Smutna historia pewnego normalsa, która nabiera rozpędu dopiero gdzieś w połowie książki. Gdyby nie to, że język, sposób pisania i warstwa literacka tak bardzo przypadły mi do gustu, to nie przeczytałabym do końca. Bardzo kojarzy mi się z książką "Niehalo" Karpowicza. Ale może dlatego, że niedawno ją czytałam.

Smutna historia pewnego normalsa, która nabiera rozpędu dopiero gdzieś w połowie książki. Gdyby nie to, że język, sposób pisania i warstwa literacka tak bardzo przypadły mi do gustu, to nie przeczytałabym do końca. Bardzo kojarzy mi się z książką "Niehalo" Karpowicza. Ale może dlatego, że niedawno ją czytałam.

"Da capo" to książka o rodzinie. Podstawowej grupie społecznej, która niewoli, ogranicza a jednocześnie stwarza, kształtuje każdego jej członka.
Kamil Król - współczesny everyman, nie znajdujący w swojej rodzinie zrozumienia i oparcia, realizuje najbardziej sztampowy z możliwych scenariuszy - zdradza żonę. Ten jednorazowy wybryk nie jest jednak źródłem jego życiowych problemów. To tylko kolejny etap w powielaniu stereotypów i wchodzeniu " w rolę" w życiu społecznym. By odnaleźć prawdziwą przyczynę niepowodzeń powraca myślami do prywatnego piekiełka rodzinnego domu.
Czy konfrontacja z cieniem despotycznego ojca przyniesie pożądany skutek? Czy ta swoista wiwisekcja pomoże mu zrozumieć swoje zachowania?
Powieść Franczaka to także demaskacja polskiej mentalności,zaściankowości, którą znamy z własnego podwórka.

"Da capo" to książka o rodzinie. Podstawowej grupie społecznej, która niewoli, ogranicza a jednocześnie stwarza, kształtuje każdego jej członka.
Kamil Król - współczesny everyman, nie znajdujący w swojej rodzinie zrozumienia i oparcia, realizuje najbardziej sztampowy z możliwych scenariuszy - zdradza żonę. Ten jednorazowy wybryk nie jest jednak źródłem jego życiowych...

Da capo jest powieścią dość niejednoznaczną ze względu na głównego bohatera Kamila Króla. Bohatera specyficznego i jednocześnie do bólu normalnego i zwyczajnego. Na Kamila musimy spojrzeć poprzez pryzmat jego przeszłości, dlatego jakby pierwsza część poświęcona jest małemu i młodemu Królowi, jego problemom i kompleksom, z których wiele ma odzwierciedlenie w jego życiu dorosłym. Dorastał w niezrozumieniu, w cieniu surowego ojca, z którym relacji przez długi czas nie może sobie ułożyć, a które to relacje wpłyną na całe jego życie.

Kamil jest człowiekiem jednocześnie spełnionym – ma dobrą pracę, ma żonę i wspaniałą córeczkę, z drugiej jednak strony wciąż czegoś mu brakuje, nie wie sam czego chce, nie może odnaleźć wymarzonego spełnienia w swoim związku i w swoim ojcostwie.

Wiadome jest, że Kami żyje według wytyczonych norm, postępuje według ogólnie przyjętych standardów – od dzieciństwa tak wyglądało jego życie. Jego drogę wytyczają społeczne normy i wskazówki. W swoim życiu korzysta też z wzorców i przykładów wyniesionych z domu. Zawsze tak się dzieje, nawet jeśli nie zawsze uważamy te wzorce za właściwie, nieświadomie się im poddajemy. Do czego prowadzi to Kamila?

No właśnie. Kamil w pewnym momencie swojego nieogarniętego życia „skacze w bok” bo romansem tego nazwać się nie da. Zwykła potrzeba seksualna i to z kobietą, która mu się nawet nie podoba, ot tylko dlatego, że go poderwała, tzn. pierwsza do niego zagadała. Nie wiem gdzie tu sens i logika ale nigdy nie znajdywałam wytłumaczenia takich zjawisk. W każdym razie, dziwna Ewa z podejrzanym towarzystwem zmienia całkowicie życie Kamila.
I tutaj dopiero Kamil ma okazję, by przemyśleć swoje życie, swoje zachowanie, by zastanowić się nad sobą, swoim podejściem do rodziców i tego co ich łączy, a co w dużym stopniu go ukształtowało.

Trochę to dla mnie wymuszone. Cały ten „romans” jakiś taki na siłę a scenariusz tym samym staje się przeraźliwie zwyczajny i przypuszczam, że wiele takich historii dzieje się na co dzień.
Nie porywa ale zastanawia i zachęca poprze analizę psychologiczną głównego bohatera.

Da capo jest powieścią dość niejednoznaczną ze względu na głównego bohatera Kamila Króla. Bohatera specyficznego i jednocześnie do bólu normalnego i zwyczajnego. Na Kamila musimy spojrzeć poprzez pryzmat jego przeszłości, dlatego jakby pierwsza część poświęcona jest małemu i młodemu Królowi, jego problemom i kompleksom, z których wiele ma odzwierciedlenie w jego życiu...

Książka... nudna. Styl pisarski - dla mnie zrozumiały, jednak historia - jak dla mnie - nieujmująca.

Książka... nudna. Styl pisarski - dla mnie zrozumiały, jednak historia - jak dla mnie - nieujmująca.