlandia była solą w oku protestanckiej Anglii, a jednym z największych tragedii Zielonej Wyspy było zainstalowanie się w jej północno-wschodniej części, czyli Ulsterze, olbrzymiej liczby angielskich kolonistów. Powstanie jakie wybuchło tam w roku 1641 było przez z górą trzy wieki wielką protestancką legendą, która podsycała nienawiść wyznaniową pomiędzy Irlandczykami a Anglikami. Irlandzkie ruchy narodowowyzwoleńcze rozbijały się o mur potęgi Imperium Brytyjskiego. W XIX wieku nie mogli Irlandczycy liczyć nawet na papiestwo, gdyż Wielka Brytania liczyła się dla niego bardziej jako ostoja starego porządku i przedmurze przed rewolucjami. Dramat ich kraju przybrał w połowie tegoż wieku niebotyczne rozmiary, wraz z katastrofalnym głodem oraz wielką emigracją (w większości do USA). Po I wojnie światowej, gdy powoli rodziła się Republika Irlandii, problemy na tle wyznaniowym oraz kwestia podziału wyspy kładły się cieniem na życiu jej społeczeństwa. Książka doprowadzona jest do okresu, gdy bomby oraz zamachy były jeszcze na porządku dziennym w tym kraju.
Stanisław Grzybowski stworzył dzieło, które czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem. Historia Irlandii, jej bogatej kultury i tragicznych losów, przedstawione są w sposób bardzo klarowny, bez zbędnych dłużyzn. Z pewnością książka ta należy do jednych z lepszych z serii historii krajów i narodów.

Wybitny historyk epoki nowożytnej Stanisław Grzybowski zabiera nas w fascynującą podróż po historii Zielonej Wyspy. I jak na wstępie zaznaczył - „najmłodsze państwo i najstarsza kultura: oto najkrótsza synteza dziejów Irlandii”. Państwo to, gdzie nie ma żab, kretów i węży, których wypędzenie pogańska legenda przypisywała Fionnowi, natomiast chrześcijańska, jak zwykle,...

Książka zabrana 18 lat temu w podróż po Irlandii. Na Joyce’a nie byliśmy gotowi, więc postawiliśmy na historię odwiedzanego kraju, wtedy jeszcze „wolnego od Polaków”.
Wiedza o historii Irlandii kraju jest u nas nikła i ogranicza się do świadomości panowania Anglii nad Zieloną Wyspą. Tymczasem Eire może poszczycić się zarówno historią jak i przede wszystkim kulturą starszą od naszej. Zdaniem wielu historyków średniowiecza to właśnie iroszkoccy mnisi ocalili w swoich klasztorach spuściznę kultury antycznej. Z czasem jednak popadli w spór z Watykanem, m..in, w takich kwestiach jak sposób wyznaczania Wielkanocy oraz … kształt tonsury.
Tym niemniej bez nich nie doszłoby zapewne do tak skutecznego schrystianizowania zarówno Anglii, jak i terenów dzisiejszych Niemiec.
Z kolei historia polityczna Irlandii jest znacznie bardziej tragiczna i smutniejsza od naszej. Napadani, podbijani i łupieni przez najpierw Wikingów a później Anglików płacili za tonie tylko ofiarami spośród swoich elit i mieszkańców ale i upadkiem własnej kultury. Ich język, celtycki gaelic, praktycznie od czasów wielkiego głodu (1845-1849) oraz będącej jego wynikiem emigracji (a także skutecznego egzekwowania przez Brytyjczyków obowiązku szkolnego) jest praktycznie na wymarciu. Mimo odmienności religijnej Irlandczycy przyjęli wraz z językiem styl życia swoich okupantów i stali się dla nich rezerwuarem taniej siły roboczej.
Autor niezwykle ciekawie opisuję fascynującą historię tego kraju, pokazując kluczowe fragmenty jego dziejów (podboje Wikingów i Anglików, walka o niezależność anglojęzycznych elit w XVIII i na początku XIX w., dążenie do emancypacji oraz autonomii, Powstanie Wielkanocne, wyodrębnienie Ulsteru, wojna domowa w Wolnym Państwie Irlandzkim, zerwanie więzów z Imperium Brytyjskim). Podkreśla dość rzadkie, ale miłe dla naszych oczu związku z Polską (podziw XIX-wiecznych działaczy irlandzkich dla Kościuszki, postać Constance Markiewicz, żony Polaka i pierwszej kobiety wybranej (mimo pobytu w więzieniu) do Parlamentu Brytyjskiego.
Mały kraj o wielkiej historii i kulturze, co znakomicie przedstawił autor.

Książka zabrana 18 lat temu w podróż po Irlandii. Na Joyce’a nie byliśmy gotowi, więc postawiliśmy na historię odwiedzanego kraju, wtedy jeszcze „wolnego od Polaków”.
Wiedza o historii Irlandii kraju jest u nas nikła i ogranicza się do świadomości panowania Anglii nad Zieloną Wyspą. Tymczasem Eire może poszczycić się zarówno historią jak i przede wszystkim kulturą starszą...

Solidne źródło historyczne, poruszające kwestie politologiczne,ekonomiczne,społeczne, socjalne i kulturowe. Jedyną rzeczą,jaką można zarzucić tej książce jest zbyt pobieżne opisanie XX wieku.

Solidne źródło historyczne, poruszające kwestie politologiczne,ekonomiczne,społeczne, socjalne i kulturowe. Jedyną rzeczą,jaką można zarzucić tej książce jest zbyt pobieżne opisanie XX wieku.