Dobra książka ukazuje prawdziwość życia i daje nadzieję. Piękna historia
Polecam

Dobra książka ukazuje prawdziwość życia i daje nadzieję. Piękna historia
Polecam

"Odległe brzegi" to moja trzecia przeczytana książka tej autorki. Pierwszą był "Słowik" :>.... niedościgniony !

Jest to przeciętne opowiadanie obyczajowe o parze małżonków z dłuższym stażem, które boryka się z różnymi życiowymi problemami i przede wszystkim kryzysem małżeńskim.
I wszystko byłoby ok, książka równo napisana nie przymula, nie ma zbędnych naciąganych akcji, ale po przeczytaniu zakończenia książki odnoszę wrażenie, że sytuacja wróciła do punktu wyjścia a chyba nie o to chodziło....

Na plus miejsce akcji, stary malowniczy dom na odludziu i odnajdywanie na nowo Własnych pasji....

Tak czy owak....może być *

"Odległe brzegi" to moja trzecia przeczytana książka tej autorki. Pierwszą był "Słowik" :>.... niedościgniony !

Jest to przeciętne opowiadanie obyczajowe o parze małżonków z dłuższym stażem, które boryka się z różnymi życiowymi problemami i przede wszystkim kryzysem małżeńskim.
I wszystko byłoby ok, książka równo napisana nie przymula, nie ma zbędnych naciąganych...

6/52

Kolejna Hannah za mną! I mimo, że tematyka tej powieści nie należy na pewno do najbardziej oryginalnych, to jednak bardzo mnie zaangażowała, a na koniec nawet poruszyła!

Odległe brzegi, to historia dojrzałego małżeństwa, które gubi do siebie drogę. Birdie i Jack są w średnim wieku, mają po 46 lat. Chyba powoli biorą się za podsumowania... I chyba nie do końca wypadają tak jak by sobie tego życzyli.

Birdie - zawsze podążała za potrzebami rodziny. Dzieci i mąż były na pierwszym planie. Kiedyś jej to wystarczało. Ba! Nawet cieszyło. Teraz? Teraz budzi się nieszczęśliwa. Pozbawiona celu, pasji i po prostu zadowolenia. A Jack? On nie zauważa, że konstrukcja ich rodziny jest tak delikatna. Wkurzają go humory żony, nie widzi ile sił wkłada w utrzymanie rodziny. A może nawet widzi, ale uważa to za oczywistość, za coś stałego - coś co mu się należy.

Kiedy obydwoje już prawie udusili się w tym obumierającym związku, Jack dostaje propozycję pracy daleko od domu. Birdie w końcu gra na siebie. W końcu nie drepcze śladami męża. Każde z nich zaczyna żyć po swojemu. Życie nabiera zupełnie innych barw. Tylko, czy faktycznie tak łatwo wszystko zmienić? Zignorować dwadzieścia kilka lat wspólnego życia? Czy wolność przyniesie im upragnione szczęście?

Przed nimi wyboista droga, pełna lepszych i gorszych momentów. Pełna rozterek i pogoni za utraconymi chwilami. Niosąca jednak nadzieję na poznanie siebie. No w końcu! Gdzie ich zaprowadzi ten nowy pęd? I czy na pewno tam będą szczęśliwsi? Tego dowiecie się na samym końcu.

Ale co porusza w tej książce? Jej przesłanie. Mówi - pamiętaj o sobie. Kiedy zapomnimy i zaczniemy żyć tylko życiem innych, to... dupa! Ten wóz daleko nie pojedzie. Może chwilowo uszczęśliwimy wszystkich wokół, na chwilę to może nawet i siebie, ale na dłuższą metę? Hmm, chyba rzadko się udaje 🤷‍♀️

Nie jest to literatura wysokich lotów, nie jest to odkrywcza tematyka, ale mnie ruszyła, a w końcu chyba po to czytamy, co?

6/52

Kolejna Hannah za mną! I mimo, że tematyka tej powieści nie należy na pewno do najbardziej oryginalnych, to jednak bardzo mnie zaangażowała, a na koniec nawet poruszyła!

Odległe brzegi, to historia dojrzałego małżeństwa, które gubi do siebie drogę. Birdie i Jack są w średnim wieku, mają po 46 lat. Chyba powoli biorą się za podsumowania... I chyba nie do końca...

Lubię autorkę, ale ten tytuł jakoś mnie nie porwał.

Lubię autorkę, ale ten tytuł jakoś mnie nie porwał.

"Odległe brzegi" to poruszająca opowieść o sile rodzinnych więzi, trudach miłości i odwadze w obliczu przeciwności losu. Historia ta ukazuje, jak niekiedy to, co zdaje się niemożliwe, staje się możliwe dzięki determinacji i poświęceniu. To książka, która wzrusza i skłania do refleksji nad wartościami, jakimi kierujemy się w życiu.

"Odległe brzegi" to poruszająca opowieść o sile rodzinnych więzi, trudach miłości i odwadze w obliczu przeciwności losu. Historia ta ukazuje, jak niekiedy to, co zdaje się niemożliwe, staje się możliwe dzięki determinacji i poświęceniu. To książka, która wzrusza i skłania do refleksji nad wartościami, jakimi kierujemy się w życiu.

Strasznie nudna, ciągnąca się opowieść o niczym. Zdecydowanie autorka ma na swoim koncie lepsze pozycje od tej książki.

Strasznie nudna, ciągnąca się opowieść o niczym. Zdecydowanie autorka ma na swoim koncie lepsze pozycje od tej książki.

Malownicza zatoka i dom, który miał stać się spokojną przystanią. Małżeństwo w kryzysie i marzenia o tym, co już dawno za nimi. Mistrzyni powieści obyczajowej, Kristin Hannah Odległymi brzegami zaprasza do pełnej melancholii podróży w głąb tego, co intymne, tego co znajduje się w ludzkiej duszy.



Birdie i Jack stanowią na pozór wzorowe małżeństwo. Wychowali dwie dorosłe już córki i kiedy inne pary rozchodziły się, oni wciąż są razem. Tyle tylko, że dawna miłość wygasła, dzieci wyfruneły z gniazda, a ich już tak nie wiele łączy. Ona czuje się samotna i tęskni za dawną czułością,od lat żyje w cieniu męża. On puka do kolejnych drzwi sportowych redakcji, ale z powodu grzechów młodości nikt nie chce dać drugiej szansy. Kiedy wydaje się, że wszystko stracone i dawna gwiazda mężczyzny już zgasła, trafia na temat młodego sportowca, który stanowi nadzieję amerykańskiego futbolu. Miał będąc pijanym dopuścić się czegoś, co na zawsze przekreśli jego karierę. Jack za sprawą afery wraca do łask redakcji i w końcu dostaje propozycję nie do odrzucenia. Tyle tylko, że wiąże się to z przeprowadzką, na którą żona nie zgadza się. Czy Birdie i tym razem poświęci wszystko dla męża?



Kristin Hannah doskonale wie, jak opowiadać o ludzkich problemach i dramatach. W Odległych brzegach nieco zmienia konwencję. Już na początku jasno stawia temat, o którym będzie opowiadać. Małżeństwo w średnim wieku, które tak naprawdę już nic nie łączy. Brak czułości, wspólnych marzeń i córek, które do tej pory łączyły ich ze sobą. Teraz zostali w pustym domu, w którym ona znalazła swoje miejsce na ziemi, on zaś nic do niego nie czuje i chętnie, by z niego uciekł. Każde z nich stanowi samotną wyspę z odmiennymi marzeniami i oczekiwaniami względem współmałżonka. Kiedy jedno pragnie spędzić spokojnie życie i cieszyć się ciszą, drugie pcha do sławy, do innego świata od tego, w którym obecnie przyszło mu żyć. Wraz z upływem lat Birdie zapomniała o dawnej pasji, pogrzebała własne pragnienia, żyjąc życiem, w którym nie jest szczęśliwa. Jack zaś nigdy nie pogodził się z zaprzepaszczeniem marzeń o sławie i wciąż pędzi za nimi, nie zważając na cenę, jaką pewnego dnia przyjdzie mu zapłacić. Kristin Hannah z niezwykłą delikatnością dotyka tego, co najbardziej kruche, a za razem niezbędne do życia. Rodziny i nie zawsze prostych w niej relacji, konforontując ją z osobistą pasją niezbędną do poczucia spełnienia, robienia tego, co się kocha. O ile nie stroni od konfrontowania bohaterów z dramatyczną sytuacją, jej powieści kipią od emocji i całej palety uczuć. To tym razem stawia na zwyczajne życie kilku ludzi, bez większego dramatyzmu. Ich dramat jest ukryty w ich sercu i nawet niezbyt zauważalny dla otoczenia, tylko najbardziej spostrzegawczy potrafią dojrzeć to, co kryje się w ich sercu. Ich lęki, obawy, smutek i żal za tym, co wydaje się bezpowrotnie stracone. Katalizator wydobycia tego, pojawia się nagle. Jedno zdarzenie i wszystko staje do góry nogami. Bohaterowie zaś powoli, ale nieuchronnie będą zmuszeni nie tylko do konfrontacji samym ze sobą, ale też na nowo przyjrzeć się relacjom łączących ich z różnymi członkami rodziny i odkryć to, co jest dla nich najważniejsze. Kristin Hannah z właściwą dla siebie cechą nie daje prostych recept, nie obiecuje różowych i cukierkowych barw, natomiast jest u niej twarde stąpanie po ziemi, zwyczajna codzienność z którą trzeba się zmagać, by nie zatracić sensu życia. To, co dominuje u nich to nostalgia. Wypełnione w powieści jest ją dosłownie wszystko. Smutny odcień morza, pusta plaża i drzewa, unosząca się atmosfera, a przede wszystkim wnętrze bohaterów, chociaż przejawia się w różny sposób. Każde z nich pragnie tego, co dla niego było ważne. Czułości, bezpieczeństwa i stabilności. Z drugiej strony stoją własne oczekiwania. Niby różnią się od siebie charakterem i podejściem do życia, ale w rzeczywistości po prostu stanowią dwójkę ludzi, którzy na przestrzeni lat pogubili się. W tej opowieści nie ma złych ludzi, wszyscy cierpią na swój własny sposób i potrzeba odwagi, by na nowo odkryć siebie i więzi, które dotąd były niezauważalne.



Odległe brzegi bez zbędnego koloryzowania z jednej strony, z drugiej zaś bez sztucznej dramaturgii snują niezwykle intymnaą opowieść. Czasem czytelnik czuje się niezręcznie przyglądając się uczuciom, pragnieniom i myślom bohaterów. Wprowadzeni zostajemy w najintymniejsze zakątki, o których istnieniu zapomniane, nie pozwala się dojść do głosu. Kristin Hannah snuje niespieszną opowieść, po tylko by lepiej pokazać charaktery wykreowanych sylwetek, pozwolić nam na lepsze ich poznanie, zrozumienie dążeń i cierpienia, z którym zmagają się w ciszy, a z którym nie umią pogodzić się. Jedno jest pewne, potrzeba czasu i odwagi, by zmierzyć się z samym sobą i docenić to, co pozornie tylko wydaje się stałe. Kristin Hannah zawsze daje nadzieję na lepsze jutro.

Malownicza zatoka i dom, który miał stać się spokojną przystanią. Małżeństwo w kryzysie i marzenia o tym, co już dawno za nimi. Mistrzyni powieści obyczajowej, Kristin Hannah Odległymi brzegami zaprasza do pełnej melancholii podróży w głąb tego, co intymne, tego co znajduje się w ludzkiej duszy.



Birdie i Jack stanowią na pozór wzorowe małżeństwo. Wychowali dwie dorosłe...

Główna bohaterka irytuje, a fabuła nuży. Przewidywalna.

Główna bohaterka irytuje, a fabuła nuży. Przewidywalna.

Z reguły szybko czytam książki. Ta pozycja zajęła mi prawie cały miesiąc. Rozumiem "hype" na Słowika, natomiast pozostałe książki autorki są zwyczajnie słabe.

Z reguły szybko czytam książki. Ta pozycja zajęła mi prawie cały miesiąc. Rozumiem "hype" na Słowika, natomiast pozostałe książki autorki są zwyczajnie słabe.

Nuda. Strasznie mi się dłużyła. Wymęczyłam ją

Nuda. Strasznie mi się dłużyła. Wymęczyłam ją