Uwielbiam Tadeusza Łomnickiego. Tylko dlatego kupiłam książkę. Zaczęłam czytać i po chwili odłożyłam na półkę z gniewem - jak można pisać w ten sposób o ŁOMNICKIM. Gdy nazajutrz wzięłam książkę ponownie, nic nie mogło mnie od niej oderwać. ŁOMNICKI cudowny, dobry, straszny, groźny, nieszczęśliwy, egocentryk. Fascynujący człowiek o wielu twarzach,fascynujący świat brutalny, narcystyczny,a jednak piękny. Autorka ma fantastyczny styl pisania, który nie pozostawia obojętnym.

Uwielbiam Tadeusza Łomnickiego. Tylko dlatego kupiłam książkę. Zaczęłam czytać i po chwili odłożyłam na półkę z gniewem - jak można pisać w ten sposób o ŁOMNICKIM. Gdy nazajutrz wzięłam książkę ponownie, nic nie mogło mnie od niej oderwać. ŁOMNICKI cudowny, dobry, straszny, groźny, nieszczęśliwy, egocentryk. Fascynujący człowiek o wielu twarzach,fascynujący świat brutalny,...

Na zawsze dla mnie pan Wołodyjowski będzie miał twarz Tadeusza Łomnickiego. Jednak Tadeusz Łomnicki to nie Jerzy Michał Wołodyjowski. Tadeusz Łomnicki był perfekcjonistą, mistrzem, wielkim aktorem teatralnym, nauczycielem, rzemieślnikiem ... potworem. A nikt tego lepiej nie wiedział niż jego ostatnia żona, z którą spędził prawie dwadzieścia ostatnich lat życia - Maria Bojarska.

,,Król Lear nie żyje" to wspomnienia Marii Bojarskiej o mężu (lub jak ona mówi byłym narzeczonym) w formie swobodnego strumienia myśli. Obrazy, myśli, wspomnienia, anegdoty wychodzą z jednego wspólnego punktu jakim jest ostatnia rola Łomnickiego - wymarzony, upragniony król Lear. Roli, która miała być zwieńczeniem i ukoronowaniem aktorskiej drogi a stała się finiszem. W trakcie próby, jednej z ostatnich, przed premierą Tadeusz umiera. Bojarska próbuje pokazać, że tak na prawdę aktor całe życie przygotowywał się do roli Leara. Każde, kolejne wydarzenie w jego niejednoznacznie odbieranym życiu przybliżało i coraz bardziej uwiarygodniało go jako tego szekspirowskiego bohatera.

Jednak nie jest to tylko biografia. To też niezwykły, czasem gorzki i pełen goryczy obraz światka aktorskiego. Niejednoznacznego, mściwego, pełnego fałszu i obłudy. Autorka wyciąga na światło dzienne mnóstwo bolesnych, wręcz intymnych szczegółów. Otwarcie mówi o początkach swojego romansu, wtedy jeszcze z urzędującym rektorem PWST, o kłótniach, rozstaniach, o aborcji. Nie ucieka od trudnych i kontrowersyjnych wątków w życiu Łomnickiego - był w końcu członkiem KC PZPR. Jednak próbuje z tego wyciągnąć zalety i pokazać, że jednak nie był on typowym partyjniakiem. Podkreśla, że swoją pozycję chciał wykorzystać dla dobra studentów i sztuki.

Jest jeszcze jeden ważny aspekt tej biografii. Ten, który szczególnie mnie uderzył. Nie jest to wątek historyczny czy biograficzny. Niezwykły i chyba trochę odmienny od współczesnego jest odbiór teatru. Jego znaczenia, wpływu na ludzi. Rozumienia prawdziwej Kultury. Przekładania jej na codzienne życie i współczesne sytuacje. Łomnicki tak żył, był perfekcjonistą w każdym calu i jak nieliczni rozumiał i wcielał w życie prawdziwe powołanie aktora. Miał być lustrem, w którym widz dostrzeże prawdę o sobie samym i swoim życie, dlatego tak wielką wagę przykładał do każdego gestu czy słowa. Jako aktor, rektor, nauczyciel chciał to przekazać innym.

Nie czyta się tego łatwo. Styl pisarstwa: piękny, dojrzały, pełen subtelnych niuansów, anegdot, wielokrotnie przegadanych i przemyślanych prawd znacznie odbiega od tego co obecnie jest popularne. Jednak warto się wgryźć i rozsmakować by później dostrzec jak bardzo jest ona uniwersalna. Bo natura ludzka pozostaje niezmienna.

Na zawsze dla mnie pan Wołodyjowski będzie miał twarz Tadeusza Łomnickiego. Jednak Tadeusz Łomnicki to nie Jerzy Michał Wołodyjowski. Tadeusz Łomnicki był perfekcjonistą, mistrzem, wielkim aktorem teatralnym, nauczycielem, rzemieślnikiem ... potworem. A nikt tego lepiej nie wiedział niż jego ostatnia żona, z którą spędził prawie dwadzieścia ostatnich lat życia - Maria...

Treść niezwykle interesująca, a umiejętność posługiwania się językiem pisanym - ogromna.

Treść niezwykle interesująca, a umiejętność posługiwania się językiem pisanym - ogromna.

Czytałam ją dawno temu. Szczere wyznania Marii Bojarskiej dotyczące jej życia z Tadeuszem Łomnickim zrobiły na mnie ogromne wrażenie.Wrócę kiedyś do tej książki.

Czytałam ją dawno temu. Szczere wyznania Marii Bojarskiej dotyczące jej życia z Tadeuszem Łomnickim zrobiły na mnie ogromne wrażenie.Wrócę kiedyś do tej książki.