Nie znam pani Agnieszki Drotkiewicz, ale zaskoczyła mnie pozytywnie.
Książka nie jest gruba, akcji nie ma tu właściwie wcale, tylko przemyślenia na tle codziennych obowiązków .
Styl pisania fantastyczny: płynny, bez powtórzeń, jasny, a oddający tę plątaninę uczuć i emocji, jaka tłucze się w głowie.

Jak zaczęłam, tak skończyłam, bo wciągnął mnie ten wir myśli. Chyba muszę to jeszcze raz na spokojnie przeczytać.
No i poszukać jakiejś innej pozycji tej pani, żeby sprawdzić, czy był to taki jednorazowy udany wybryk, czy też pani ta ma jednak wspaniały warsztat.

Za autorem cytatu „ Chodzi mi o to, aby język giętki, powiedział wszystko, co pomyśli głowa…” – Juliuszem Słowackim, powiem, że niełatwa to sztuka przelać na papier własne myśli tak, żeby trafić w punkt i nie nudzić przy tym "ja, ja, ja". Polecam.

Nie znam pani Agnieszki Drotkiewicz, ale zaskoczyła mnie pozytywnie.
Książka nie jest gruba, akcji nie ma tu właściwie wcale, tylko przemyślenia na tle codziennych obowiązków .
Styl pisania fantastyczny: płynny, bez powtórzeń, jasny, a oddający tę plątaninę uczuć i emocji, jaka tłucze się w głowie.

Jak zaczęłam, tak skończyłam, bo wciągnął mnie ten wir myśli. Chyba muszę...

Teraz" Agnieszki Drotkiewicz to pozycja dość szczególna. Bardzo dobrze napisana. Trochę chaotyczna. Mało tu akcji, więcej rozmyślań. Dostajemy się do głowy trzydziestokilkuletniej Karoliny pracującej w literach. Kobieta narzeka, zazdrości, próbuje odnaleźć się w otaczającym ją świecie. Może irytować. Ciężko ją polubić, ale przecież nie każdego bohatera trzeba lubić. Ogólnie cała ta proza może niektórym wydawać się stekiem bzdur, ale do mnie przemówiła. To obraz kobiety samotnej, zagubionej, niepewnej siebie i nieco zgorzkniałej, która nagle odkrywa, że życie toczy się wszędzie. Jest, gdy łapie Cię migrena, gdy robisz zakupy, gdy myjesz podłogę. Nie uciekniesz przed nim choćbyś bardzo chciała i właśnie dlatego czasem warto zwolnić, przestać rozmyślać i zachwycić się tym co tu i teraz.

Teraz" Agnieszki Drotkiewicz to pozycja dość szczególna. Bardzo dobrze napisana. Trochę chaotyczna. Mało tu akcji, więcej rozmyślań. Dostajemy się do głowy trzydziestokilkuletniej Karoliny pracującej w literach. Kobieta narzeka, zazdrości, próbuje odnaleźć się w otaczającym ją świecie. Może irytować. Ciężko ją polubić, ale przecież nie każdego bohatera trzeba lubić. Ogólnie...

Stylistycznie niesamowita pozycja. Bardzo wciągający styl. No i trochę życiowych refleksji do przemyślenia, chociaż nie zawsze łatwo pojąć postawę bohaterki.

Stylistycznie niesamowita pozycja. Bardzo wciągający styl. No i trochę życiowych refleksji do przemyślenia, chociaż nie zawsze łatwo pojąć postawę bohaterki.

sportowa relacja z życia kobiety pracującej w literach, pisana barwnie i dosadnie

sportowa relacja z życia kobiety pracującej w literach, pisana barwnie i dosadnie

To było straszne.

To było straszne.

Ta książka budziła we mnie bardzo skrajne emocje. Raz naprawdę intrygowały mnie przemyślenia bohaterki, a raz odnosiłam wrażenie, że jest zwyczajnie głupia i zadufana w sobie, co mnie bardzo irytowało.

Mimo wszystko polecam tę książkę, właśnie ze względu na te skrajności. Jeśli jednak ktoś oczekuje od powieści jakiejś akcji, wątku czy też konkretnych zdarzeń następujących jedno po drugim, tutaj tego nie znajdzie.

Ta książka budziła we mnie bardzo skrajne emocje. Raz naprawdę intrygowały mnie przemyślenia bohaterki, a raz odnosiłam wrażenie, że jest zwyczajnie głupia i zadufana w sobie, co mnie bardzo irytowało.

Mimo wszystko polecam tę książkę, właśnie ze względu na te skrajności. Jeśli jednak ktoś oczekuje od powieści jakiejś akcji, wątku czy też konkretnych zdarzeń następujących...

Bardzo dziwna książka. Cała akcja ( o ile można to tak nazwać),była mocno chaotyczna. W pewnych momentach zastanawiałam się czy bohaterka nie ma jakiegoś zaburzenia. Dla mnie jednak ta książka była bardzo wartościowa nie ze względu na fabułę (którą bardzo ciężko dostrzec),a na język w jakim została napisana. Naprawdę gratuluję autorce takiej lekkości w pisaniu. Świetne były także przeróżne cytaty wplecione gdzieś między monolog bohaterki. Sama treść książki nie powala i pewnie jeśli napisana byłaby innym językiem odłożyłabym ją po kilku stronach. Język język jednak w moich oczach dodał jej niesamowitej wartości.

Bardzo dziwna książka. Cała akcja ( o ile można to tak nazwać),była mocno chaotyczna. W pewnych momentach zastanawiałam się czy bohaterka nie ma jakiegoś zaburzenia. Dla mnie jednak ta książka była bardzo wartościowa nie ze względu na fabułę (którą bardzo ciężko dostrzec),a na język w jakim została napisana. Naprawdę gratuluję autorce takiej lekkości w pisaniu. Świetne...

Nie przemówiła do mnie ta pozycja.
Kobieta, która nie potrafi sobie poukładać życia. Dla mnie typowy antywzór - obraz dziwnej feministki. Zaplątanej w literach swoich myśli.
Chociaż muszę przyznać: ta "rozmamlana" bohaterka mnie denerwowała, ale tekst czytało się całkiem nieźle. Pomimo dziwnych skrótów myślowych i zmian tematu. Cóż... w sumie taka jest głowa kobiety. Tylko dobrze by było jeszcze umieć te "poukładane" myśli, przelać na swoje życie. Teraz. A nie za chwilę.

Nie przemówiła do mnie ta pozycja.
Kobieta, która nie potrafi sobie poukładać życia. Dla mnie typowy antywzór - obraz dziwnej feministki. Zaplątanej w literach swoich myśli.
Chociaż muszę przyznać: ta "rozmamlana" bohaterka mnie denerwowała, ale tekst czytało się całkiem nieźle. Pomimo dziwnych skrótów myślowych i zmian tematu. Cóż... w sumie taka jest głowa kobiety. Tylko...

Drotkiewicz kończy swój rozbudowany, lejący się, topiący nas strumień swojej świadomości jedną z myśli : "Kto by się spodziewał, że życie jest wszędzie?" Chyba bym powiedziała, że dla mnie o tym właśnie jest ta książka. O życiu toczącym się wszędzie, w nas i poza nami. Podczas gotowania, prania, zakupów w Tesco, podczas oglądania filmu, gry w badmintona, pisania artykułu.
Dla mnie Drotkiewicz to kolejne wybitne kobiece pióro polskiej literatury. Kogoś taki ciężko lejący się strumień czyjejś świadomości może przytłaczac i wydawac się zwykłym marudzeniem kobiety po trzydziestce. Dla mnie ciągłe zadawanie pytań i kwestionowane rzeczywistości jest jedną z definicji życia i przeżywania go intensywnie.
Tę książkę trzeba czytac w skupieniu, pełnym oddaniu i zastanowieniu. Bo ta książka Cię rozprasza, na wiele kawałków.
Teraz się zbieram i chcę więcej Drotkiewicz!

Drotkiewicz kończy swój rozbudowany, lejący się, topiący nas strumień swojej świadomości jedną z myśli : "Kto by się spodziewał, że życie jest wszędzie?" Chyba bym powiedziała, że dla mnie o tym właśnie jest ta książka. O życiu toczącym się wszędzie, w nas i poza nami. Podczas gotowania, prania, zakupów w Tesco, podczas oglądania filmu, gry w badmintona, pisania artykułu....

o niczym.

o niczym.