Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwią mnie aż tak niskie oceny tej książki. Owszem, zgodzę się, że jako powieść kryminalna może rozczarować wielbicieli logiki, przejrzystego śledztwa i bardzo racjonalnego rozwiązania. Tu jednak zagadka sensacyjna jest przesunięta na nieco dalszy plan, stając się pretekstem dla pokazania, jak trudno czasem dostrzec prawdę bądź jak łatwo ją spreparować. Właściwie zahipnotyzował mnie przedziwny klimat tej powieści, oniryczny, mroczny, pełen mglistych podejrzeń i bardzo niepokojących wypadków. W toczącym się śledztwie przybywa pytań zamiast odpowiedzi, mnożą się zgony, a inspektor Aurelio Zen coraz bardziej grzęźnie pośród kłamstw i kłócących się ze sobą teorii. A że wszystko dzieje się we Włoszech, w kraju, gdzie normalne życie toczy się w cieniu sięgającej wszędzie i niezniszczalnej "la piovry", nic dziwnego, że atmosfera osaczenia i zagrożenia staje się namacalna. Tutaj nawet ci, którzy nie działają wbrew prawu, jak sam Watykan, tworzą, zatajają i przeinaczają fakty. I jest dokładnie tak, jak głosi motto książki, słowa Leonarda Sciascii: "Z drugiej strony wierzę, że cała ta sprawa, dzisiaj tak samo jak wczoraj, związana była ze zmyślonymi grami, z których każda była podwójna, każda fałszywa informacja uznawana za prawdziwą, a prawdziwa za fałszywą: krótko mówiąc, z tym rodzajem przerażającego nonsensu, którego my, Włosi, mieliśmy tak wiele przykładów w ostatnich kilku latach." Zakończenie jest tyleż śmieszne co smutne i napełnia strachem. Bo jak żyć w świecie, w którym nie ma nic pewnego?