Zaintrygowała mnie na książka na tyle, że teraz muszę koniecznie przeczytać prequel czyli "Ostatni seans filmowy", a zirytowała tak, że omijałam wiele tekstu, a pod koniec już całe rozdziały. Przez tą książkę przewijało się mnóstwo postaci i wydarzeń, które chyba nie były zbyt istotne, a ten najciekawszy czyli Sonny otrzymał tu najmniej miejsca - tak więc może dowiem się czegoś więcej o relacji Duane-Jacy-Sonny po przeczytaniu "Ostatniego seansu filmowego", a mam wiele pytań... A całą książkę podsumował dobrze sam Duane, gdy w którymś momencie ironicznie stwierdził, że "w tym mieście potrzebna jest tablica, jaką mają na giełdach. Tyle, że zamiast kursów akcji podawałaby aktualny stan rozwodów, ciąż i małżeństw, istniejących i zapowiedzianych".

Zaintrygowała mnie na książka na tyle, że teraz muszę koniecznie przeczytać prequel czyli "Ostatni seans filmowy", a zirytowała tak, że omijałam wiele tekstu, a pod koniec już całe rozdziały. Przez tą książkę przewijało się mnóstwo postaci i wydarzeń, które chyba nie były zbyt istotne, a ten najciekawszy czyli Sonny otrzymał tu najmniej miejsca - tak więc może dowiem się...

Bardzo się ucieszyłam, gdy do moich rąk trafił wreszcie podniszczony egzemplarz "Texasville", drugiej części serii o teksańskim miasteczku Thalia i jego oryginalnych mieszkańcach. Tym razem McMurtry przeniósł się o 30 lat w przyszłość, do lat osiemdziesiątych, i skoncentrował na moim ulubionym bohaterze - książka opowiedziana jest z perspektywy Duane'a, jednak muszę przyznać, że nieco brakowało mi większej ilości scen z udziałem Sonny'ego, którego postać zresztą w pewien sposób wyłamuje się z ogólnego tonu powieści. A jaki to ton? Znowu mamy wszechobecną beznadzieję, nad niemal każdym mieszkańcem wisi widmo bankructwa, a do tego jeszcze zbliża się uroczystość stulecia Thalii - dla tych, którzy czytali "Ostatni seans filmowy" nie muszę dodawać, że to gwarancja katastrofy. Do tego jeszcze do miasteczka wraca Jacy. Jej powrót wywraca życie Thalii do góry nogami, nie mówiąc o życiu samego Duane'a, i choć Jacy powraca już jako dorosła kobieta, nadal jest w niej coś, co mnie ogromnie irytuje. Mimo to "Texasville" stała się jedną z moich ulubionych książek, bo znalazłam w niej wszystko, czego od niej oczekiwałam: jest Duane, jest groteska, z jaką autor opisuje nawet niektóre najbardziej tragiczne wydarzenia, dzięki czemu dość przygnębiająca tematyka powieści doprowadza czytelnika do śmiechu - bo jak tu nie śmiać się z absurdalnych zwyczajów, pomysłów, kłopotów i porażek bohaterów? Nie brak też słów refleksji, które wyraźnie wybijają się z ogólnej atmosfery parodii życia. McMurtry zmierza do finału powieści powoli, rozwlekając wydarzenia jednego dnia na kilka rozdziałów, przez co nieraz czytałam w napięciu, by odkryć, co też przytrafi się Duane'owi, zarówno jeśli chodzi o jego chaotyczne życie rodzinne, skomplikowane życie miłosne, jak i przygnębiające życie zawodowe. Wiem, że wiele osób ocenia tę książkę dość nisko. Ale dla mnie zawsze najważniejsi w powieści są bohaterowie, a z Sonnym i Duane'em zżyłam się już podczas lektury pierwszej części; tutaj doszła jeszcze świetna postać Karli - dlatego właśnie uważam tę książkę za naprawdę fantastyczną. Jedyne, czego mogłabym sobie życzyć, to część opowiadająca o tych 30 latach między pierwszym a drugim tomem. Niestety, mogę jedynie o tym pomarzyć, bo McMurtry nie wrócił do tego okresu w historii serii.

Bardzo się ucieszyłam, gdy do moich rąk trafił wreszcie podniszczony egzemplarz "Texasville", drugiej części serii o teksańskim miasteczku Thalia i jego oryginalnych mieszkańcach. Tym razem McMurtry przeniósł się o 30 lat w przyszłość, do lat osiemdziesiątych, i skoncentrował na moim ulubionym bohaterze - książka opowiedziana jest z perspektywy Duane'a, jednak muszę...