Dwa dni w Paryżu

Początek książki fajny, chętnie przeczytałam, ale reszta niestety... męczyłam strasznie...

Początek książki fajny, chętnie przeczytałam, ale reszta niestety... męczyłam strasznie...

Wspaniałe ciepłe opowiadania.Polecam każdemu.
Czuję niedosyt chciałoby się więcej...

Wspaniałe ciepłe opowiadania.Polecam każdemu.
Czuję niedosyt chciałoby się więcej...

Po pierwsze: to zwykłe oszustwo, ponieważ nikt nie raczył poinformować potencjalnego czytelnika, że ma do czynienia ze zbiorem opowiadań.
Po drugie: w błąd wprowadza również opis na okładce z tyłu książki, który sugeruje, że jest to powieść o Nell (a nie przydługie opowiadanie).
Po trzecie: pozostałe opowiadania to jakieś zapychacze, bo autorce wstyd było wydać książkę na stokilkanascie stron.
Po czwarte: wszystkie krótsze opowiadania mógłby napisać każdy z nas i zamieścić na swoim blogu. Wstyd brać od ludzi pieniądze za takie bzdury.
Po piąte: sprawdź każdą kolejną książkę na lubimyczytac, żeby uniknąć rozczarowań.

Po pierwsze: to zwykłe oszustwo, ponieważ nikt nie raczył poinformować potencjalnego czytelnika, że ma do czynienia ze zbiorem opowiadań.
Po drugie: w błąd wprowadza również opis na okładce z tyłu książki, który sugeruje, że jest to powieść o Nell (a nie przydługie opowiadanie).
Po trzecie: pozostałe opowiadania to jakieś zapychacze, bo autorce wstyd było wydać książkę na...

Fanką Jojo Moyes jestem już od tak dawna, że czasami mam uczucie, że jestem dinozaurem. Książki autorki są słynne swoją prostotą, przyjemną fabułą, schematycznością, która mi osobiście nie przeszkadza, i ciepłem, które jak kocyk babci otula w mroźne wieczory.
„Dwa dni w Paryżu” nie jest wyjątkiem. To jest zbiór opowiadań o miłości. Tej szczęśliwej i tej niezbyt udanej. O uczuciach można mówić i pisać bardzo dużo, a i tak każdy odbierze na swój własny sposób to, co pasuje tylko jemu. Uwielbiam, gdy czytając można się zapomnieć i przenieść się w 100% w świat opisany. Te powieści są właśnie takie. Czytając mogłam wyobrazić siebie na miejscu każdej bohaterki lub bohatera. W sytuacjach przyjemnych – z chęcią, w tych niezbyt przyjemnych – z obawą. Ale mając z tyłu głowy myśl, że z każdą zwyczajną osobą takie coś może się wydarzyć. W życiu często brakuje takiej normalności o której pisze J. Moyes. Teraz nawet bardzo. Dlatego mimo że książka nie otrzymała 5 gwiazdek, bardzo polecam przenieść się do normalnego świata, chociażby na kilka godzin.

Fanką Jojo Moyes jestem już od tak dawna, że czasami mam uczucie, że jestem dinozaurem. Książki autorki są słynne swoją prostotą, przyjemną fabułą, schematycznością, która mi osobiście nie przeszkadza, i ciepłem, które jak kocyk babci otula w mroźne wieczory.
„Dwa dni w Paryżu” nie jest wyjątkiem. To jest zbiór opowiadań o miłości. Tej szczęśliwej i tej niezbyt udanej. O...

Bardzo rozczarował mnie fakt, iż nigdzie nie wspomniano o tym, że jest to zbiór opowiadań. Być może inaczej bym do tego podeszła. Pierwsze, dłuższe opowiadanie o Nell oraz jedno z końcowych, dziejące się w dwóch odrębnych czasach zdecydowanie na plus. Miały potencjał i mogły być po dopracowaniu świetnymi powieściami. Pozostałe opowiastki to wg mnie takie zapchajdziury.

Bardzo rozczarował mnie fakt, iż nigdzie nie wspomniano o tym, że jest to zbiór opowiadań. Być może inaczej bym do tego podeszła. Pierwsze, dłuższe opowiadanie o Nell oraz jedno z końcowych, dziejące się w dwóch odrębnych czasach zdecydowanie na plus. Miały potencjał i mogły być po dopracowaniu świetnymi powieściami. Pozostałe opowiastki to wg mnie takie zapchajdziury.

Bardzo fajnie napisane różne opowiadania, szybko się ją czyta. Niektóre opowiadania są krótkie inne dłuższe. Szczerze mówiąc jestem ciekawa jak by się rozwinęły dalej te krótsze bo bardzo były życiowe i mnie wciągnęły a już trzeba było przerzucić się na inne. Opis książki nie mówi nam że jest to zbiór opowiadań na różne wątki. Dwa z nich są tylko o Paryżu i historii miłosnej. Ogólnie warto przeczytać by tak odpocząć od innych gatunków które na co dzień czytamy.

Bardzo fajnie napisane różne opowiadania, szybko się ją czyta. Niektóre opowiadania są krótkie inne dłuższe. Szczerze mówiąc jestem ciekawa jak by się rozwinęły dalej te krótsze bo bardzo były życiowe i mnie wciągnęły a już trzeba było przerzucić się na inne. Opis książki nie mówi nam że jest to zbiór opowiadań na różne wątki. Dwa z nich są tylko o Paryżu i historii...

Żadne arcydzieło, ale odpocząć podczas czytania można.

Żadne arcydzieło, ale odpocząć podczas czytania można.

Książka jest zbiorem opowiadań i powiem szczerze, że jestem zawiedziona. Czytając pierwsze z nich bardzo się wciągnęłam i oczekiwałam dalszego rozwoju akcji, a tu ku mojemu zdziwieniu rozpoczął się nowy rozdział z nową historią...

Książka jest zbiorem opowiadań i powiem szczerze, że jestem zawiedziona. Czytając pierwsze z nich bardzo się wciągnęłam i oczekiwałam dalszego rozwoju akcji, a tu ku mojemu zdziwieniu rozpoczął się nowy rozdział z nową historią...

"Dwa dni w Paryżu" to tak naprawdę zbiór opowiadań, choć nie wynika to wprost z opisu książki. Kilka historyjek było całkiem fajnych, reszta podobała mi się mniej. Ta książka to dobra opcja dla zabieganych, którzy nie mają czasu na długie czytanie, a mają ochotę na chwilę z paryskimi perypetiami :)

"Dwa dni w Paryżu" to tak naprawdę zbiór opowiadań, choć nie wynika to wprost z opisu książki. Kilka historyjek było całkiem fajnych, reszta podobała mi się mniej. Ta książka to dobra opcja dla zabieganych, którzy nie mają czasu na długie czytanie, a mają ochotę na chwilę z paryskimi perypetiami :)

Mam problem z tą książką. Lubię Moyes ale nie lubię opowiadań. A sięgając po ta książkę nie miałam o tym pojęcia. Opis kompletnie na to nie wskazywał. Byłam wręcz zaskoczona. Ledwo przebrnęłam.

Mam problem z tą książką. Lubię Moyes ale nie lubię opowiadań. A sięgając po ta książkę nie miałam o tym pojęcia. Opis kompletnie na to nie wskazywał. Byłam wręcz zaskoczona. Ledwo przebrnęłam.