Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam książki Charlotte Link. Nie mogłam sie doczekać kiedy przeczytam Ciernistą róże. Bardzo lubie w książkach Pani Link, ze to nie sa typowe kryminały. Owszem sa watki kryminalne, ale to raczej książki o ludziach i o psychologi zbrodni niz o samej zbrodni, i to akurat odpowiada mi zdecydowanie bardziej. Dlatego pewnie po swietnej ksiązce na poczatku od ktorej nie moglam sie oderwać napisanej w formie pamietnika, na dwóch plaszczyznach czasowych koniec rozczarowal mnie dosc istotnie. Spodziewałam sie zupelnie czegos innego a tu taki banal. Coz wobec calosci swietnej ksiazki moge jedynie ubolewac nad tak banalnym zakonczeniem. Nie chce zdradzac czego sie spodziewalam, ale zapewne po przeczytaniu ksiazki w klimacie II wojny swiatowej i wydarzen z tamtych czasów, tajemnicy z przeszlosci i innych nasyconych emocjami zdarzeń koniec wydaje sie banalny i rozczarowywujący. Mimo to ksiazka byla swietna, autorka posiada niesamowity zmysl ozywiania postaci, nadawania bardzo intensywnych cech przez co bohaterowie sa bardzo realni i prawdziwi. Zazwyczaj sa to postacie niejednoznacznie pozytywni, posiadaja rowniez cechy negatywne, lub ich zachowanie nie zawsze jest etyczne, ale dzieki temu nie sa to lukrowani bohaterowie, którzy zawsze kieruja sie etyka i moralnoscią. Autorka przedstawia nam ludzi i ich wybory w zyciu, skutki pewnych decyzji, a mimo to bohater dalej budzi nasza sympatie, potrafimy wybaczyć i nie potepiac lub przeciwnie, potepic ale zrozumiec. Ciernista roza faktycznie bardzo przypomina Dom sióstr, jeżeli komus podobala się ta ksiązka napewno ciernista róza przypadnie mu do gustu. Mi obie podobaly sie bardzo, choc Ciernista róża posiada małą skaze w postaci zakończenia.

Uwielbiam książki Charlotte Link. Nie mogłam sie doczekać kiedy przeczytam Ciernistą róże. Bardzo lubie w książkach Pani Link, ze to nie sa typowe kryminały. Owszem sa watki kryminalne, ale to raczej książki o ludziach i o psychologi zbrodni niz o samej zbrodni, i to akurat odpowiada mi zdecydowanie bardziej. Dlatego pewnie po swietnej ksiązce na poczatku od ktorej nie...

Ksiązka bardzo mi się podobała, raczej z tych gdzie czyta się łatwo, lekko i przyjemnie.Lubię książki, których akcja rozgrywa sie na dwóch płaszczyznach czasowych. Wspomnienia i mroczny sekret sprzed lat. Czytajac odkrywamy kawałek po kawałku przeszłość i wydarzenia z tego pamietnego amerykańskiego lata, które zakończyło się tragicznie. Ale to nie jest jedyne tragiczne wydarzenie jakie rozegrało sie w tamtym czasie. Wciaga i sieje niesamowita ciekawość jak potocza się losy głównych bohaterów lub jak sie potoczyły. Ciepła i urokliwa opowieść, do tego stopnia, że napewno siegne po inne ksiązki autorki. Chociaż do tej książki i do tych bohaterów pasowałby bardziej romantyczny i powściagliwy sposób kreowania ich postaci. Chociaż nie przepadam za tkliwymi romansami, wrecz nie czytam bo nie znoszę, tutaj akurat przydało by sie bardziej skromnie he he.

Ksiązka bardzo mi się podobała, raczej z tych gdzie czyta się łatwo, lekko i przyjemnie.Lubię książki, których akcja rozgrywa sie na dwóch płaszczyznach czasowych. Wspomnienia i mroczny sekret sprzed lat. Czytajac odkrywamy kawałek po kawałku przeszłość i wydarzenia z tego pamietnego amerykańskiego lata, które zakończyło się tragicznie. Ale to nie jest jedyne tragiczne...

Wiezień nieba to trochę inna niz Cień Wiatru i Gra Anioła ksiązka, chociaż jest to III część tej serii. Inna nie znaczy gorsza.
"Wiezień nieba" czyta się doskonale, pomimo, że brakuje zawiłej intrygii mroczny klimat pozostał. Również w tutaj nie miałam chęci aby nadszed koniec. Uwielbiam ten Zafonowski lepki, zawiły i intrygujący stan, z którego człowiek nie ma ochoty się uwolnić, choć momentami jest tak mroczny, że aż nie przyjemny. Ale chyba właśnie o to chodzi w czytaniu książek. To właśnie z ich pomocą możemy przenieść sie w dowolne miejsce na świecie i dowolny czas.
Więzień nieba również przenosi nas w pewne bardzo mroczne i nieprzyjemne miejsce, niemal namacalnie czuć gdzie się znajdujemy. Wszystko jest takie intrygujące i straszne. Poznajemy losy Fermina i bohatera Gry Anioła które w niespodziewany sposób splatają się ze sobą...
I mogło by sie wydawać, że to już koniec serii cmentarza zapomnianych książek gdyby nie zakończenie ksiązki, które nam mówi że ta historia jeszcze sie nie zakończyła, a dopiero się zaczyna...
Czekam z niecierpliwościa na dalszy ciąg tych mrocznych opowieści.

Wiezień nieba to trochę inna niz Cień Wiatru i Gra Anioła ksiązka, chociaż jest to III część tej serii. Inna nie znaczy gorsza.
"Wiezień nieba" czyta się doskonale, pomimo, że brakuje zawiłej intrygii mroczny klimat pozostał. Również w tutaj nie miałam chęci aby nadszed koniec. Uwielbiam ten Zafonowski lepki, zawiły i intrygujący stan, z którego człowiek nie ma ochoty się...