Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, w porównaniu z tą książką uznałam, że Misja Ambasadora to o wiele słabsza powieść. Przy tej znów poczułam tę atmosferę książek Trudi Canavan. Brakowało mi tego.
Jednak w książce irytowało mnie okrutnie zachowanie Lilii. Pomimo, że wniosła wiele do książki i miała TAKA być, nie mogłam tego zrozumieć.
+ Minusa mogę dać za późniejszy związek Lilii. Spodziewałam się, że tak się stanie. Ech.

Cóż, w porównaniu z tą książką uznałam, że Misja Ambasadora to o wiele słabsza powieść. Przy tej znów poczułam tę atmosferę książek Trudi Canavan. Brakowało mi tego.
Jednak w książce irytowało mnie okrutnie zachowanie Lilii. Pomimo, że wniosła wiele do książki i miała TAKA być, nie mogłam tego zrozumieć.
+ Minusa mogę dać za późniejszy związek Lilii. Spodziewałam się, że...

Nie dotrwałam do końca. To mówi samo za siebie. Ale kiedyś do niej wrócę. Na pewno.

Nie dotrwałam do końca. To mówi samo za siebie. Ale kiedyś do niej wrócę. Na pewno.

Książka wypożyczona w bibliotece miejskiej jakiś czas temu i przeczytana z wielką ciekawością pomimo wieku czytającej. Nie mogę powiedzieć, że jest to książka poważna, a zaliczenie jej do powieści młodzieżowych to chyba coś nierealnego. A więc książkę będę oceniać pod innym kątem, co chyba wyjdzie na plus.

Opowiada ona historię dziesięcioletniej Igerny, który marzy o zostaniu słynną rycerką, wygrywaniu turniejowych szarż i innych takich duperelach. Jednak w dniu urodzin jej rodzice, magowie, popełniają poważny błąd w swojej sztuce. Oboje zamieniają się w świnki! Jest to najgorsza pomyłka w najmniej trafnym momencie, bowiem w sąsiedniej warowni znajduje się Gilgalad Pazerny ze swoimi pazernymi zamiarami. Igerna musi uratować przed nim swój zamek oraz pomóc przemienionym rodzicom. Spotyka na swojej drodze wiele interesujących przygód, które ciekawią młodego, i nie, czytelnika.

Styl Cornelii Funke jest, jak już pisałam, łatwy i przystępny dla każdego. Można z łatwością zrozumieć treść książki i cieszyć się nią. Jako że jest to książka dla dzieci, na próżno szukać w niej długich opisów i skomplikowanych wyrazów, co można tutaj uznać za niewątpliwy plus. Poza tym książkę czyta się bardzo szybko i nie trzeba się przejmować czasem, który, jak powszechnie wiadomo, płynie jak rzeka i szybko ucieka.

Sądzę, że w tej książce warto wspomnieć o cudownych rysunkach autorki, które ozdabiają wiele stron i wciągają. Dosłownie. Można na nie patrzeć i dostrzegać coraz to nowe szczegóły. Niestety, podczas czytania nie ma się na to wiele czasu, bo wciągani przez coraz ciekawsze wydarzenia moglibyśmy czytać więcej i więcej. Pomimo że ilustracje w książce zdobyły moje uznanie, okładka dostała mniejsze owacje i jestem do niej nastawiona bardziej neutralnie. Ani na tak, ani na nie.

Recenzja wyszła przykrótka, jak i książka, ale to nic nie szkodzi. Na koniec jeszcze zachęcę Was do przeczytania, tych młodszych, oraz do podsuwania mniejszemu rodzeństwu (lub własnym dzieciom) pod nos. Możecie również czytać na głos, to nic nie przeszkadza, a wspomoże akcję „Cała Polska czyta dzieciom”. A no i sami, dla siebie, zapoznajcie się z treścią książki, oczywiście jeśli chcecie. Ot, jako przerywnik w książkach poważniejszych. Nie ma na co czekać, trza maszerować do biblioteki.

Książka wypożyczona w bibliotece miejskiej jakiś czas temu i przeczytana z wielką ciekawością pomimo wieku czytającej. Nie mogę powiedzieć, że jest to książka poważna, a zaliczenie jej do powieści młodzieżowych to chyba coś nierealnego. A więc książkę będę oceniać pod innym kątem, co chyba wyjdzie na plus.



Opowiada ona historię dziesięcioletniej Igerny, który marzy o...