Aegipt to chyba największa literacka katedra jaką w życiu zwiedzałem. I nie dokończę bo czwarta część tetralogii nie ukaże się w Polsce – chyba, że kiedyś, ktoś się porwie na to z góry skazane na finansowe niepowodzenie, przedsięwzięcie. „Daemonomania” nie różni się niczym pod względem stylu, komplikacji fabuły i ogólnej miodności lektury w porównaniu z dwoma poprzednimi częściami. To samo wrażenie obcowania z bardzo dobrą książką, jednak przerastającą moje zasoby wiedzy i lekko jednak niekompatybilną z moimi zainteresowaniami (coś jak „Wahadło Foucaulta”). Katedra Crowleya jest oszałamiająca i na pewno zasługująca na uznanie, ja jednak poczułem się ostatecznie raczej znużony niż zachwycony.

Aegipt to chyba największa literacka katedra jaką w życiu zwiedzałem. I nie dokończę bo czwarta część tetralogii nie ukaże się w Polsce – chyba, że kiedyś, ktoś się porwie na to z góry skazane na finansowe niepowodzenie, przedsięwzięcie. „Daemonomania” nie różni się niczym pod względem stylu, komplikacji fabuły i ogólnej miodności lektury w porównaniu z dwoma poprzednimi...

Są takie książki, do których podchodzi się z pokorą, które zdumiewają erudycją i umiejętnością czarowania słowem. Do takich książek należy cykl "Aegipt" i jego trzeci tom "Daemonomania".

To, co zdumiewa najbardziej, to całkowity brak zaskoczenia. "Daemonomania" jest dokładnie taka sama, jak dwa poprzednie tomy. W ogóle nie czuć w niej tego, że całość rozpisana jest na wiele lat pracy. Wydaje się raczej, jakby powstała naraz, w całości, tak płynnie przechodzi z jednego tomu w drugi, z jednego znaku zodiaku w następny.

Podobnie jak w przypadku "Samotnie" oraz "Miłości i snu", o wyjątkowości "Daemonomanii" stanowi fakt, że jest to książka opisująca nasz świat. W przeciwieństwie do innych autorów fantastyki, John Crowley nie wykorzystuje naszego świata jako dekoracji, miejsca, w którym osadzana jest fabuła i bohaterowie. On portretuje świat takim, jakim jest, choć owo "jest" nabiera tu niebywałego kształtu. Ale przecież Crowley niczego nie wymyśla, lecz czerpie z bogatej historii ludzkiej myśli. Jego i tylko jego tworem są bohaterowie (a i to nie wszyscy) i ich konkretne losy (ale i też nie wszystkie). Choć, aby to w pełni docenić, trzeba samemu mieć trochę wiedzy z zakresu historii religii i sztuk magicznych. (I to swoją drogą jest dla mnie jedną z większych wartości serii Crowleya: czytając kolejne tomy żałuję, że ledwie "liznąłem" poruszane tam zagadnienia, bo to, co opisuje jest tak fascynujące, że chciałbym dowiedzieć się więcej). Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, jak książki te mogą odbierać osoby, które nie mają najmniejszego pojęcia na temat języka symboli, którymi posługuje się Crowley i jego bohaterowie, którymi SĄ jego bohaterowie i ich losy. Już sama koncepcja świata (który jest zawsze taki sam, a jednocześnie ciągle się zmienia, w którym to co jest prawdą dziś, jutro nie ma racji bytu i co więcej nigdy jej nie miało, w którym można wymyślić zdarzenia mające miejsce naprawdę i przeżyć życie, które nigdy nie miało miejsca, a więc go wcale nie przeżyć) jest tak niezwykła, że bez przygotowania zagubienie się w labiryncie "Aegiptu" jest oczywiste. Ale też to zagubienie – być może – jest już wartością samą w sobie.

Są takie książki, do których podchodzi się z pokorą, które zdumiewają erudycją i umiejętnością czarowania słowem. Do takich książek należy cykl "Aegipt" i jego trzeci tom "Daemonomania".

To, co zdumiewa najbardziej, to całkowity brak zaskoczenia. "Daemonomania" jest dokładnie taka sama, jak dwa poprzednie tomy. W ogóle nie czuć w niej tego, że całość rozpisana jest na...