Historia o uczuciu (bo miłość to chyba zbyt duże słowo w tym wypadku) dwojga młodych ludzi w zetknięciu z prozą życia. Wygrało czy przegrało najlepiej sprawdzić samodzielnie 😉. Nie jest to jakieś wybitne dzieło, ale czyta się całkiem przyjemnie. Na mnie książka wywarła całkiem spore wrażenie, ale czytałam ją będąc nastolatką, stąd może nazbyt egzaltowany odbiór.

Historia o uczuciu (bo miłość to chyba zbyt duże słowo w tym wypadku) dwojga młodych ludzi w zetknięciu z prozą życia. Wygrało czy przegrało najlepiej sprawdzić samodzielnie 😉. Nie jest to jakieś wybitne dzieło, ale czyta się całkiem przyjemnie. Na mnie książka wywarła całkiem spore wrażenie, ale czytałam ją będąc nastolatką, stąd może nazbyt egzaltowany odbiór.

"Lato z Moniką" ukazało się w 1951 r., a więc w czasach, gdy Södermalm było zapuszczoną częścią Sztokholmu, całkowicie inną od pobliskiego nowoczesnego centrum. I właśnie tu, wśród obskurnych warsztatów i magazynów Per Anders Fogelström umieścił swoich bohaterów: 17-letnią Monikę i jej rówieśnika Harry’ego. Poznają się podczas przerwy obiadowej, kilka tygodni później za namową dziewczyny porzucają pracę i wyjeżdżają z miasta – bo czują się stłamszeni, bo przyszła wiosna i pociąga ich wolność.

Główna część powieści opisuje pobyt pary na wyspie: żyją blisko natury, z dala od ludzi i wielkomiejskiego gwaru są naprawdę szczęśliwi. Można zazdrościć młodym beztroski i prostoty, choć czytelnik dobrze wie, że ich ucieczka jest tyleż romantyczna, co naiwna – wakacje od ponurej egzystencji kiedyś muszą się skończyć. I rzeczywiście: kłopoty zaczynają się z końcem lata, kiedy z powodu ciąży Moniki trzeba jednak wrócić do nieprzyjaznego Sztokholmu i zatroszczyć o przyszłość. I tu dochodzimy do najciekawszej części historii, bowiem autor bardzo celnie pokazał, jak wygląda przyspieszone dojrzewanie nastolatków nieprzygotowanych do stworzenia związku, a tym bardziej rodziny. Szara codzienność szybko ujawnia różnice charakterów, odmienne potrzeby i oczekiwania, uświadamia obojgu, że mieli o sobie mylne wyobrażenie.

Problemy młodzieży proletariackiej (określenie użyte w posłowiu przez tłumacza) są głównym wątkiem "Lata z Moniką", choć oczywiście nie jedynym. Ciekawie jest spojrzeć na Szwecję i jej obyczajowość sprzed 60 lat, ciekawie jest też poczytać o Sztokholmie z tamtego okresu. Ta skromnych rozmiarów książka jest gorzka w wymowie, ale ma również sporo uroku: przypomina o młodzieńczych latach i buntach, wzbudza tęsknotę za leniuchowaniem na łonie przyrody. Na marginesie dodam, że w 1953 r. powieść Fogelströma sfilmował Ingmar Bergman.

https://czytankianki.blogspot.com/2019/07/lato-z-monika.html

"Lato z Moniką" ukazało się w 1951 r., a więc w czasach, gdy Södermalm było zapuszczoną częścią Sztokholmu, całkowicie inną od pobliskiego nowoczesnego centrum. I właśnie tu, wśród obskurnych warsztatów i magazynów Per Anders Fogelström umieścił swoich bohaterów: 17-letnią Monikę i jej rówieśnika Harry’ego. Poznają się podczas przerwy obiadowej, kilka tygodni później za...

Książka warta przeczytania. Mimo że przez 180 stron jesteśmy z nią w Szwecji w latach 50. (Sztokholm i jego wyspiarskie okolice, a to nie musi się każdemu podobać),to jednak opowiada o każdym z nas. O kilku ważnych sprawach - o naszej pracy, z której - bywa - nie jesteśmy zadowoleni, o potrzebie ucieczki, o miłości i wielkim szczęściu, które niesie. Ale przede wszystkim jest to opowieść o dojrzewaniu, o tym, że polega ono na zrozumieniu kilku ważnych rzeczy. Początek jest zniechęcający, ale nie dajcie się zwieść! Per Anders Fogelström specjalnie (i krótko) potrzyma Was w proletariackiej, szaro-burej rzeczywistości, by potem z większym żarem oddać piękno nadmorskiego krajobrazu. Bohaterem jest młody chłopiec Harry Lund, pojawia się też Monika. "Miała czarne, kręcone włosy, wymykające się niesfornymi kosmykami spod chustki, twarz dziecinną, jakby dużej lalki, o czerwono wymalowanych ustach i wyskubanych brwiach" - pisze Fogelström. Zatem miłość, ale i jej konsekwencje. Odpowiedzialność - różnica między tymi chwilami kiedy jesteśmy szczęśliwi i tymi, które są dla nas trudne, kiedy chce się tylko uciec. To też książka o tym, że ludzie, którzy "wszystko głęboko przeżywają, wszystko biorą sobie do serca" są inni od reszty, którzy takich rozterek nie mają. Wielka szkoda, że tak jest, że nie może być inaczej.

Książka warta przeczytania. Mimo że przez 180 stron jesteśmy z nią w Szwecji w latach 50. (Sztokholm i jego wyspiarskie okolice, a to nie musi się każdemu podobać),to jednak opowiada o każdym z nas. O kilku ważnych sprawach - o naszej pracy, z której - bywa - nie jesteśmy zadowoleni, o potrzebie ucieczki, o miłości i wielkim szczęściu, które niesie. Ale przede wszystkim...

Czytałam ją jako dorastająca nastolatka,nie wiem czemu zapadła mi tak w pamięci,bo po latach ją odnalazłam,przeczytałam i nie wiem co mnie oczarowało.Może ucieczka tych młodych ludzi na wyspę,ukrywanie się,coś w niej jest.Jest przeciętna,ale wciąga.

Czytałam ją jako dorastająca nastolatka,nie wiem czemu zapadła mi tak w pamięci,bo po latach ją odnalazłam,przeczytałam i nie wiem co mnie oczarowało.Może ucieczka tych młodych ludzi na wyspę,ukrywanie się,coś w niej jest.Jest przeciętna,ale wciąga.