Książka rewelacyjna.
Opowieść bardzo poruszająca, temat ratowanie ludzkiego życia. Empatia Polaków.
Podczas okupacji grupa dzieciaków ratuje żydowskie dziecko.
Wiadomo, że za ukrywanie żydów była śmierć .
Jak się wszystko skończyło dowiesz się czytając i zagłębiając się w lekturze. Zachęcam gorąco.

Książka rewelacyjna.
Opowieść bardzo poruszająca, temat ratowanie ludzkiego życia. Empatia Polaków.
Podczas okupacji grupa dzieciaków ratuje żydowskie dziecko.
Wiadomo, że za ukrywanie żydów była śmierć .
Jak się wszystko skończyło dowiesz się czytając i zagłębiając się w lekturze. Zachęcam gorąco.

Najpierw rys historyczny. Autorka, druga żona Władysława Broniewskiego, pomagała w Warszawie ratować dzieci żydowskie "wyciągnięte" z getta. Za tę działalność w latach 1943-1945 przebywała w Oświęcimiu. Przeżyła, ale jej zdrowie zostało tak nadszarpnięte, że zmarła w 1947 roku, w trakcie pisania "Dzieci Warszawy". Z tego powodu książka nie ma zakończenia...

Jedenastoletni Bronek Pieniążek w czasie okupacji spotyka skrajnie zabiedzonego chłopca, Szymka, uciekiniera z getta. Wbrew niebezpieczeństwu i niechętnemu podejściu rówieśników przy pomocy starszej siostry postanawia ocalić młodego Żyda. Nie mówią nic rodzicom, nie chcąc wkładać im na głowę nowego problemu. Wymyślają coraz lepsze sposoby na pomoc: od donoszenia jedzenia i przydatnych sprzętów w prowizorycznej kryjówce w ruinach jakiegoś domu po zorganizowanie lepszego lokum i zarabianie na utrzymanie Szymona śpiewaniem zakazanych piosenek w tramwajach i pociągach. W końcu wpadka. Bronek zostaje przyłapany na śpiewaniu, do aresztu trafiają rodzice... Cudem udaje się uniknąć większych konsekwencji, ale Szymon w końcu trafia pod opiekę zorganizowaną przez dorosłych.

Jak pisałem wyżej, powieść jest nieukończona. Poczytać można o dobroci, poświęceniu i o trudnej rzeczywistości okupacyjnej.

Polecam.

Najpierw rys historyczny. Autorka, druga żona Władysława Broniewskiego, pomagała w Warszawie ratować dzieci żydowskie "wyciągnięte" z getta. Za tę działalność w latach 1943-1945 przebywała w Oświęcimiu. Przeżyła, ale jej zdrowie zostało tak nadszarpnięte, że zmarła w 1947 roku, w trakcie pisania "Dzieci Warszawy". Z tego powodu książka nie ma zakończenia...

Jedenastoletni...

Wzruszająca historia żydowskiego chłopca, ukrywającego się w czasie wojny w Warszawie. Nie rozumiałam zbyt wiele wtedy dlaczego tak było, ale książkę czytałam kilka razy.

Wzruszająca historia żydowskiego chłopca, ukrywającego się w czasie wojny w Warszawie. Nie rozumiałam zbyt wiele wtedy dlaczego tak było, ale książkę czytałam kilka razy.

Przepiekna ksiazka, wzruszyla mnie niesamowicie. Trzeba ja poprostu przeczytac

Przepiekna ksiazka, wzruszyla mnie niesamowicie. Trzeba ja poprostu przeczytac

Opowiada ona o warszawskim chłopcu, który pewnego razu wraz ze swoim przyjacielem odnajduje Szymka – uciekiniera z getta. Właśnie ten początek, te pierwsze dwie strony, tak głęboko zapadły mi w pamięć. Bowiem towarzysz głównego bohatera Żydów traktuje jak zwierzęta. Czemu? Takie czasy. Między przyjaciółmi dochodzi do krótkiej szarpaniny. Tak rozpoczyna się historia o ludzkiej dobroci, poświęceniu i dzieciach, które mogą dokonać bardzo wiele same, bez pomocy rodziców, choć to nie zawsze wystarcza.
Wiem, że parę lat temu czytałam tę książkę. Nie dobrnęłam do końca. Sądzę, że było to zaledwie kilkanaście pierwszych stron, które mnie nie zauroczyły. Byłam zbyt młoda, żeby rozumieć cokolwiek z tego, co było opisane. Może chodziłam wtedy do czwartej klasy szkoły podstawowej? Nie wiem, nie mam pojęcia. Przez to wyrobiłam sobie dziwne wyobrażenie o tej książce, bardzo dziwne. Myślałam, że może będzie to coś na kształt Chłopców z placu broni, których ścierpieć nie potrafiłam. Pomyliłam się i cieszę się, że miałam okazję poznać smutną historię sympatycznego i bardzo wychudzonego chłopca – Szymka.
Styl pani Zarębińskiej na samym początku wydał mi się taki, hmm, staroświecki. To dobre określenie. Jednak już po paru zdaniach przyzwyczaiłam się i każde słowo chłonęłam jak gąbka. Idealnie oddał trud i powagę zaistniałej sytuacji. Co się chwali.
Pomimo to czułam niedosyt. Wszystko było zbyt łatwe, zbyt krótkie oraz za szybkie. Akcja była wartka, a opisów można było znaleźć bardzo niewiele. W tej książce, by mnie to nie uraziło, bo moja wyobraźnia potrzebowała większej ilości słów do wytworzenia pełnego obrazu świata przedstawionego. I chyba wiele rzeczy było dla mnie zupełnie nierealnych, jakby wymyślonych. Ale to raczej było celowe. Albo ja sama tak to odbieram i nie rozumiem niektórych spraw, co mnie akurat nie dziwi.
Napomnę jeszcze coś o tym niedokończonym zakończeniu książki. Czułam się wtedy dziwnie. Choć to chyba za mało powiedziane. Bardzo spodobał mi się tekst Haliny Kosztulskiej – redaktorki pisma dla dzieci „Przyjaciel”, w którym opowiada życie Marii Zarębińskiej i zachęca do napisania własnego zakończenia książki.
W każdym razie opowieść prawdziwa i spełnia swoje zadanie. Ach, gdyby współczesna młodzież czytała więcej takich książek. Jejuś, co to by było. A ta książka jest idealna do rozpoczęcia swoich przygód z powieściami o tematyce historycznej w jak najmłodszym wieku. A czy wspomniałam, że kiedyś była ona lekturą w szkole podstawowej? Jeśli nie, to już to zrobiłam. Podsumowując, czy polecam? Jak najbardziej. =)

Opowiada ona o warszawskim chłopcu, który pewnego razu wraz ze swoim przyjacielem odnajduje Szymka – uciekiniera z getta. Właśnie ten początek, te pierwsze dwie strony, tak głęboko zapadły mi w pamięć. Bowiem towarzysz głównego bohatera Żydów traktuje jak zwierzęta. Czemu? Takie czasy. Między przyjaciółmi dochodzi do krótkiej szarpaniny. Tak rozpoczyna się historia o...