Hehe być może, chociaż Tarantino jest specyficzny, jak się nie mylę, to on powiedział, zapewne w żartach w jednym z wywiadów, że gdyby nie kino i kręcenie to zostałby seryjnym mordercą, a nie pisarzem tak, że u niego priorytety są poprzestawiane :)

A ja słyszałem, że tak powstają najlepsi krytycy, w wyniku frustracji, że nie umieją zostać pisarzami, poetami, filmowcami itd. trzeba by ich zapytać.

Hehe być może, chociaż Tarantino jest specyficzny, jak się nie mylę, to on powiedział, zapewne w żartach w jednym z wywiadów, że gdyby nie kino i kręcenie to zostałby seryjnym mordercą, a nie pisarzem tak, że u niego priorytety są poprzestawiane :)

A ja słyszałem, że tak powstają najlepsi krytycy, w wyniku frustracji, że nie umieją zostać pisarzami, poetami, filmowcami...

No tak powstała współczesna krytyka filmowa, w oparach francuskiej Nowe Fali, gdzie słabsi reżyserzy zaczęli oceniać lepszych i byli w tym całkiem nieźli ;)

Problem Tarantino polega jednak na tym, że ten człowiek się dla kina urodził. To nie ulega wątpliwości. Obawiam się zatem, że jego próby literackie przyniosą rozczarowanie.

No tak powstała współczesna krytyka filmowa, w oparach francuskiej Nowe Fali, gdzie słabsi reżyserzy zaczęli oceniać lepszych i byli w tym całkiem nieźli ;)

Problem Tarantino polega jednak na tym, że ten człowiek się dla kina urodził. To nie ulega wątpliwości. Obawiam się zatem, że jego próby literackie przyniosą rozczarowanie.

???
Z tego co wiem, większość literatów też właśnie kopiuje i przetwarza na swoją modłę słowa poprzedników. Część z nich robi to nawet właśnie z popkulturą, więc od tej strony wydaje się, że Tarantino ma idealne kwalifikacje.

???
Z tego co wiem, większość literatów też właśnie kopiuje i przetwarza na swoją modłę słowa poprzedników. Część z nich robi to nawet właśnie z popkulturą, więc od tej strony wydaje się, że Tarantino ma idealne kwalifikacje.

Jak kopiują, to co to za literaci? Idą tą samą ścieżką, co Tarantino. Być może nie jestem wynalazkiem dzisiejszych czasów, ale ja naprawdę wolę osoby, które nie jadą na cudzych zagraniach.

Jak kopiują, to co to za literaci? Idą tą samą ścieżką, co Tarantino. Być może nie jestem wynalazkiem dzisiejszych czasów, ale ja naprawdę wolę osoby, które nie jadą na cudzych zagraniach.

Znajdź mi wielkiego literata, nie musisz szukać współczesnych, możesz znaleźć takiego z niedzisiejszych czasów, możesz poszukać wśród noblistów, możesz wśród klasyków dziewiętnastowiecznych, możesz wśród wcześniejszych, znajdź mi wielkiego literata, który nie powtarzał po poprzednikach i nie przerabiał cudzego na swoje. Oczywiście wielcy przerabiają twórczo, nie byle jak kopiują, oczywiście wielu wielkich przerabiało kulturę tzw. wysoką, nie popkulturę (choć zawsze byli i tacy, nawet wśród wielkich, którzy właśnie z kultury popularnej czerpali), ale przerabia po poprzednikach niemal każdy. Znajdź mi jednego, który tego nie robił.

Znajdź mi wielkiego literata, nie musisz szukać współczesnych, możesz znaleźć takiego z niedzisiejszych czasów, możesz poszukać wśród noblistów, możesz wśród klasyków dziewiętnastowiecznych, możesz wśród wcześniejszych, znajdź mi wielkiego literata, który nie powtarzał po poprzednikach i nie przerabiał cudzego na swoje. Oczywiście wielcy przerabiają twórczo, nie byle jak...

Sęk w tym, że można kopiować umiejętnie. Tzn. powielać pewną ideę czy temat, i rozszerzyć w kierunku, w którym nikt nie dążył, jak np. Kierkegaard o Bogu w ,,Bojaźń i drżenie'' (niby filozof, ale jak poczytasz, jednak literat). Gdyby nie było nowych myśli w twórczości - nie mielibyśmy modernistów ze strumieniem świadomości, jak Virginia Woolf, gdyby nie stracone złudzenia - nie znalibyśmy egzystencjalistów. Gdzie byliby surrealiści, jak Alfred Kubin czy bardziej postmodernistyczny Italo Calvino? Wielu z nich szło własną ścieżką. Co z poetami wyklętymi, którzy nie ugięli się przed skandalami i trudnościami obyczajowymi? Wielka literatura wbrew pozorom niczego nie powiela, bo kreuje własny język, jak Burgess (ten od Mechanicznej pomarańczy).

Sęk w tym, że można kopiować umiejętnie. Tzn. powielać pewną ideę czy temat, i rozszerzyć w kierunku, w którym nikt nie dążył, jak np. Kierkegaard o Bogu w ,,Bojaźń i drżenie'' (niby filozof, ale jak poczytasz, jednak literat). Gdyby nie było nowych myśli w twórczości - nie mielibyśmy modernistów ze strumieniem świadomości, jak Virginia Woolf, gdyby nie stracone złudzenia -...

Czyli już nie masz problemów z samym kopiowaniem, teraz już chodzi o jakość tego kopiowania? Z tym od początku się zgadzam, kopiować i przetwarzać można różnie, jedni robią to tylko odtwórczo, ale inni przy przetwarzaniu potrafią wnieść coś od siebie, czasem nawet coś nowego i to właśnie wśród nich niektórych uznajemy za wielkich.
Ale zauważ, że w pierwszym poście nie zarzucałeś Tarantino prymitywnego odtwórstwa, że jego nieliterackość widziałeś po prostu w "kopiowaniu i przetwarzaniu na własną modłę". Czym, jak nie przetwarzaniem na własną modłę, jest branie starego tematu i rozszerzanie go w nowym kierunku? Czym jest dodawanie własnej myśli do tego, co już było? Jakoś tak jestem przekonana, że wszyscy wymienieni przez Ciebie całymi garściami czerpali z dorobku poprzedników i sobie współczesnych. Po czym przerabiali zaczerpnięty materiał na własną modłę.

Nie pisałam, że nie ma nowych pomysłów, że wszyscy pisarze TYLKO kopiują. Kopiują i oczywiście coś z tym robią, coś zmieniają, coś dodają, czyli właśnie przetwarzają. Oczywiście pojawiają się nowe pomysły i są do tych starych dodawane. Ale Ty z kopiowania i przetwarzania zrobiłeś zarzut. Poprosiłam więc o przykład takiego literata, który nie kopiuje i nie przetwarza. Dostałam przykłady tych, którzy przetwarzając robili to wybitnie i coś nowego dodawali. Nie o to chodziło, takich sama mogę mnóstwo wymienić. Nadal proszę o jednego, który nie kopiował i nie przetwarzał.

Nie będę się spierać o wybitność lub niewybitność i literackość lub nieliterackość Tarantino, bo żaden ze mnie znawca, a i nikogo do mojego zdania na jego temat nie zamierzam przekonywać. Ale nadal uważam, że Twój argument przeciwko niemu jest bezwartościowy, bo robisz mu zarzut z tego samego, co u innych uważasz za akceptowalne lub nawet godne pochwały. Jakiś uznawany przez Ciebie literat bierze starsze pomysły i przerabia je na swoją modłę - dobrze, jest wielkim literatem. Tarantino bierze cudze pomysły i przerabia na swoją modłę - kopiowanie i przerabianie to działalność, która dowodzi, że Tarantino literatem nie jest i być nie może. Widzisz w tej argumentacji sens? Bo ja nie.

Albo udowodnij, że wielcy nie kopiują i nie przerabiają, albo znajdź inny argument za tym, że Tarantino na literata się nie nadaje. Pewnie inne istnieją i ja nie będę udowadniać, że Tarantino wielkim literatem jest, ale Ty tych innych argumentów jeszcze nie użyłeś, więc nie przyjmuję Twojej tezy, że Tarantino kwalifikacji na literata nie ma.

Czyli już nie masz problemów z samym kopiowaniem, teraz już chodzi o jakość tego kopiowania? Z tym od początku się zgadzam, kopiować i przetwarzać można różnie, jedni robią to tylko odtwórczo, ale inni przy przetwarzaniu potrafią wnieść coś od siebie, czasem nawet coś nowego i to właśnie wśród nich niektórych uznajemy za wielkich.
Ale zauważ, że w pierwszym poście nie...

Problem jest innego gatunku, gdzie zaczyna się i kończy kopiowanie? Bo jeśli uznajemy, że jak piszemy o miłości lub samotności - to znaczy, że nihil novi? Te dwa pojęcia są często podejmowane, ale jakoś wielu artystów potrafiło uczynić z nich temat przewodni i potrafili być oryginalni, w tym co piszą. Z drugiej strony ktoś musiał napocząć temat, więc ci, co byli pierwsi - byli najbardziej oryginalni, ale dlatego, że jeszcze nie mieli konkurencji czy zwierzchników pisma.

Problem z Tarantino jest szerszy, ponieważ potrafi cytować słowo w słowo, kadr w kadr od innych reżyserów. Do tego uwielbia przemoc, przez co wychodzi z tego pusta rozrywka (najczęściej), która do niczego nie prowadzi. Zbudował swoje kino na cudzych zagraniach, bo on bardziej woli zabawę dla zabawy niż przejście do sedna. Wiadomo, lubuje się w kinie klasy B i tak dalej, dlatego nie raz nawiązał do tych filmów z niższej półki. Mimo to nie widzę własnego głosu, w przeciwieństwie do Paolo Coelho, choć wiadomo, że dzisiaj jest obiektem żartów i memów, ale jednak ma własny ton wypowiedzi. Poza tym jest to problem szerszy niż kinematografia czy literatura. W muzyce mam wrażenie, że już mało kto próbuje się wyzwolić z tanich piosenek o smutnej miłości, pożegnaniach czy lekkich, skocznych dancingów. Na tym polu jeszcze lepiej wypada właśnie literatura.

Ale chyba nikt nie powie, że jeśli ktoś skopiuje jakiś temat i nie zrobi tego bezwstydnie, jak amatorzy komedii, którzy parodiują znane hity filmowe - to będzie miał mu za złe? Problem z kopiowaniem jest taki, że doszliśmy do momentu, gdzie doszło do przewartościowania modeli rodzinnych, przewartościowania wartości. Każde pokolenie szuka nowych dróg i to jest spoko, gorzej, jeśli wpadamy, jak Tarantino - w takie małpowanie innych dla samej hecy. Wydaje mi się, że to podpisywanie cudzych tekstów własnym nazwiskiem.

Problem jest innego gatunku, gdzie zaczyna się i kończy kopiowanie? Bo jeśli uznajemy, że jak piszemy o miłości lub samotności - to znaczy, że nihil novi? Te dwa pojęcia są często podejmowane, ale jakoś wielu artystów potrafiło uczynić z nich temat przewodni i potrafili być oryginalni, w tym co piszą. Z drugiej strony ktoś musiał napocząć temat, więc ci, co byli pierwsi -...

Mogę zrozumieć Twój punkt widzenia. Ale mam wrażenie, że Ty nie rozumiesz Tarantino. Ja też, bez obaw, nie twierdzę, że rozumiem go w pełni i że potrafię zinterpretować jego dzieła. Ale przynajmniej widzę, że jego kopiowanie nie jest pustym powielaniem. Nie o to chodzi, że on nie ma własnych pomysłów i dlatego posiłkuje się cudzymi. On te cudze cytuje po to, żeby je skomentować. Skrytykować, zmienić, odwrócić, zakpić. Lub wręcz przeciwnie, pochwalić i oddać hołd. Jego twórczość, prócz innych możliwych znaczeń, jest nieustającą recenzją sztuki filmowej i równie nieustającą krytyką nas, jej odbiorców. I świata w ogólności. On nie dostarcza nam pustej rozrywki, choć wielu rzeczywiście tylko tyle u niego widzi, on świetnie się bawi plując konsumentom tej pustej rozrywki w twarz i jeszcze obserwując, jak wielu z nich tego nie zauważa. Choć tu już nie wiem, czy bardziej go to bawi, czy smuci. Bo to trochę smutne widzieć, że krytyka i nawet obelgi nie są zauważane. Widzę, że źle się dzieje, że coś w społeczeństwie szwankuje, że ogół ludzi nie myśli o czymś, nie potrafi o tym myśleć, nie zauważa, i że ludzie działają jak bezmyślne automaty sterowane przez nadawców pewnych treści (tu wstaw co chcesz, polityków, marketingowców, kapłanów, równie jak masy bezmózgich celebrytów, nie-artystów produkujących rozrywkową papkę czy kogo tam jeszcze ze współczesnych władców marionetek nie lubisz). Widzę to, więc to krytykuję, mówię o tym, próbuję tym ludziom uświadomić, jacy są nieświadomi, jak dają sobą manipulować. A taki jeden z drugim mnie wysłucha, pochwali, przyzna rację i stwierdzi, że owszem, to straszne, jacy ci ludzie głupi, jacy zmanipulowani. Oni, inni, ogół społeczeństwa, ale nie on, choć to właśnie o nim mu mówiłem. No to mówię mu to w twarz, rzucam jak obelgę, pluję mu w tę wyszczerzoną samozadowoleniem gębę. A on dziękuje i prosi o więcej. Jest w tym pewna radocha, bo można czuć się od tych nakręcanych ludzików lepszym, ale jednocześnie ogarnia człowieka smutek i strach, płacze nad swoim gatunkiem i obawia się jego ostatecznego upadku.

Tarantino, tak samo jak Ty tutaj, narzeka na poziom dzisiejszej kultury, na upadek wartości, na wszystko to, na co można we współczesnym świecie narzekać. Oczywiście ze wskazaniem na sztukę wizualną i popkulturę, bo te obszary najbardziej sobie upodobał. I te właśnie narzekania są jednym z poziomów jego sztuki. Pusta rozrywka i nadmiar przemocy, które widzimy na pierwszy rzut oka, to tylko wierzchołek góry lodowej. I jak na oceanie, wielu obserwatorów nic więcej prócz tego wierzchołka nie widzi, ci bardziej świadomi czegoś poniżej się domyślają, a tylko niektórzy mają środki i odwagę by zanurkować pod powierzchnię i dokładnie całą tę kupę lodu przebadać i spróbować zrozumieć.
Twórczość Tarantino to jest sztuka i jest wielopoziomowa, głęboka i skomplikowana. Czy dobra lub wybitna, o to można się spierać i nie mnie oceniać, ale bez wątpienia sztuka, a nie jakaś tam bezmyślna sieczka, jakiej pod dostatkiem mamy dookoła. I na której, a jakże, Tarantino żeruje.

Mogę zrozumieć Twój punkt widzenia. Ale mam wrażenie, że Ty nie rozumiesz Tarantino. Ja też, bez obaw, nie twierdzę, że rozumiem go w pełni i że potrafię zinterpretować jego dzieła. Ale przynajmniej widzę, że jego kopiowanie nie jest pustym powielaniem. Nie o to chodzi, że on nie ma własnych pomysłów i dlatego posiłkuje się cudzymi. On te cudze cytuje po to, żeby je...