Brawurowa! Chyba tylko "Syn śmieciarza" Kirka Douglasa i "A propos niczego" Woody Allena mogą się z nią równać. Romek to kawalarz i fantastyczny gawędziarz, i ma naprawdę lekkie pióro, a przecież często pisze o rzeczach nielekkich. Fascynująca lektura.

Brawurowa! Chyba tylko "Syn śmieciarza" Kirka Douglasa i "A propos niczego" Woody Allena mogą się z nią równać. Romek to kawalarz i fantastyczny gawędziarz, i ma naprawdę lekkie pióro, a przecież często pisze o rzeczach nielekkich. Fascynująca lektura.

Nie do końca książka spełniła moje oczekiwania. Jak dla mnie za dużo było tam etapów tworzenia filmów, przemyśleń na ich temat. Sięgając po tę pozycję oczekiwałem, więcej z życia prywatnego Polańskiego. Oczywiście wybitny reżyser uchyla nam sporą furtkę swojej prywaty, ale jednak spodziewałem się trochę więcej na temat: znajomości z Mansonem, śmierci Shanon Tate, czy też oskarżenia o gwałt.

Nie do końca książka spełniła moje oczekiwania. Jak dla mnie za dużo było tam etapów tworzenia filmów, przemyśleń na ich temat. Sięgając po tę pozycję oczekiwałem, więcej z życia prywatnego Polańskiego. Oczywiście wybitny reżyser uchyla nam sporą furtkę swojej prywaty, ale jednak spodziewałem się trochę więcej na temat: znajomości z Mansonem, śmierci Shanon Tate, czy też...

Trochę to dziwne, dziwaczne nawet, że ta biografia wpadła dopiero teraz w moje ręce.
Jest ona, jak sam reżyser. Szczególarz, aż do bólu zęba: książkę podpisano do druku w 1988r. Pozostało, ciągle, ponad trzydzieści lat do opisania, ergo: ile będzie miała stron biografia Polańskiego napisana np. obecnie? Jeżeli napisze ją Roman by Polański, musi pęknąć tysiąc.
Ale nic to, mopanku, to jest szczególnie szczegółowy zapis życia człowieka wyjątkowego, reżysera wybitnego, aktora, no aktorem Polański bywał zaledwie, aczkolwiek w "Chinatown", epizodzik z Nicholsonem...palce lizać(!).
Ta książka, poza wszystkimi zaletami, może pokazać młodszym ludziom, młodszym ode mnie, jak to się żyło w PRL-u. Nawet kiedy już go, PRL-u, ciut ciut a prawie, nie było. Pokazują to przypisy zamieszczone na stronie 103 i 104... Dzisiaj takich rzeczy nie spotyka się, chyba(?),w publikacjach. jakichkolwiek. No, może być jeszcze tak, że w tej sprawie, jest jakieś inne, niż to o którym myślę, wytłumaczenie.
Tak czy owak, cieszę się , ze przeczytałem. No. Raczej.

Trochę to dziwne, dziwaczne nawet, że ta biografia wpadła dopiero teraz w moje ręce.
Jest ona, jak sam reżyser. Szczególarz, aż do bólu zęba: książkę podpisano do druku w 1988r. Pozostało, ciągle, ponad trzydzieści lat do opisania, ergo: ile będzie miała stron biografia Polańskiego napisana np. obecnie? Jeżeli napisze ją Roman by Polański, musi pęknąć tysiąc.
Ale nic...

Autobiografia Romana Polańskiego napisana lepiej niż bardzo dobrze.

Autobiografia Romana Polańskiego napisana lepiej niż bardzo dobrze.

Warto przeczytać.

Warto przeczytać.

Życie Polańskiego nadaje się na osobny film. Ten, kto interesuje się filmografią odnajdzie tu wiele smaczków - znajomość z Markiem Hłaską i niebezpieczne wybryki; pierwsza rola u Wajdy; angaż Jacka Nickolsona; śmierć przyjaciela Komedy; burzliwe życie w Hollywood - to studium nie tylko artysty, który wciąż podążą ścieżką reżyserii, ale też środowiska, w którym żyje. Począwszy od Krakowa i żydowskiego getta, w którym jako mały chłopiec musiał radzić sobie z głodem, biedą, osamotnieniem, do Francji i USA, kariery i skandali. Świetna postać, geniusz i artysta.

Życie Polańskiego nadaje się na osobny film. Ten, kto interesuje się filmografią odnajdzie tu wiele smaczków - znajomość z Markiem Hłaską i niebezpieczne wybryki; pierwsza rola u Wajdy; angaż Jacka Nickolsona; śmierć przyjaciela Komedy; burzliwe życie w Hollywood - to studium nie tylko artysty, który wciąż podążą ścieżką reżyserii, ale też środowiska, w którym żyje....

Autobiografia Romana Polańskiego potwierdziła jak bogate życie prywatne i zawodowe prowadził. Jego życiorysem można było obdzielić kilka osób i zrobić kilka filmów o różnej tematyce. Frapująca książka o światowej sławie reżyserze i skomplikowanej osobowości.

Autobiografia Romana Polańskiego potwierdziła jak bogate życie prywatne i zawodowe prowadził. Jego życiorysem można było obdzielić kilka osób i zrobić kilka filmów o różnej tematyce. Frapująca książka o światowej sławie reżyserze i skomplikowanej osobowości.

Zakładam, że mnóstwo osób nie sięgnie po tę pozycję ze względu na to, że Roman ma inklinacje do młodych dziewczyn, a stosunek z 13-14 letnią dziewczyną jest po prostu godny pogardy. Jednak nie można przejść obojętnie wobec życiorysu Romana, który jest wyjątkowy i arcyciekawy. Szczególnie dla osób, takich jak ja, którzy nie wiedzieli za dużo o młodości samego reżysera. Historia życia Polańskiego, i choć jest to jego historia, można powiedzieć, że stara się w uczciwy sposób przeanalizować swoje bogate życie.

Zakładam, że mnóstwo osób nie sięgnie po tę pozycję ze względu na to, że Roman ma inklinacje do młodych dziewczyn, a stosunek z 13-14 letnią dziewczyną jest po prostu godny pogardy. Jednak nie można przejść obojętnie wobec życiorysu Romana, który jest wyjątkowy i arcyciekawy. Szczególnie dla osób, takich jak ja, którzy nie wiedzieli za dużo o młodości samego reżysera. ...

Każdy z nas wie, kim jest Roman Polański. Pewnie wielu poza znajomością jego dzieł filmowych kojarzy go również przy okazji co najmniej dwóch traumatycznych wydarzeń w historii – morderstwa Sharon Tate i procesu odnośnie zgwałcenia małoletniej dziewczyny w czasie pobytu reżysera w USA. Ta książka jest osobistą historią Polańskiego od dnia narodzin (praktycznie) do roku 1984 opowiadaną bezpośrednio przez reżysera. Zatem traktuje o smutnych czasach wojny, okupacji, życia w getcie, dramatach dotyczących rozłąki z rodzicami, o rodzinie, o wartościach, jakich został nauczony i jakich nie został, o szkole, o takich pierwszych rzeczach, pierwszych emocjach i uczuciach, o planach na bycie dorosłym, o byciu niczyim, sierotą wojenną, o Polsce w czasie PRL, hipokryzji władz, cenzury, o zmianach, jakie zaszły w nim, jak dojrzewał w epoce stalinizmu, o egzotyce zagranicy i pokusach zachodniego świata, jakimi zachłysnął się młody twórca, co robił, co musiał i co chciał robić, żeby osiągnąć to, co było jego celem.
Oczywiście Polański opowiada również o miłości do Sharon Tate i o całej historii związanej ze zbrodnią bandy Mansona – ta część książki jest piękna i przerażająca zarazem. Sam mówi o tym, jak bardzo jego życie się zmieniło, od kiedy poznał Sharon i jak zmieniło się po jej śmierci. Jak zbudowała go wewnętrznie jej dobroć, którą emanowała i jak zniszczyło go wszystko, co się stało po morderstwie. Wstrząsające – zrozumiecie sami, jak poznacie postać Polańskiego i pojmiecie jak trudno przychodziły mu emocje i ich wyrażanie.
Opowiada także o historii rzekomego (?) gwałtu na trzynastolatce – według mnie dość mgliście, ale może to tylko moje wrażenie. Natomiast jest to ciekawy temat, bo nie zasadza się na odpieraniu ataków dziennikarzy, ale opisuje bardzo interesująco temat pobytu w więzieniu, jego sposobu postrzegania całej sytuacji, procesu, sprawiedliwości o jakiej był przekonany i niesprawiedliwości, jakiej doświadczył.
Z tej racji, ze książka wydana jest w 1984 nie znamy dalszej historii reżysera – poza oczywistymi informacjami. A szkoda… mam nadzieję, że Polański znajdzie w sobie jeszcze ochotę, żeby opowiedzieć nam ostatnich 36 lat i uzupełnić autobiografię o nowsze historie i anegdoty. Tym bardziej, że jego życie z wiekiem wcale nie jest mniej ciekawe.

Każdy z nas wie, kim jest Roman Polański. Pewnie wielu poza znajomością jego dzieł filmowych kojarzy go również przy okazji co najmniej dwóch traumatycznych wydarzeń w historii – morderstwa Sharon Tate i procesu odnośnie zgwałcenia małoletniej dziewczyny w czasie pobytu reżysera w USA. Ta książka jest osobistą historią Polańskiego od dnia narodzin (praktycznie) do roku 1984...

Na łamach nieistniejącego już tygodnika „FILM” wiele lat temu drukowano w odcinkach wybrane fragmenty autobiografii Romana Polańskiego. Pamiętam, że dotyczyły one małżeństwa z Barbarą Kwiatkowską, śmierci Sharon i oskarżenia o gwałt. Pomyślałam wtedy, że muszę przeczytać całość. Odkładałam tę decyzję w czasie, ale nigdy o niej nie zapomniałam.

„Roman” to bardzo dobrze napisana książka. Opis dzieciństwa i czasów II wojny światowej mógłby być wzorem dla pisarzy, którzy osadzają akcję swych powieści w czasach wojennych. Tu każdy szczegół, każde zdanie świadczy o realizmie świata przedstawionego. To się czuje.

Główny trzon książki autor poświęcił filmom, a właściwie kłopotom z ich realizacją. Są anegdoty z planów filmowych i z życia osobistego. W końcowym rozdziale Polański stwierdza: „Zdaję sobie sprawę, że w oczach wielu ludzi uchodzę za złośliwego i zdemoralizowanego gnoma. Moi przyjaciele – i kobiety, które ze mną były – wiedzą, jak wygląda prawda.”

Z chęcią przeczytałabym kontynuację.

Na łamach nieistniejącego już tygodnika „FILM” wiele lat temu drukowano w odcinkach wybrane fragmenty autobiografii Romana Polańskiego. Pamiętam, że dotyczyły one małżeństwa z Barbarą Kwiatkowską, śmierci Sharon i oskarżenia o gwałt. Pomyślałam wtedy, że muszę przeczytać całość. Odkładałam tę decyzję w czasie, ale nigdy o niej nie zapomniałam.

„Roman” to bardzo dobrze...