Zdecydowanie dobra.

Zdecydowanie dobra.

Podobała mi się. Trochę ciężko mi było z nią wystartować ale jak ruszyłem to wciągnęła mnie. Szpiegowska opowieść w psychodelicznym klimacie. Podoba mi się podział na trzy księgi - trzy stany świadomości głównego bohatera. Zatopieni w tych stanach świadomości poszukujemy rozwiązania zagadki. Finalnie to dla mnie trochę przekombinowane, ale podane jest po mistrzowsku!

Podobała mi się. Trochę ciężko mi było z nią wystartować ale jak ruszyłem to wciągnęła mnie. Szpiegowska opowieść w psychodelicznym klimacie. Podoba mi się podział na trzy księgi - trzy stany świadomości głównego bohatera. Zatopieni w tych stanach świadomości poszukujemy rozwiązania zagadki. Finalnie to dla mnie trochę przekombinowane, ale podane jest po mistrzowsku!

Nie umiem się oprzeć wrażeniu, że po lekturze najbardziej poczytnych pisarzy brytyjskich z ostatnich kilku dziesięcioleci (Greene, Lodge, Amisowie, McEwan itd.) czuję się podobnie - jakby autor zamierzył się na wielką prozę, a wyszła mu przyzwoita średnia powieść. Czy brytyjska powściągliwość powściąga też talent pisarzy? Czy trzeba umieć dać się ponieść, żeby pisać całą duszą? Może nie jest przypadkiem, że w wyspiarskich knajpach jedzenie jest głównie włoskie i azjatyckie, a w ich literaturze coraz więcej nazwisk imigranckich?
Ta konkretna powieść opowiada o oczywistym - że można człowiekiem i społeczeństwem manipulować, że możemy mylić się w swoich wyborach i w próbach zrozumienia rzeczywistości. I że na ogół Niemcy są be, a Anglicy cacy. A wszystko to w poetyce zatrącającej o cwaniacki styl Chandlera, czego szczerze nie znoszę.

Nie umiem się oprzeć wrażeniu, że po lekturze najbardziej poczytnych pisarzy brytyjskich z ostatnich kilku dziesięcioleci (Greene, Lodge, Amisowie, McEwan itd.) czuję się podobnie - jakby autor zamierzył się na wielką prozę, a wyszła mu przyzwoita średnia powieść. Czy brytyjska powściągliwość powściąga też talent pisarzy? Czy trzeba umieć dać się ponieść, żeby pisać całą...