Szukam spadkobierców Józefa Marcinkowskiego (Akhary Mustafy). Sprawa bardzo pilna.

Szukam spadkobierców Józefa Marcinkowskiego (Akhary Mustafy). Sprawa bardzo pilna.

Zadziwia mnie to, jak dobrze napisana jest ta książka - język nie jest przestarzały (tak odbieram np. Kuncewiczową),kiedy ma być zabawnie - jest zabawnie, kiedy ma poruszać - porusza. Autor nie sili się na nadmierną literackość i nie udaje, że jest natchniony - po prostu pisze jak było.

Warto przeczytać chociażby ze względu na wgląd w czasy, o których pisze autor, światopoglądy, to z czym mierzyli się ludzie.

Zadziwia mnie to, jak dobrze napisana jest ta książka - język nie jest przestarzały (tak odbieram np. Kuncewiczową),kiedy ma być zabawnie - jest zabawnie, kiedy ma poruszać - porusza. Autor nie sili się na nadmierną literackość i nie udaje, że jest natchniony - po prostu pisze jak było.

Warto przeczytać chociażby ze względu na wgląd w czasy, o których pisze autor,...

Bardzo dobrze się czyta. Napisana prostym językiem. To są faktycznie wspomnienia Pan Mustafy i dzięki temu mamy też bardzo ciekawy obraz codziennego życia.

Bardzo dobrze się czyta. Napisana prostym językiem. To są faktycznie wspomnienia Pan Mustafy i dzięki temu mamy też bardzo ciekawy obraz codziennego życia.

Książka do której wielokrotnie wracam . za każdym razem odkrywajac coś nowego.....dobrze napisana . skłaniajaca do myślenia.....zdecydowanie polecam.

Książka do której wielokrotnie wracam . za każdym razem odkrywajac coś nowego.....dobrze napisana . skłaniajaca do myślenia.....zdecydowanie polecam.

Trochę o wróżeniu i jasnowidztwie, trochę o II Rzeczpospolitej, trochę o wojnie, powstaniu i koszmarze obozów, trochę o Polsce powojennej i trochę zdroworozsądkowego sceptycyzmu (sic). Wszystko achronologiczne, wymieszane jak zupa w garze... ale co to za zupa! Czyta się wyśmienicie, przez styl autora ciężko się oderwać i zignorować myśl "jeszcze tylko jeden rozdział". Wisienką na torcie jest nastawienie autora, który sam czasem kwestionuje swoje jasnowidztwo, przyznaje się do kłamstw (choć zwykle w szczytnym celu),a stuprocentowo pewien jest tylko tego, co sam przeżył.

"W każdym razie zawsze troskałem się i ciągle dbam o to, by być raczej złym jasnowidzem niż złym człowiekiem."

Trochę o wróżeniu i jasnowidztwie, trochę o II Rzeczpospolitej, trochę o wojnie, powstaniu i koszmarze obozów, trochę o Polsce powojennej i trochę zdroworozsądkowego sceptycyzmu (sic). Wszystko achronologiczne, wymieszane jak zupa w garze... ale co to za zupa! Czyta się wyśmienicie, przez styl autora ciężko się oderwać i zignorować myśl "jeszcze tylko jeden rozdział"....

Czytałam ją kilka razy, za pierwszym wiele lat temu. Potem poszukiwałam informacji na temat Autora, w internecie, gdy już był, i poza nim. I dalej nie wiem. Miał zdolności jasnowidza, czy tylko napisał arcyciekawy pamiętnik, z którego wynika, że je miał. Dużo więcej materiałów jest o Stefanie Ossowieckim, też bardzo interesująca i cokolwiek tajemnicza postać.

Jak było naprawdę, pewnie już się nie dowiem. Autor zmarł wiele lat temu, świadkowie wydarzeń również nie żyją. Ale książka pozostawiła niedosyt, skłoniła do poszukiwań, pogłębienia wiedzy. Nie wspominając o tym, że za każdym razem, gdy chcę się nią podelektować, i tak czyta się z zapartym tchem. Jakiekolwiek zdolności miał Józef Marcinkowski, na pewno należało do nich świetne pióro.

Czytałam ją kilka razy, za pierwszym wiele lat temu. Potem poszukiwałam informacji na temat Autora, w internecie, gdy już był, i poza nim. I dalej nie wiem. Miał zdolności jasnowidza, czy tylko napisał arcyciekawy pamiętnik, z którego wynika, że je miał. Dużo więcej materiałów jest o Stefanie Ossowieckim, też bardzo interesująca i cokolwiek tajemnicza postać.

Jak było...

Bardzo niezwykły pamiętnik bardzo niezwykłej osoby.
Akhara Jussuf Mustafa był jasnowidzem. Urodził się na kresach wschodnich, a zmarł w latach siedemdziesiątych w Warszawie. Nigdy nie uważał się za jasnowidza, a wróżeniem zarabiał na utrzymanie.
W swoim pamiętniku opisuje niewyobrażalną biedę panującą w czasie jego dzieciństwa, burzliwe lata młodzieńcze i niedolę w obozach, do których trafił po Powstaniu Warszawskim.
Mimo tak tragicznych wspomnień, książkę czyta się bardzo lekko, jest przesycona humorem i przyznaję, że były momenty, gdy uśmiałam się do łez.
Książkę polecam tym, którzy lubią niepowtarzalną atmosferę przedwojennej stolicy, ale również tym, którzy nie wierzą, że dorośli byli zawsze grzeczni w dzieciństwie.

Bardzo niezwykły pamiętnik bardzo niezwykłej osoby.
Akhara Jussuf Mustafa był jasnowidzem. Urodził się na kresach wschodnich, a zmarł w latach siedemdziesiątych w Warszawie. Nigdy nie uważał się za jasnowidza, a wróżeniem zarabiał na utrzymanie.
W swoim pamiętniku opisuje niewyobrażalną biedę panującą w czasie jego dzieciństwa, burzliwe lata młodzieńcze i niedolę w...

Dla osób poszukujących materiałów źródłowych to książka kompletnie nieprzydatna z uwagi na jej biograficzny charakter.
Nie zachwyciła mnie i nie porwała.

Dla osób poszukujących materiałów źródłowych to książka kompletnie nieprzydatna z uwagi na jej biograficzny charakter.
Nie zachwyciła mnie i nie porwała.

Cieszę się, że udało mi się zdobyć tę książkę, ponieważ przeczytałam ją z wielką przyjemnością
"Pamiętnik jasnowidza" to nie tylko historia jasnowidztwa, to również historia dzieciństwa i życia zdeterminowanego przez wojnę i pobyt w obozach koncentracyjnych. Opowiedziana z dużym dystansem, lekkością i poczuciem humoru. Autor próbuje być skromny, ale chwilami można odnieść wrażenie, że trochę się przechwala i koloryzuje. Wcale mi to nie przeszkadzało, nawet mi się podobało.
Oryginalna lektura.

Cieszę się, że udało mi się zdobyć tę książkę, ponieważ przeczytałam ją z wielką przyjemnością
"Pamiętnik jasnowidza" to nie tylko historia jasnowidztwa, to również historia dzieciństwa i życia zdeterminowanego przez wojnę i pobyt w obozach koncentracyjnych. Opowiedziana z dużym dystansem, lekkością i poczuciem humoru. Autor próbuje być skromny, ale chwilami można odnieść...

Książka, do której mam sentyment. Opowiadałam o niej na prywatnej swej maturze ;) Pożyczyłam ją kiedyś na wieczne nieoddanie i... tyle ją widzieli. A szkoda, bo kilka razy próbowałam ją zakupić w różnych miejscach z marnym skutkiem. Jest napisana z dużą dawką humoru i dystansu do samego siebie. Jasnowidz, który nie bardzo wierzy w swoje zdolności opisuje swoje życie, które do łatwych nie należało. Najpierw dzieciństwo w Domu Dziecka, następnie pobyt w obozie koncentracyjnym, rzeczywistość powojennej Warszawy. Pozycja warta przeczytania, choćby ze względu na osobowość autora, który pomimo sławy, która go otaczała w ówczesnych czasach, pozostał tym samym człowiekiem - chłopcem, któremu bezpośrednie, wręcz bezczelne podejście do życia pozwoliło kilka razy ocalić życie.

Książka, do której mam sentyment. Opowiadałam o niej na prywatnej swej maturze ;) Pożyczyłam ją kiedyś na wieczne nieoddanie i... tyle ją widzieli. A szkoda, bo kilka razy próbowałam ją zakupić w różnych miejscach z marnym skutkiem. Jest napisana z dużą dawką humoru i dystansu do samego siebie. Jasnowidz, który nie bardzo wierzy w swoje zdolności opisuje swoje życie, które...