Olga Łarionowa

Rosyjska autorka sf.
Z wykształcenia inżynier, przez pewien czas pracowała w instytucie naukowym zajmującym się metalurgią i spawaniem, w roku 1967 zrezygnowała z pracy i została zawodowym pisarzem.
Jej debiut literacki miał miejsce w 1964 r., kiedy to zostało opublikowane opowiadanie „Kiska”, a zaraz potem ukazała się powieść „Lampart ze szczytu Kilimandżaro”, dzięki której zdobyła dużą popularność wśród czytelników.

Twórczość Łarionowej praktycznie nie reaguje na zmieniające się literackie mody: obchodzi się bez mistyki i horroru, nie tworzy wielotomowych epopei, zachowuje wierność tematyce kosmicznej. Bohaterami jej tekstów są najzwyklejsi ludzie, w życiu których mają miejsce zdarzenia i tragiczne, i humorystyczne, ludzie kochający, czasem w męczarniach, aż do samozniszczenia, czasem – skrycie, zawsze jednak dzięki miłości można poznać prawdę o każdym z nich.
Ważne miejsce w tekstach Łarionowej zajmują kobiety, romantyczne, zdolne do przewidywania, oddzielenia ważnego od nieistotnego.
Autorską manierę Łarionowej charakteryzuje połączenie nadzwyczajnego z przyziemnością, sentymentalnego z szyderstwem. To fantastyka tradycyjna, różniąca się od pozostałych baśniową osnową, naturalnie łączącą się z fantastyczno-naukową nadbudową.