Kolejny tom dziennika wybitnego acz niedocenionego pisarza, tym razem z lat 90. Lubię styl pisania Hena, ciepły, spokojny, nienapastliwy. Pisze autor z miłością o swojej rodzinie, o nieuchronnym upływaniu czasu, o ówczesnych wydarzeniach literackich i politycznych. Może najciekawsze są szkice o kolegach artystach. Bardzo dobrze się tego słuchało w znakomitej interpretacji Henryka Drygalskiego, jak pogodnej i mądrej opowieści starego znajomego.

To kolejny tom dziennika Hena, w którym autor pisze głównie o latach 90. Przekracza siedemdziesiątkę, więc siłą rzeczy jest to głównie książka o przemijaniu, o starzeniu, się, o tym czy jeszcze można czegoś oczekiwać od życia w pewnym wieku. Autor odpowiada, że tak, że każdy wiek wiąże się z nadzieją, z optymizmem patrzenia w przyszłość.

Znakomite są opowieści o braciach artystach. Piękny szkic o Fellinim, sarkastyczny o Sartrze. Może najbardziej ciekawe są opinie o polskich pisarzach, i tak nie ceni opowiadań Iwaszkiewicza, nie podzielam jego sądu. Najwyżej u Nałkowskiej stawia ‘Dzienniki czasu wojny', trzeba przeczytać! Ciepło wspomina Jerzego Szaniawskiego, kto go dzisiaj pamięta... Nie lubi Simenona, uważa go za autora mocno przecenionego, może coś jest na rzeczy... Mamy też omówienia wielu lektur autora, jakby pisał na LC.... Między innymi dużo pisze o arcyciekawych wspomnieniach Arthura Millera.

Miesza też autor plany czasowe wracając do lat 40. i 50. Bardzo pięknie wspomina wybitnych aktorów, Jacka Woszczerowicza i Irenę Eichlerównę, kto ich dzisiaj pamięta...

Ze spraw bieżących pisze Hen trochę o początkach III Rzeczypospolitej, wraca do postaci Tymińskiego, który o mało co nie został prezydentem, jest Tymińskim przerażony, ale teraz jasno widać, iż ów pan to był zwiastun nowych czasów, obecnych czasów... A potem napomyka o prezydenturze Wałęsy, z jego prymitywizmem i pogardą dla prawa (historia się powtarza!). Pisze też o nadziejach (teraz widać, że płonnych),jakie przynosił dla Rosji rozpad Związku Sowieckiego

Nad książką unosi się duch pewnej melancholii i smutku: Hen czuje się niedoceniony jako pisarz, zasłużoną sławę mogłoby mu przynieść 'Nikt nie woła', jego chyba najlepsza rzecz, niestety, skutkiem nieszczęśliwych zbiegów okoliczności, nie została wydana zaraz po ukończeniu, w 1957r., tylko w 1989r., wtedy mało kogo zainteresowała. Ale nie powinien narzekać, z książki wyłania się obraz pogodnego, towarzyskiego, ciekawego ludzi i świata człowieka, z udanym życiem rodzinnym i wieloma objawami uznania dla jego pisarstwa. Iluż jego kolegów pisarzy pokazuje w dziennikach twarz nieszczęśliwców pogrążonych w depresji!

Audiobooka słuchałem w doskonałej interpretacji Henryka Drygalskiego, bardzo lubię tego lektora.

Kolejny tom dziennika wybitnego acz niedocenionego pisarza, tym razem z lat 90. Lubię styl pisania Hena, ciepły, spokojny, nienapastliwy. Pisze autor z miłością o swojej rodzinie, o nieuchronnym upływaniu czasu, o ówczesnych wydarzeniach literackich i politycznych. Może najciekawsze są szkice o kolegach artystach. Bardzo dobrze się tego słuchało w znakomitej interpretacji...