Imperium Słońca

Przedstawienie okrucieństwa wojny z punktu widzenia chłopca, który w obliczu nowych okoliczności musi przewartościować swoją moralność. Momentami czytało mi się tę pozycję ciężko, ale przebrnąłem do końca i jestem z tego powodu zadowolony.

Przedstawienie okrucieństwa wojny z punktu widzenia chłopca, który w obliczu nowych okoliczności musi przewartościować swoją moralność. Momentami czytało mi się tę pozycję ciężko, ale przebrnąłem do końca i jestem z tego powodu zadowolony.

Pokaż mimo to

Nudnawe i powierzchowne dramatycznowojenne czytadło, które kompletnie mnie nie porwało, ani nawet specjalnie nie wciągnęło. Może coś przeoczyłem, może książka się zestarzała, a może nie wiem co.

Nudnawe i powierzchowne dramatycznowojenne czytadło, które kompletnie mnie nie porwało, ani nawet specjalnie nie wciągnęło. Może coś przeoczyłem, może książka się zestarzała, a może nie wiem co.

Pokaż mimo to

Wymęczyłam tę książkę, bo ją kupiłam i uznałam, że trzeba ją przeczytać, ale nie podobała mi się zbytnio. Akcja się niemiłosiernie wlokła, choć to nie jest gruba książka, ale czytałam ją i czytałam i czytałam i końca nie było widać. Książka nie za ciekawa, bo nie ma tam ani jednego interesującego bohatera. Dzieciak, który jest głównym bohaterem, jest nijaki i w ogóle nie wiadomo jaki ma charakter czy coś. Reszta bohaterów gdzieś tam się plącze, ale też nie wiadomo jacy są. Różne rzeczy się działy, dzieciak jakoś sobie poradził, przeżył i w sumie nic z tego nie wynikło.

Wymęczyłam tę książkę, bo ją kupiłam i uznałam, że trzeba ją przeczytać, ale nie podobała mi się zbytnio. Akcja się niemiłosiernie wlokła, choć to nie jest gruba książka, ale czytałam ją i czytałam i czytałam i końca nie było widać. Książka nie za ciekawa, bo nie ma tam ani jednego interesującego bohatera. Dzieciak, który jest głównym bohaterem, jest nijaki i w ogóle nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Imperium Słońca" skradło moje serce lata temu, jest to również początek mojej przygody z twórczością Ballarda. Autobiograficzna powieść o wojnie widzianej oczyma dziecka, wciąga już od pierwszych stron i dosyć szybko się ją czyta, jak już się do specyficznego stylu autora przyzwyczai. Klasyka literatury i kina, którą trzeba znać.

"Imperium Słońca" skradło moje serce lata temu, jest to również początek mojej przygody z twórczością Ballarda. Autobiograficzna powieść o wojnie widzianej oczyma dziecka, wciąga już od pierwszych stron i dosyć szybko się ją czyta, jak już się do specyficznego stylu autora przyzwyczai. Klasyka literatury i kina, którą trzeba znać.

Pokaż mimo to

Dobra książka, którą spokojnie można określić mianem literatury obozowej. Aspektem wyróżniającym tę pozycję jest ukazanie brutalnej rzeczywistości z perspektywy dziecka, które uczy się czym jest wojna i z czasem uznaje ją za normę. Dużo jest mocnych cytatów wstrząsających czytelnikiem, tym bardziej, że jak już wspomniałem, głównym bohaterem jest małoletni Jim i on musiał przeżyć wiele okropnych chwil, zbyt drastycznych nawet dla dorosłego. Z całą pewnością jest to powieść uświadamiająca czytelnikowi z czym wiąże się zbrojny konflikt i pokazuje, iż społeczność międzynarodowa powinna ich unikać. "Imperium Słońca" jednak nie mówi wyłącznie o trudach obozowej egzystencji, mowa jest także o problemie tożsamości narodowej Jima, który choć jest z pochodzenia Brytyjczykiem, nigdy nie był w Wielkiej Brytanii i z tego powodu nie czuje się obywatelem Królestwa. Na przykładzie tego dzieła zauważalne są również różnice pomiędzy przebiegiem II wojny światowej w Europie i Azji. Nie jest to wybitnie napisana powieść, momentalnie brakuje czegoś mocniej przykuwającego uwagę, lecz nie można odmówić Ballardowi napisania bardzo wartościowej lektury. Zdecydowanie polecam osobom pragnącym poznać trudy życia w Azji ogarniętej wojną.

Dobra książka, którą spokojnie można określić mianem literatury obozowej. Aspektem wyróżniającym tę pozycję jest ukazanie brutalnej rzeczywistości z perspektywy dziecka, które uczy się czym jest wojna i z czasem uznaje ją za normę. Dużo jest mocnych cytatów wstrząsających czytelnikiem, tym bardziej, że jak już wspomniałem, głównym bohaterem jest małoletni Jim i on musiał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Duże oczekiwania i duże rozczarowanie. Książka bardzo nierówna. Pierwsza część, czyli sytuacja w Szanghaju tuż po rozpoczęciu II wojny na Pacyfiku, bardzo ciekawa. Przejmowanie władzy przez Japończyków, ciężka sytuacja białych, i chłopak, który rozdzielony z rodzicami musi sobie poradzić. Wydarzenia oglądane z perspektywy chłopca oraz jego przemyślenia intrygują, ponieważ są inne od perspektywy dorosłego. Ta część bardzo na plus.

A potem zonk! (jak mawiają starożytni Japończycy) Minęły 4 lata i tyle ten czas zajmuje w książce. Dosłownie jedno zdanie. Widzimy teraz odwrócenie sytuacji i Japończycy uciekają z miasta, a dwie armie chińskie oraz Amerykanie zbliżają się do Szanghaju. Pomijam kwestię, że pobyt w obozie jest przedstawiony jako takie sobie trochę dziwniejsze kolonie. Wszystko jest takie wygładzone. No ktoś tam umiera, ale dlatego że był chory. Japończycy nikogo nie katują, nie rozstrzeliwują. Normalnie, żywią i bronią. A wojna w sumie nie jest taka zła. Przynajmniej w opinii Jima. Rozumiem, że książka jest oparta na przeżyciach autora w czasie wojny i może rzeczywiście miał szczęście, że mu się udało, ale wygląda to, jakby opisywać GUŁag na podstawie wspomnień zeka siedzącego w technicznym obozie ze względnie dobrym wyżywieniem, albo wspomnień Japończyków w obozie dla internowanych w USA (chociaż te wydają się bardziej ekstremalne).*

Największy zarzut to jednak te cztery zmarnowane lata. Można było pokazać, jak się zmienia nastawienie Japończyków, gdy sytuacja na Pacyfiku się odwraca. Gdy brakuje zasobów i żarcia, gdy coraz młodsi idą do jednostek kamikaze**, ich fanatyzm i desperację. A tu "minęły 4 lata" i tyle.

W II części książki po prostu nic się nie dzieje. Jim miota się między obozem a różnymi innymi miejscami w jego okolicach. Napięcia specjalnego nie ma. Tarć między komunistami i nacjonalistami Czang Kaj-szeka też nie ma. W sumie to taka dziwna wojna, której też nie było. Akcji też nie ma. Skoki między rozdziałami są coraz dłuższe i w audiobooku trudno się zorientować, gdy nagle zaczyna się nowy, w jakimś zupełnie nowym miejscu, po jakiejś przerwie czasowej. No, nuda panie. Aha, z filmu zapamiętałem, że bohater ma fisia na punkcie samolotów. W książce tych też za dużo nie ma.

Forma: audiobook i znów to samo. Biorą aktora, zamiast profesjonalnego lektora. Zbyszek Zamachowski może i jest dobrym aktorem, ale na lektora się nie nadaje. Słabiutko.

_____________________
* Wolę obraz japońskiego obozu pokazany w "Cenie życia" Bohdana Arcta, czy nawet w "Moście na rzece Kwai".

** Pod tym względem o wiele ciekawszy obraz jest w "Byłem kamikaze" Nagatsuki.

Duże oczekiwania i duże rozczarowanie. Książka bardzo nierówna. Pierwsza część, czyli sytuacja w Szanghaju tuż po rozpoczęciu II wojny na Pacyfiku, bardzo ciekawa. Przejmowanie władzy przez Japończyków, ciężka sytuacja białych, i chłopak, który rozdzielony z rodzicami musi sobie poradzić. Wydarzenia oglądane z perspektywy chłopca oraz jego przemyślenia intrygują, ponieważ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia angielskiego chłopca dorastającego w czasie II wojny w obozie dla internowanych pod Szanghajem. Z przedwojennego dobrobytu wpada w drugą skrajność: głód, codzienna śmierć dookoła, powszechna przemoc, skrajne postawy ludzkie: łajdactwo lub szlachetność, Dla chłopca to jedyna rzeczywistość, do której się łatwo przystosowuje; to trudna szkoła życia. Książka jest mocnym oskarżeniem wojny.

Książka, oparta na przeżyciach autora, opisuje historię Jima, angielskiego chłopca z Szanghaju, syna fabrykanta, żyjącego w dobrobycie, w domu z basenem. Jim nie może pojąć jak para ludzi (rodzice jego guwernantki) może mieszkać w jednym pokoju. Chłopak jest zafascynowany samolotami i lotniskami.

Okupacja Szanghaju przez Japończyków, przynosi rozłąkę z rodzicami, 11-letni Jim trafia do obozu dla internowanych, który jest dla niego brutalną szkołą życia: przemoc, krew, trupy, głód, ludzie zdolni do każdej podłości aby tylko przeżyć w skrajnych warunkach. Inni z kolei ludzie pokazują prawdziwą szlachetność: „jesteśmy tyle warci, ile nas sprawdzono” jak mówi poetka. A dla Jima to wciąż zabawa, przygoda, dzięki swojej energii i sprytowi zawsze potrafi zdobyć dla siebie dodatkową porcję pożywienia, co w obozie jest sprawą zupełnie podstawową, decyduje o przeżyciu lub śmierci. I dalej fascynuje się lataniem.

Rozdarty między dwoma mentorami, którzy prezentują dwie koncepcje drogi życiowej: doktor Ransom (obowiązek, praca, nauka, honor) i Basie (spryt, chciwość, zaradność), Jim buduje własną tożsamość i obawia się końca wojny, bo obóz jest całym jego życiem i światem, a o rodzicach już zapomniał.

A potem obóz zostaje ewakuowany i jest jeszcze gorzej. Wstrząsający jest opis marszu głodowego, gdy Jim ma chwilę załamania, nie ma siły iść, chce zostać i umrzeć, ale współtowarzysze nakłaniają go do dalszego marszu i życia.

Bardzo dobry jest opis tygodni czy miesięcy, gdy wojna już się kończy, Japończycy się poddali, a nowe władza jeszcze się nie zjawiła. To dziwny czas, w okolicach Szanghaju grasują bandy maruderów, byłych internowanych, Chińczyków, toczy się bezwzględna walka o zrzucaną przez amerykańskie samoloty żywność. To czas w którym życie człowieka jest niewiele warte, bezwzględność, śmierć, głód, człowiek człowiekowi wilkiem, świat dla Jima znany i znajomy, kolejny semestr jego uniwersytetu życia.

Rzecz jest oparta na wspomnieniach Ballarda, który przeżył jako chłopiec kilka lat w obozie dla internowanych. Myślę, że przeżycia wojenne w dużym stopniu ukształtowały jego charakter. Co ciekawe, w wieku dojrzałym latał na samolotach.

To mocna, wstrząsająca proza, będąca oskarżeniem wojny, która zabiera dzieciom normalny, pogodny czas dzieciństwa, a z dorosłych czyni bestie.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Leszka Teleszyńskiego.

Historia angielskiego chłopca dorastającego w czasie II wojny w obozie dla internowanych pod Szanghajem. Z przedwojennego dobrobytu wpada w drugą skrajność: głód, codzienna śmierć dookoła, powszechna przemoc, skrajne postawy ludzkie: łajdactwo lub szlachetność, Dla chłopca to jedyna rzeczywistość, do której się łatwo przystosowuje; to trudna szkoła życia. Książka jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka niestety nie wywołała u mnie takich emocji jak cudowny film na jej postawie.

Książka niestety nie wywołała u mnie takich emocji jak cudowny film na jej postawie.

Pokaż mimo to

Wyjątkowa opowieść o sztuce przetrwania w każdych warunkach i pragnieniu życia za wszelką cenę, a także o moralności czasu wojny.

11-letni Jim jest synem zamożnych Brytyjczyków mieszkających w Szanghaju – dzieckiem rozpieszczanym, wychowywanym w cieplarnianych warunkach. Po inwazji Japończyków na Chiny w grudniu 1941 r. chłopiec zostaje oddzielony od rodziców. Próbuje ich odnaleźć na pogrążonych w wojennym chaosie ulicach miasta. W końcu trafia do obozu dla internowanych. Pośród chorób, głodu i śmierci Jim przechodzi przyspieszoną szkołę życia.

Książka ta wyjątkowo celnie pokazuje mechanizmy przyzwyczajenia. Do każdej sytuacji, najgorszych warunków. Jim początkowo niezaradny i naiwny, w końcu nie tylko przystosowuje się do wojennych realiów, ale dzięki swojej dzielności i operatywności jest w stanie przezwyciężyć najtrudniejsze przeciwności losu i radzi sobie znacznie lepiej niż wielu dorosłych internowanych.

J. G. Ballard operuje bardzo specyficznym językiem. Nad wyraz precyzyjnym i w pewien sposób chłodnym i beznamiętnym. Krew nie leje się strumieniami – wręcz przeciwnie - autor opisuje śmierć prawie bezemocjonalnie, nie epatuje makabrycznymi obrazami. Natomiast optyka kilkunastoletniego chłopca pozwala w pełni pojąć bezsensowność wojny, podczas której cierpią nie tylko sami jeńcy, ale też zwycięzcy: japońskim żołnierzom pilnującym obozu także doskwierają głód i choroby a jako piloci-samobójcy posyłani są chłopcy niewiele starsi od Jima. A jednak historia nie przestaje być mniej dramatyczna tylko dlatego, że środki do jej opowiedzenia są mało udramatyzowane.

Jedna z ciekawszych powieści o tematyce wojennej – nawet nie ze względu na samą fabułę, ale przede wszystkim ze względu na skondensowaną i klarowną formę połączoną z niezwykłą siłą przekazu.

Wyjątkowa opowieść o sztuce przetrwania w każdych warunkach i pragnieniu życia za wszelką cenę, a także o moralności czasu wojny.

11-letni Jim jest synem zamożnych Brytyjczyków mieszkających w Szanghaju – dzieckiem rozpieszczanym, wychowywanym w cieplarnianych warunkach. Po inwazji Japończyków na Chiny w grudniu 1941 r. chłopiec zostaje oddzielony od rodziców. Próbuje ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomysł na powieść chyba dobry.
Daleki Wschód " Orient " , wojna i mały chłopiec. Co może się nie udać przy takim arsenale tematycznym ?
A jednak coś nie wyszło.
Orientu nie czułem.
Wojna z perspektywy nastolatka zaproponowana przez autora jakoś mnie nie przekonała.
Ale najbardziej nie wyczułem tu tych chłopięcych emocji w zetnięciu z wojennym kataklizmem.
Szkoda, rozczarowanie.

Pomysł na powieść chyba dobry.
Daleki Wschód " Orient " , wojna i mały chłopiec. Co może się nie udać przy takim arsenale tematycznym ?
A jednak coś nie wyszło.
Orientu nie czułem.
Wojna z perspektywy nastolatka zaproponowana przez autora jakoś mnie nie przekonała.
Ale najbardziej nie wyczułem tu tych chłopięcych emocji w zetnięciu z wojennym kataklizmem.
Szkoda,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to