Jednym z największych marzeń człowieka jest nawiązanie kontaktu z obcą cywilizacją. Tkwimy, jak do tej pory, na jedynej znanej nam oazie życia we wszechświecie. Mimo to patrzymy w gwiazdy, zastanawiając się: czy rozum został zrodzony jeszcze gdzieś na dalekich planetach? Sercem i duszą chcemy w to wierzyć, chociaż sami się tego boimy. Odkrycie obcego życia zachwiałoby całym naszym spojrzeniem na świat. Co jeśli wspomniany kontakt został nawiązany już dawno, i to bez naszego udziału? „Rezerwat” sięga po wizję, która nie jest wcale taka nierealna. Od czasu napisania przez Andrzeja Trepkę jego wizji kontaktu, teorie które sam przedstawił, urosły do rangi bardzo prawdopodobnych.

Na pierwszych stronach książki zostajemy zaznajomieni ze zdarzeniem bez precedensu. Autor od samego początku postanawia wciągnąć czytelnika w samo sedno sprawy. Obcy sygnał zostaje przechwycony przez nasze własne, ziemskie czujniki. Próba analizy tych sygnałów daje zaskakujące rezultaty. Pierwszym z nich jest to skąd są nadawane, co pozostawiam do odkrycia podczas lektury. Drugim, i najważniejszym aspektem, jest ich zawartość, ale także znaczenie w odniesieniu do nas samych, jako „gospodarzy planety”.

Możemy tylko sobie wyobrażać jak bardzo kontakt wpłynie na społeczności zamieszkujące Ziemię. W książce, nie wybucha panika, jak w filmach, wręcz przeciwnie. Ludzie jednoczą swoje siły, aby uzyskać jak najwięcej informacji dla dobra ogólnego. W tym momencie trzeba mieć na uwadze czas w jakim książka była pisana. Lata osiemdziesiąte (książka została napisana w 1985 roku),nie były może złotym rokiem dla cenzury, która przepuszczała coraz więcej „wolnej myśli”. Nie była też ślepa na społeczną potrzebę wiary w „dobrobyt” serwowany w wieczornych dziennikach, co było jawną propagandą i nikt w to nie wierzył. Wielu uznanych Polskich autorów musiało brać to na uwagę. Skutkiem takiej działalności są takie przyszłości jak w „Rezerwacie”. Roztaczają przed czytelnikiem wizje dobrobytu i ogólnie przyjętego spokoju, nie zostawiając próby poznania czegoś więcej, są po prostu politycznie wygładzone. Filozofie, które znalazły wentyl w innych kulturach kosmicznych, w książce łatwo zostały użyte do przedstawienia różnic, które są nam znane, ale nierealizowane, chociaż pożądane.

To co wyróżnia dzieło Trepki jest ukryte bardzo głęboko w samej książce. Autor przedstawia nam cywilizacje Ziemską, z zupełnie innego spojrzenia gatunku sci-fi. Każda strona staje się studium nad człowieczeństwem. Kosmici czy Ziemianie, stają w pewnym momencie naprzeciw sobie, co ma ukazać prawdziwe oblicze każdej ze stron. Jasnym i oczywistym jest, że to Ziemianie muszą stoczyć ostateczną bitwę z własnym gatunkiem. Jest to podstawą kanonu sci-fi, który został zmodyfikowany przez Trepkę. Autor nie opiera swojej opowieści na naszych własnych odczuciach, ale stara się zajrzeć do wnętrza obcych.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/rezerwat-andrzej-trepka/

Jednym z największych marzeń człowieka jest nawiązanie kontaktu z obcą cywilizacją. Tkwimy, jak do tej pory, na jedynej znanej nam oazie życia we wszechświecie. Mimo to patrzymy w gwiazdy, zastanawiając się: czy rozum został zrodzony jeszcze gdzieś na dalekich planetach? Sercem i duszą chcemy w to wierzyć, chociaż sami się tego boimy. Odkrycie obcego życia zachwiałoby całym...

Wszyscy, którzy mieli tą niewątpliwą przyjemność zetknąć się z jakimkolwiek systemem oświaty, natknęli się z pewnością na niego. Nauczyciela, który został zmuszony do nauczania rozwydrzonych bachorów. Po piętnastu latach kieratu, potrafiącego bez zająknięcia i niestety bez polotu, przez czterdzieści pięć minut, monotonnym i znudzonym głosem deklamować swoje nauki. Koszmar. Na wyższym stopniu wtajemniczenia, można nie tylko mieć do czynienia z takim indywiduum ale musieć jeszcze na dokładkę, znać i posiadać jego książkę, którą on i tak podczas "wykładów" wydeklamuje. Koszmar do kwadratu.

Więcej na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2013/05/nuda-o-ciekawe-nie-jednak-nuda.html

Wszyscy, którzy mieli tą niewątpliwą przyjemność zetknąć się z jakimkolwiek systemem oświaty, natknęli się z pewnością na niego. Nauczyciela, który został zmuszony do nauczania rozwydrzonych bachorów. Po piętnastu latach kieratu, potrafiącego bez zająknięcia i niestety bez polotu, przez czterdzieści pięć minut, monotonnym i znudzonym głosem deklamować swoje nauki. Koszmar....

Ciężki język, ale ciekawe podejście do SF.

Ciężki język, ale ciekawe podejście do SF.

Autor niewiarygodnie się powtarza. Ma tendencję do używania tych samych sformułowań co kilka stron. Jeśli wyciąć by fragmenty, które mówią o tym samym, książka byłaby krótsza co najmniej o połowę.

Autor niewiarygodnie się powtarza. Ma tendencję do używania tych samych sformułowań co kilka stron. Jeśli wyciąć by fragmenty, które mówią o tym samym, książka byłaby krótsza co najmniej o połowę.

Warto przeczytać chociaż dla niektórych brak dynamiki (brak dialogów) może być zniechęcający.

Warto przeczytać chociaż dla niektórych brak dynamiki (brak dialogów) może być zniechęcający.