Żona zaprosiła mnie na film. Miała zdecydować co wybierze, poprosiłem tylko, żeby to nie był Top Gun. Więc do samego końca, nie miałem pojęcia co obejrzymy. Ba, nawet gdy na ekranie ukazała się Emma Thompson i tytuł Powodzenia, Leo Grande (reż.Sophie Hyde),wciąż nie wiedziałem czego się spodziewać po filmie. Nie czytuję recenzji filmowych, nie wiem co w nowościach.

Bardzo miły ten film. Trochę próbuje zawalczyć z pewnymi stereotypami, trochę próbuje rozmontować niektóre tabu, ale w zasadzie po pierwszych kilkunastu minutach myślałem o Nocnym kowboju w reżyserii Johna Schlesingera z 1969 roku.

Niestety w zestawieniu z filmem sprzed ponad pół wieku mam wrażenie, że Powodzenia, Leo Grande jest śliczną wydmuszką. Piękną pocztówką, która pozornie podjęła trudny temat, ale niestety ślizga się po powierzchni.

Nocny kowboj był jednym z moich ulubionych filmów. Do tego stopnia, że lata temu kupiłem książkę Jamesa Leo Herlihy w polskim tłumaczeniu pod koniec lat 80. Teraz sobie uświadomiłem, że chyba byłem przekonany, że film powstał w latach 70. a może nawet 80.

W każdym razie seans filmowy kilka dni temu sprawił, że odstawiłem kolejkę zaległych książek i sięgnąłem po Nocnego kowboja, zwłaszcza, że nie jest to opasłe tomiszcze.
[...]
https://www.speculatio.pl/nocny-kowboj/

Żona zaprosiła mnie na film. Miała zdecydować co wybierze, poprosiłem tylko, żeby to nie był Top Gun. Więc do samego końca, nie miałem pojęcia co obejrzymy. Ba, nawet gdy na ekranie ukazała się Emma Thompson i tytuł Powodzenia, Leo Grande (reż.Sophie Hyde),wciąż nie wiedziałem czego się spodziewać po filmie. Nie czytuję recenzji filmowych, nie wiem co w nowościach.

Bardzo...

Czytałam lepsze książki. A jednak oryginalność tej powieści pozostawiła w pamięci ślad.
Niezbyt rozgarnięty Joe Buck, który ma o sobie dość wysokie mniemanie w stroju kowboja przyjeżdża do Nowego Jorku, aby zarabiać na życie swoim ciałem.
Jednak los jest przewrony. Dobre serce Joe'go decyduje o pomaganiu innym. A on sam stacza się z dnia na dzień do zimnych, ciemnych spelun. Autor w spektakularny sposób opisuje czym jest samotność. I co człowiek zrobi, aby nie czuć pustki w sercu.
Postać Rica jest tak obleśna, że moje czytelnicze serce lituje się nad nim, ale również gardzi takimi ludźmi.

To zupełnie inne ukazanie Ameryki lat 70 tych.

Czytałam lepsze książki. A jednak oryginalność tej powieści pozostawiła w pamięci ślad.
Niezbyt rozgarnięty Joe Buck, który ma o sobie dość wysokie mniemanie w stroju kowboja przyjeżdża do Nowego Jorku, aby zarabiać na życie swoim ciałem.
Jednak los jest przewrony. Dobre serce Joe'go decyduje o pomaganiu innym. A on sam stacza się z dnia na dzień do zimnych, ciemnych...

Polecam :) Rewelacyjna i oryginalna.

"Na niższych piętrach korytarze cuchnęły tak okropnie, jakby za wszystkimi drzwiami stare wiedźmy gotowały kocie szczyny".

Polecam :) Rewelacyjna i oryginalna.

"Na niższych piętrach korytarze cuchnęły tak okropnie, jakby za wszystkimi drzwiami stare wiedźmy gotowały kocie szczyny".

Film o niebo lepszy od książki, którą też warto przeczytać.

Film o niebo lepszy od książki, którą też warto przeczytać.

Dała mi to pani bibliotekarka, gdy byłam jeszcze w podstawówce. Szokujące ;))) Ta pani chyba nie do końca wiedziała, o czym traktuje powieść. Seks z chłopcem na dachu - to jedyna scena, która pozostała w mojej pamięci. Jakieś okruchy wspomnień. Tylko tytuł wciąż ma ten urok...

Dała mi to pani bibliotekarka, gdy byłam jeszcze w podstawówce. Szokujące ;))) Ta pani chyba nie do końca wiedziała, o czym traktuje powieść. Seks z chłopcem na dachu - to jedyna scena, która pozostała w mojej pamięci. Jakieś okruchy wspomnień. Tylko tytuł wciąż ma ten urok...

O głównym bohaterze "Nocnego kowboja" Joe Bucku można by powiedzieć kilka złych rzeczy: jest próżny, głupi, prymitywny, leniwy, zdemoralizowany, naiwny, narcystyczny... listę można wydłużyć jeszcze o całkiem sporo pozycji.
Pomimo takiego zestawu wad, postać ta ujmuje od pierwszych stron powieści, bo Joe jest w sumie tylko dużym chłopcem zagubionym w życiu. A życie nie oszczędzało go zabierając mu po kolei wszystko, co kochał. Nie szkodzi, że miłość ta była spaczona - była jednak szczera. Śledząc jego kolejne porażki życzymy mu jak najlepiej i trzymamy kciuki za to, żeby wyrwał się ze spirali upodlenia i znalazł na tym świecie swoje bezpieczne miejsce, nawet jeśli w drodze do tego celu musiałby zejść parę stopni w dół.

O głównym bohaterze "Nocnego kowboja" Joe Bucku można by powiedzieć kilka złych rzeczy: jest próżny, głupi, prymitywny, leniwy, zdemoralizowany, naiwny, narcystyczny... listę można wydłużyć jeszcze o całkiem sporo pozycji.
Pomimo takiego zestawu wad, postać ta ujmuje od pierwszych stron powieści, bo Joe jest w sumie tylko dużym chłopcem zagubionym w życiu. A życie nie...

Przepiękna, smutna i trudna powieść o samotności, potrzebie bliskości drugiego człowieka. Realia Ameryki lat sześćdziesiątych, temat niezwykle aktualny i obecny.
Polecam!

Przepiękna, smutna i trudna powieść o samotności, potrzebie bliskości drugiego człowieka. Realia Ameryki lat sześćdziesiątych, temat niezwykle aktualny i obecny.
Polecam!

Jedyny plus tej książki to jak dla mnie umiejętność tworzenia bardzo charakterystycznych postaci przez autora. Juanita podbiła moje serce swoją charakterystycznością !

Jedyny plus tej książki to jak dla mnie umiejętność tworzenia bardzo charakterystycznych postaci przez autora. Juanita podbiła moje serce swoją charakterystycznością !

Bardzo dobra krytyka amerykańskiego życia.

Bardzo dobra krytyka amerykańskiego życia.

O dojrzewaniu, związanej z nim utracie naiwności i zagubieniu w życiu.
O tym, że czasami nie wychodzi, choćbyś nie wiem jak się starał. Niby rzecz dzieje się w Ameryce lat 60., ale treść pozostaje niezwykle aktualna.

O dojrzewaniu, związanej z nim utracie naiwności i zagubieniu w życiu.
O tym, że czasami nie wychodzi, choćbyś nie wiem jak się starał. Niby rzecz dzieje się w Ameryce lat 60., ale treść pozostaje niezwykle aktualna.