Trzecia płeć

Do przedwojennej Warszawy przyjeżdża w poszukiwaniu pracy dwudziestoośmioletnia Anna Leszczowa. Młoda kobieta ma zrobiony doktorat z prawa na Uniwersytecie Warszawskim, ukończoną Szkołę Nauk Politycznych i Wyższe Kursy Handlowe oraz kurs stenografii i pisania na maszynie, a do tego posługuje się językiem niemieckim, włoskim i rosyjskim. W rodzinnym Poznaniu nie ma dla niej pracy, dlatego zmuszona jest zostawić bezrobotnego męża Karola i pięcioletnią córeczkę Litunię, by zarobić na utrzymanie rodziny. Zostaje przyjęta do pracy w agencji turystycznej i daje z siebie wszystko, by mieć na mleko, kakao i owoce dla córki w dobie ekonomicznego kryzysu w Polsce. Bohaterka wkracza w świat warszawskiej inteligencji prowadzącej dysputy na temat roli kobiety w społeczeństwie, poznaje ciekawych ludzi i próbuje spełnić się zawodowo.

Autor dobrze oddaje realia panujące w przedwojennym społeczeństwie, gdzie ścierają się poglądy związane z pracą zawodową kobiet oraz zmieniającymi się rolami społecznymi kobiet i mężczyzn. Mąż Anny jest prawnikiem, ale w dobie kryzysu nie może znaleźć posady, więc zajmuje się opieką nad córką, by żona mogła podjąć pracę. Anna czuje, że pracując zawodowo współtworzy rodzinę, na równi z mężczyznami ponosi ciężar odpowiedzialności za byt rodziny i kształtuje społeczeństwo. Pracę kobiet popiera także ciotka Anny, senatorka i prezeska wielu towarzystw Grażyna Jelska-Szermanowa. Kobiety na równi z mężczyznami wnoszą swój trud pracy dzięki charakterowi, inteligencji i wiedzy. Anna dzięki radom ciotki i zdobyciu odpowiedniego wykształcenia oraz praktyki zawodowej może konkurować z mężczyznami o posady, a dzięki temu stanąć w obronie zagrożonego bytu rodziny i wziąć na swoje barki trud zarabiania pieniędzy.

W powieści oprócz charakternych postaci kobiecych autor zaprezentował też cały wachlarz bohaterów męskich. Na uwagę zasługuje Marian Dziewanowski-przystojny, wysoki, spokojny mężczyzna, który jest chodzącą encyklopedią, ale zupełnie nie przywiązuje uwagi do zarabiania pieniędzy, a przez taką postawę żyje w biedzie. Dziewanowski prowadzi mądre dysputy ze Stanisławem Szczedroniem, mężem znanej pisarki Wandy Szczedroniowej, człowiekiem o grubych manierach, który umyślnie stara się być wulgarny i odważnie demonstruje własne najbardziej intymne przeżycia. Kobiety i mężczyźni ścierają się w swoich poglądach na życie, wyznaczają nowe prądy i szukają swojego miejsca w zmieniającej się rzeczywistości.

W Trzeciej płci Tadeusz Dołęga-Mostowicz dokonuje swoistego zapisu tworzącej się nowej obyczajowości w przedwojennym społeczeństwie polskim, w którym ścierają się poglądy konserwatystów, liberałów, feministek; odrzucane są skrupuły, stare kanony i tradycje, by wydobyć z egzystencji jak najwięcej szczęścia i wolności. Kobiety zdobywają niezależność, same wybierają sobie małżonków i coraz częściej śluby są zawierane z miłości, a nie z rozsądku. Ludzie zaczynają przenikać między klasami społecznymi i walczą o własne szczęście. Autor stworzył powieść interesującą, zaskakującą, może w obecnych czasach trochę przestarzałą, ale jednak w wielu poruszanych kwestiach wciąż aktualną i dlatego warto poznać spojrzenie Dołęgi-Mostowicza na przedwojenne warszawskie społeczeństwo. Polecam powieść na letni wieczór:)
https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

Do przedwojennej Warszawy przyjeżdża w poszukiwaniu pracy dwudziestoośmioletnia Anna Leszczowa. Młoda kobieta ma zrobiony doktorat z prawa na Uniwersytecie Warszawskim, ukończoną Szkołę Nauk Politycznych i Wyższe Kursy Handlowe oraz kurs stenografii i pisania na maszynie, a do tego posługuje się językiem niemieckim, włoskim i rosyjskim. W rodzinnym Poznaniu nie ma dla niej...

Bardzo interesująca lektura. Prawdę mówiąc spodziewałem się zupełnie czegoś innego, ale wyszło na dobre , ponieważ książka jest o wiele ciekawsza niż się tego spodziewałem i tematy, które autor w niej porusza są niezwykle aktualne. Trzecia płeć to nic innego jak analiza społeczeństwa w tym przypadku przedwojennej Warszawy, a co za tym idzie przegląd różnych klas społecznych, które to nakładają się i tworzą społeczeństwo a idąc dalej naród. Pełno w tej przestrzeni które ukazał nam pisarz ludzi nietuzinkowych, barwnych, ludzi których nie na próżno szukać i w dzisiejszych czasach, ponieważ moim skromnym zdaniem to co autor pokazał w swoim dziele jest wiecznie aktualne. Może to nie jest dziś tak zauważalne na pierwszy rzut oka, ale sądzę, że kwestie które porusza Dołęga- Mostowicz poruszane są co rusz w dzisiejszej przestrzeni publicznej.
Emancypacja kobiet czyli dosłownie wypuszczenie z rąk i nadanie pełni praw. Przyniosła ta rewolucja kulturalna szereg pozytywnych zmian w życiu wielu kobiet, nie mniej tak gdzie idą szeroko pojęte i zakrojone zmiany tam zawsze coś na zawsze się traci i jednocześnie zyskuje. W niektórych przypadkach wychodzi bilans dodatni. Gorzej wypada bilans kiedy rewolucja posunie się za daleko i spadają przysłowiowe głowy, a ludźmi podatnymi na szereg kłamstw i obietnic zaczynają rządzić głupcy. Do czego zmierzam otóż pomijając szereg ciekawych dyskusji jakie zaprezentował nam Dołęga-Mostowicz które toczą między sobą poszczególni bohaterowie tej oto powieści, pragnę przytoczyć tylko słowa pana Kostaneckiego w rozmowie z córką , która zachłysnęła się pięknymi słowami reformatorki Szczedreniowej. Otóż na stronie 227 brzmi to mniej więcej tak ( wyrwane z kontekstu, ale idealnie pasujące na dzisiejsze czasy rewolucjonistek ) cyt :
,,Każdy inaczej pojmuje swoje szczęście. Prawda ? Otóż szczęście człowieka polega na zaspokojeniu, a przynajmniej na zaspokajaniu jego pragnień. Pragnienia te, im stoimy na wyższym stopniu człowieczeństwa , tym są wyższe i bardziej odległe od potrzeb organizmu. Zwierzę jest szczęśliwe, gdy zaspokoi swoje instynkty. Natomiast kulturalny człowiek przeciwnie : najwyższe zadowolenie daje mu przezwyciężenie tych instynktów, umiejętność hamowania popędów, zdolność opanowania odruchów.''

Utrudnianie sobie życia.

,,Nazwałaś to utrudnianiem sobie życia, ale grasz w szachy, prawda ?
-Gram.
-Po co ? Po co utrudniasz sobie życie ? Czy życie wymaga głowienia się nad tym, którą figurę i gdzie przesunąć? ... Nie. Sama dobrowolnie zadajesz sobie ten trud dla własnej przyjemności. Zatem leży w twojej naturze nie tylko nieunikanie trudności, lecz wyszukiwanie ich sobie. I tym się różni natura człowieka od zwierzęcej. Szczęście kuchassju, to odpowiedź, jaką daje nasze życie na nasze postulaty wewnętrzne. Jeżeli umiemy te postulaty urzeczywistnić w praktyce- jesteśmy szczęśliwi. Tym bardziej szczęśliwi, im więcej przeciwieństw zdołaliśmy pokonać.Nieprzypadkowo wszyscy ludzie nadają pewien pogardliwy ton określeniu ,,łatwy''. Łatwe zwycięstwo jest lekceważone, a dlaczego ? Bo szczęście polega nie na łatwiźnie, lecz odwrotnie, na dokonywaniu rzeczy trudnych ''.

I w tych oto kilku zdaniach można określić czym jest życie , jak je szczęśliwie przeżyć, bo mamy jasno określone czym jest szczęście i jak mamy do niego dążyć. Inna sprawa, że dzisiejsza rzeczywistość mówi nam co innego, ludzie idą na łatwiznę, idą po cienkiej linii, szukają szczęścia w zaspokajaniu właśnie swoich instynktów. Stąd dzisiaj te hasła feministek. Stąd ten cały bałagan i chaos. Ludzie nie myślą dzisiaj w formie : MY , tylko ja , i ja i ja i tylko ja - dlatego też tak wygląda nasze społeczeństwo, tak wygląda dzisiaj idąc dalej nasz rodzaj ludzki. Ludzie szukają szczęścia w śmietniku , godząc się na ochłapy życia, które ktoś łaskawie rzuci im pod nogi. Coraz mniej w naszych postępowaniach wobec innych, ale paradoksalnie nasz samych coraz mniej człowieczeństwa, a coraz więcej zezwierzęcenia, wyrachowania, kalkulacji co się opłaca, co nam przyniesie zysk- zyska materialny, bo o duchowym nie ma tutaj mowy.
A to i owszem Dołęga-Mostowicz opisuje także patologię w tym przedwojennym dużym miejsce, patologia była, jest i będzie, kwestia tylko taka jest jedna dość zasadnicza, co mamy po drugiej stronie na szli jako przeciwwagę ? Ilu ludzi jest na tej drugiej szali tych wartościowych, ludzi tych dobrych , reprezentujących sobą i swoim postępowaniem, zachowaniem najwyższe wartości, które nadają dobre imię człowieczeństwo i nadają pewnego rodzaju światło w tunelu aby ludzkość do końca się nie zagubiła w swoim postępowaniu. Świat istnieje tylko dzięki równowadze.
Ktoś może stwierdzić, że książka ,,Trzecia płeć '' Tadeusza Dołęgi- Mostowicza to przeżytek, a sam autor powinien już być wysłany do lamusa, tudzież innej jaskini, żeby nie pokazywał się ze swoimi poglądami. A jak uważam osobiście, że Dołęga- Mostowicz opisał jedynie ludzi o różnorakich poglądach, stąd takie a nie inne wybory tych ludzi i tak a nie inaczej wygląda ich życie, życie wokół nich i ogólnie rzec ujmując całe społeczeństwo / tudzież społeczność. I tak samo dzisiaj to my dokonujemy wyborów - i dlatego też jeżeli podjęliśmy jakąś decyzję tak wygląda życie nasze i osób wokół nas. Inna sprawa, że na nasze wybory życiowe, próbują wpływać różnego rodzaju ludzie, co nie zawsze, a najczęściej bardzo rzadko chcą naszego dobra. Oni chcą dobra, ale dla siebie, wmawiając nam wytarte, utarte już wyświechtane wręcz schematycznie frazesy : chcemy dla Was jak najlepiej, chcemy Waszego dobra itp itd, życie jednak pokazuje zupełnie coś innego. Co owi ,, Oni '' to politycy, różnego rodzaju organizacje, które uzurpatorują sobie prawo do rządzenia nami. Prawo do rządzenia w każdej dziedzinie. Pragną poznać i rządzić nie tylko naszym ciałem, ale także umysłem i koło błędne się zamyka. Rządząc naszym umysłem, rządzą naszym ciałem, a my jak te barany idziemy krótko mówiąc na rzeź. Socjalizm. Komunizm. Demokracja. Niby twory inne, ale życie pokazuje zupełnie coś innego.

Reasumując/ bo już się za bardzo rozpisałem nie na temat ? / książka bardzo, ale to bardzo dobra. Nic tylko czytać, analizować i wyciągać samemu wnioski. Polecam !

Bardzo interesująca lektura. Prawdę mówiąc spodziewałem się zupełnie czegoś innego, ale wyszło na dobre , ponieważ książka jest o wiele ciekawsza niż się tego spodziewałem i tematy, które autor w niej porusza są niezwykle aktualne. Trzecia płeć to nic innego jak analiza społeczeństwa w tym przypadku przedwojennej Warszawy, a co za tym idzie przegląd różnych klas...

"Trzecia płeć" autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to książka, która przenosi nas do przedwojennej Warszawy, ukazując tamtejsze realia przez pryzmat emancypacji kobiet. Choć wydana wiele lat temu, powieść ta zachowuje swoją aktualność i nadal potrafi wzbudzić emocje oraz skłonić do refleksji.

Główna bohaterka, Anna Leszczowa, przenosi się z Poznania do stolicy, aby podjąć pracę jako kierowniczka w agencji turystycznej "Mundus". Jej życie jest pełne wyzwań – zostawia w domu bezrobotnego męża i małą córeczkę, starając się pogodzić rolę matki i żony z zawodowymi ambicjami. Historia Anny to opowieść o walce o własne miejsce w świecie, o dążeniu do niezależności i konfrontacji z konserwatywnymi poglądami otaczającego ją społeczeństwa.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz mistrzowsko oddaje emocje targające bohaterami, tworząc plastyczne i realistyczne opisy ich przeżyć. Psychologiczne wątki są tu szczególnie ważne, pozwalając czytelnikowi na głębsze zrozumienie motywacji postaci oraz ich dylematów moralnych. Autor nie boi się poruszać trudnych tematów, co sprawia, że książka jest nie tylko literacko wartościowa, ale również prowokująca do myślenia.

Jednym z głównych tematów powieści jest rola kobiet w społeczeństwie. Anna, zmagająca się z trudną sytuacją finansową i zawodową, jest postacią wyrazistą, pełną determinacji i siły charakteru. Jednak jej relacje z dzieckiem, które zostawia w Poznaniu, mogą budzić kontrowersje i skłaniać do refleksji nad kosztami osobistymi, jakie niesie za sobą dążenie do samorealizacji.

W tle historii Anny przewija się obraz przedwojennej Warszawy, z jej społecznymi i kulturowymi niuansami. Mostowicz doskonale oddaje klimat miasta, w którym nowe idee zderzają się z tradycyjnymi wartościami, tworząc tło dla osobistych dramatów bohaterów.

Choć powieść ma swoje słabsze momenty – niektóre wątki, takie jak losy Wandy czy choroba senatorowej Jelskiej-Szermanowej, są rozwleczone i mniej istotne dla głównej fabuły – to jednak całość prezentuje się spójnie i interesująco. Postacie męskie, jak Kubuś, Marian Dziewanowski czy Karol, są przedstawione jako nieporadne i niezdolne do sprostania życiowym wyzwaniom, co podkreśla kontrast między nimi a silnymi, niezależnymi kobietami.

"Trzecia płeć" to lektura wymagająca, lecz satysfakcjonująca. Wątki psychologiczne, filozoficzne i moralne, przeplatające się z dynamiczną fabułą, angażują czytelnika i zmuszają do refleksji nad rolą kobiet w społeczeństwie oraz osobistymi dylematami moralnymi. To książka, która mimo upływu lat, nadal potrafi poruszyć i zmusić do zastanowienia się nad własnym miejscem w świecie.

"Trzecia płeć" autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to książka, która przenosi nas do przedwojennej Warszawy, ukazując tamtejsze realia przez pryzmat emancypacji kobiet. Choć wydana wiele lat temu, powieść ta zachowuje swoją aktualność i nadal potrafi wzbudzić emocje oraz skłonić do refleksji.

Główna bohaterka, Anna Leszczowa, przenosi się z Poznania do stolicy, aby podjąć...

Anna to młoda, bardzo dobrze wykształcona kobieta, która za chlebem musiała przenieść się z Poznania do Warszawy, pozostawiając w mieście męża i malutką córeczkę. Jako kierowniczka w agencji turystycznej uderza w nią nie tylko ogrom zadań, ale również -mniej lub bardziej- widoczna niechęć męskiej części pracowników, którzy nie mogą przyzwyczaić się do objęcia przez kobietę tak wysokiego (jak na tamte czasy) stanowiska. Powoli Anna zostaje wchłonięta przez stolicę, a powrót do rodziny staje się coraz odleglejszy. Szczególnie, że w Warszawie kogoś poznała... mężczyznę, który jest zupełnie inny od jej męża.

Czy Anna wywalczy sobie swoje miejsce w świecie? A może przewrotny Los sprawi, że będzie musiała jeszcze raz przemyśleć to, w co dotychczas wierzyła?

Zaintrygował mnie opis tej książki. Wiecie, niewyobrażalnym dla mnie jest sytuacja, w której pracujące kobiety to rzadkość. Ba, wręcz część społeczeństwa patrzy na to z niezadowoleniem twierdząc, że powinny siedzieć w domu i zajmować się wyłącznie rodziną. Wszyscy wiemy, jak wygląda to współcześnie i mam nadzieję, że nigdy nie powrócimy do porządków z lat przedwojennych.

Kobieta, jeżeli już podejmuje się pracy zarobkowej, robi to, by zarobić na swoje przyjemności. Niemożliwością jest, że tylko i wyłącznie ona przynosi do domu jakiekolwiek pieniądze. W końcu to mężczyzna, decydując się na założenie rodziny, bierze na siebie obowiązek utrzymania jej. Ciekawe? Ano, w pewnym sensie tak. Anna od pierwszych dni w stolicy spotykała się z podobnymi twierdzeniami, negującymi całe jej wykształcenie, jak również dotychczasowe doświadczenie zawodowe. Zresztą, w tej książce słyszymy nie tylko jej głos; poznajemy kilka innych kobiet, a tym samym kilka różnych opinii.

"Trzecia płeć" to książka zajmująca się skomplikowanym tematem i choć ma nieco ponad trzysta stron, to nie połkniecie jej "na raz". Historia, która początkowo zdaje się być nieskomplikowana, z biegiem czasu nabiera powagi. Czytając ją, trzeba być w pełni skupionym, aby wyłapać właściwy sens, zrozumieć stanowisko każdej ze stron. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak wymagająca. Ale czy mnie to odrzuciło? Niekoniecznie. Oczywiście, że podejście społeczeństwa do kwestii pracy zawodowej kobiet wzbudzało we mnie silne emocje, ale to tylko dodawało całej lekturze swoistego smaku.

Myślę, że to tego rodzaju książka, którą warto znać. Jeżeli nie mieliście jeszcze możliwości, aby się z nią zapoznać, to teraz jest idealny moment.

Anna to młoda, bardzo dobrze wykształcona kobieta, która za chlebem musiała przenieść się z Poznania do Warszawy, pozostawiając w mieście męża i malutką córeczkę. Jako kierowniczka w agencji turystycznej uderza w nią nie tylko ogrom zadań, ale również -mniej lub bardziej- widoczna niechęć męskiej części pracowników, którzy nie mogą przyzwyczaić się do objęcia przez kobietę...

Cieszy mnie fakt, że coraz więcej pojawia się wśród nowych wydań starszych książek, mających swoją premierę w przeszłości. "Trzecia płeć" doskonale udowadnia, że te historie warte są poświęconego im czasu i wydają się równie aktualne dziś co w dniu swojej premiery.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz znany z powieści "Znachor" zabieram nas do przeszłości, w której pojawiają się wartości współczesnego świata. Pierwsze strony zachęcają nas do lektury, ponieważ mamy poczucie, że czeka nas wartościowa oraz treściwa przygoda. Autor pisze niezwykle plastycznie, potrafi oddać głębokie emocje targające bohaterami, nie boi się sięgać po motywy psychologiczne, które pozwalają nam rozłożyć na czynniki pierwsze pojawiające się na pierwszym planie postacie. Historia autora jest głęboka, dojrzała i ze świadomością poruszająca trudne tematy, jednocześnie badająca struktury życia i zachodzących w nim zmian, aby wszystko było w pełni wiarygodne. Sama fabuła natomiast ujmuje intensywnością wrażeń, gdy czytamy o losach bohaterki, trzymamy za nią kciuki i bez problemu potrafimy się z nią utożsamić.

Przenosimy się do przedwojennej Warszawy, był obserwować losy kobiety, która przeniosła się z Poznania do stolicy, by tam przejąć obowiązki kierowniczki w Agencji turystycznej. W domu pozostawiła bezrobotnego męża i mały córeczkę. Anna nie spodziewała się konfrontacji z poglądami wielkiego świata i powoli przesiąknęła blichtrem oraz inteligencją otaczającego ją społeczeństwa. Tylko czy nowa sytuacja na pewno okaże się dla Anny odpowiednia?

Oto opowieść o kobietach, które musiały walczyć o własne miejsce w świecie. Zarysowana wyraźna granica między emancypacją a rolą matki oraz żony, pokazuje rozłam między tym co chcemy a tym co wypada. Nie tylko Anna otrzymuje tutaj głos, ponieważ pojawia się całkiem sporo innych postaci godnych uwagi, które wyróżniają się charyzmatycznymi sylwetkami i indywidualnymi poglądami wobec danej sytuacji. W tle przewija się motyw przedwojennej Warszawy, wybranych miejsc i społeczeństwa, co gwarantuje nam wyjątkowy klimat i dopełnia dzieła. Tekst wystylizowany na aktualne wydarzenia nie jest nużący a za to angażuje i pobudza naszą wyobraźnię, jednocześnie zachęcając do interakcji z fabułą, wyciągania własnych wniosków na bazie losów bohaterów a także konfrontacji z różnymi oczekiwaniami wobec świata, które mają swoje miejsce także w aktualnych czasach. Nie do końca zgadzałam się ze wszystkimi poglądami autora, ale tym chętniej wchodziłam w interakcję z fabułą, by samemu wysnuć własne wnioski i wyobrazić sobie jak postąpiłabym na miejscu Anny.

"Trzecia płeć" to wymagająca lektura, która wplata w treść wątki psychologiczne, filozoficzne oraz moralne. Jednocześnie wydaje się napisana z pewną lekkością, która nie nudzi ani nie nuży. Liczne rozważania na temat roli kobiet w świecie pozwalają czytelnikowi wyciągnąć własne wnioski a ciekawa historia głównej bohaterki pozwala na własnej skórze poczuć uroki Warszawy. Czytamy o znanych nam schematach i rodzinnych problemach, poszukiwaniu własnego miejsca w świecie a także o zmianach, których nigdy się nie spodziewamy a które wydają się być nieuniknione.

Cieszy mnie fakt, że coraz więcej pojawia się wśród nowych wydań starszych książek, mających swoją premierę w przeszłości. "Trzecia płeć" doskonale udowadnia, że te historie warte są poświęconego im czasu i wydają się równie aktualne dziś co w dniu swojej premiery.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz znany z powieści "Znachor" zabieram nas do przeszłości, w której pojawiają się...

Kolejna dobra książka Dołęgi -Mostowicza, tym razem poruszająca problem równouprawnienia płci, ale nie tylko, są tu poruszane tematy trudnych relacji rodzinnych pomiędzy dorosłymi ,, dziećmi '' i ich rodzicami, konfliktów pokoleniowych , problemów małżeńskich i miłości.Główną bohaterką jest Anna Leszczowa ,młoda żona i matka podejmująca pracę zawodową, aby pomóc w utrzymaniu rodziny.Ciekawymi postaciami są także inne silne i mądre kobiety Wanda Szczedroniowa, Grażyna Szermanowa i Buba Kostanecka. Książka dobrze obrazuje rolę kobiet w społeczeństwie w ówczesnym czasie i konflikt pomiędzy dążeniem kobiet do emancypacji a tradycyjną rolą matki żony narzuconą i popieraną przez mężczyzn, krytycznie nastawionych do kobiet podejmujących pracę zawodową.

Kolejna dobra książka Dołęgi -Mostowicza, tym razem poruszająca problem równouprawnienia płci, ale nie tylko, są tu poruszane tematy trudnych relacji rodzinnych pomiędzy dorosłymi ,, dziećmi '' i ich rodzicami, konfliktów pokoleniowych , problemów małżeńskich i miłości.Główną bohaterką jest Anna Leszczowa ,młoda żona i matka podejmująca pracę zawodową, aby pomóc w...

Świetnie się czytało. Nie jest to może jakaś wybitna literatura, ale za to bardzo ciekawy obrazek przedwojennej Warszawy, jej mieszkańców i ich mentalności, obyczajów, sposobu myślenia. Bardzo życiowa książka, no i ten cudowny przedwojenny język!

Świetnie się czytało. Nie jest to może jakaś wybitna literatura, ale za to bardzo ciekawy obrazek przedwojennej Warszawy, jej mieszkańców i ich mentalności, obyczajów, sposobu myślenia. Bardzo życiowa książka, no i ten cudowny przedwojenny język!

No tak niezupełnie się zgadzam z P. Mostowiczem, ale według mnie, nie jest On aż takim przeciwnikiem emancypacji.
Czyta się nieźle.

No tak niezupełnie się zgadzam z P. Mostowiczem, ale według mnie, nie jest On aż takim przeciwnikiem emancypacji.
Czyta się nieźle.

Bardzo dziwna książka. Każda z postaci bardzo kuriozalna i opisana jakoś bez puenty. Poza tym język jest tak egzaltowany, że aż śmieszny. Najlepiej czytać z użyciem słownika... :)

Bardzo dziwna książka. Każda z postaci bardzo kuriozalna i opisana jakoś bez puenty. Poza tym język jest tak egzaltowany, że aż śmieszny. Najlepiej czytać z użyciem słownika... :)

Napisane jest to całkiem nieźle, szybko się czyta, ale na pewno nie jest to książka pozbawiona wad. Jej największa zaleta to możliwość zanurzenia się w atmosferze lat dwudziestych, które ja osobiście odbieram jako sztuczne, nienaturalne, nieprzyjemne, zamknięte w sobie i chorobliwe. Autor książki wydaje się być niestety dość typowym przedstawicielem swojej epoki, jest równie zamknięty na nowości i przepełniony uprzedzeniami, oraz, niestety, czasami również jadem (to ostatnie szczególnie widać po Karierze Nikodema Dyzmy!). W tej powieści, niemal wszystkie kobiety, które starają się robić coś po swojemu, są przez Mostowicza ośmieszane, tak samo zresztą jak mężczyźni, o ile odbiegają od ogólnie przyjętych norm społecznych. Generalnie autor chyba nie był człowiekiem otwartym, słynącym z tolerancji, ale książka, jako portret swojej epoki, nawet niepochlebny, jest wartą posiadania na półce ciekawostką.

Napisane jest to całkiem nieźle, szybko się czyta, ale na pewno nie jest to książka pozbawiona wad. Jej największa zaleta to możliwość zanurzenia się w atmosferze lat dwudziestych, które ja osobiście odbieram jako sztuczne, nienaturalne, nieprzyjemne, zamknięte w sobie i chorobliwe. Autor książki wydaje się być niestety dość typowym przedstawicielem swojej epoki, jest...