Fatalny zbiór opowiadań. Autor niby miał już za sobą dekadę pracy twórczej i dwie wydane książki, ale wychodzi na to, że co mógł, to powiedział na samym początku kariery. Później próbował wciąż błyszczeć jako pisarz SF, ale nie stało mu ani pomysłów, ani talentu. Nie rozwinął się też literacko, bo to, że opowiadania czyta się nieco gładziej niż te np. z "Konfliktu", wzięło się z pracy redaktora, a nie autora.

Żadne z opowiadań z tego zbioru nie jest dobre. Każde ma raczej większe niż mniejsze mankamenty, obnażające poważne braki warsztatowe Szablickiego. Otwierająca książkę "Misja" w teorii przedstawia pierwszy fizyczny kontakt z obcą rasą, od którego zależy to, czy rasa ta zostanie przyjęta do ziemskiej Federacji. W praktyce - mamy tępego, chamskiego, aroganckiego bohatera, który niby jest naukowcem, ale postępuje jak wioskowy głupek (m.in. odprawia przewodnika, żeby poznawać świat samodzielnie - świat, który nie ma ziemskich reguł, a więc nie idzie zrozumieć praktycznie niczego). Ciężko stwierdzić, czy zabieg taki był zamierzony (jeśli tak - w co trudno mi uwierzyć - to autor nie potrafił go wykorzystać),czy wyszło tak przypadkiem (czyli autor dramatycznie zawiódł w kwestii psychologii postaci),ale oprócz tego jest masa różnych nielogiczności, rozkładających tekst na łopatki (m.in. założenie, że człowiek będzie kompatybilny z biochemią - a więc choćby żywnością, wodą i kosmetykami - obcej rasy; w finale poniekąd autor wykręca się sianem, ale pozostaje aktualna kwestia kwalifikacji umysłowych bohatera i ogółu przygotowań do kontaktu). No i cudna opinia, wedle której kobiety interesują bohatera "w takim samym stopniu, jak chyba większość przeciętnych, normalnych mężczyzn: miłe urozmaicenie dnia powszedniego, potrzeba sprawdzenia się, nic więcej".

"Alternatywa" jest oparta na tuzinkowym pomyśle (świat po apokalipsie, z futrzastymi mutantami i niedobitkami dawnej ludzkości) i na dokładkę w połowie się urywa, zostawiając czytelnika z rozbabranymi sugestiami i wątkami. "Zawsze będziesz sobą" denerwuje wadliwym zrozumieniem idei klonowania (wbrew opowiadaniu klon nie będzie miał identycznego umysłu z oryginałem, i niekoniecznie będzie dochodził do tych samych wniosków, co oryginał, zwłaszcza wobec różnicy życiowych doświadczeń). "Rekompensata" jest niemożebnie mętna, nie wiadomo bowiem, kto konkretnie i po co miałby oferować ową rekompensatę, puentę natomiast trudno uznać za specjalnie oryginalną. Natomiast tym, co dobija cały zbiór, jest ostatnie, tytułowe opowiadanie, równe długością "Misji". Bite 58 stron historii o... niczym. Ot, terroryści napadają orbitalną elektrownię słoneczną, żeby ją zniszczyć (w celu - uwaga! - ukrócenia niszczenia zasobów Ziemi; czyli po zniszczeniu wracamy do... eee... zgodnego z naturą wydobycia węgla i ropy...?),ale bohater im to finalnie uniemożliwia.

Nic dziwnego, że po tej książce nikt nie chciał Szablickiego wydawać. Bo kolejną książkę, "Park", autor musiał wypuścić na rynek własnym sumptem, a i to dopiero w 2011 roku...

Fatalny zbiór opowiadań. Autor niby miał już za sobą dekadę pracy twórczej i dwie wydane książki, ale wychodzi na to, że co mógł, to powiedział na samym początku kariery. Później próbował wciąż błyszczeć jako pisarz SF, ale nie stało mu ani pomysłów, ani talentu. Nie rozwinął się też literacko, bo to, że opowiadania czyta się nieco gładziej niż te np. z...

Świetna!

Świetna!