Świetnie się czytało. Nie jest to może jakaś wybitna literatura, ale za to bardzo ciekawy obrazek przedwojennej Warszawy, jej mieszkańców i ich mentalności, obyczajów, sposobu myślenia. Bardzo życiowa książka, no i ten cudowny przedwojenny język!

Świetnie się czytało. Nie jest to może jakaś wybitna literatura, ale za to bardzo ciekawy obrazek przedwojennej Warszawy, jej mieszkańców i ich mentalności, obyczajów, sposobu myślenia. Bardzo życiowa książka, no i ten cudowny przedwojenny język!

No tak niezupełnie się zgadzam z P. Mostowiczem, ale według mnie, nie jest On aż takim przeciwnikiem emancypacji.
Czyta się nieźle.

No tak niezupełnie się zgadzam z P. Mostowiczem, ale według mnie, nie jest On aż takim przeciwnikiem emancypacji.
Czyta się nieźle.

Bardzo dziwna książka. Każda z postaci bardzo kuriozalna i opisana jakoś bez puenty. Poza tym język jest tak egzaltowany, że aż śmieszny. Najlepiej czytać z użyciem słownika... :)

Bardzo dziwna książka. Każda z postaci bardzo kuriozalna i opisana jakoś bez puenty. Poza tym język jest tak egzaltowany, że aż śmieszny. Najlepiej czytać z użyciem słownika... :)

Napisane jest to całkiem nieźle, szybko się czyta, ale na pewno nie jest to książka pozbawiona wad. Jej największa zaleta to możliwość zanurzenia się w atmosferze lat dwudziestych, które ja osobiście odbieram jako sztuczne, nienaturalne, nieprzyjemne, zamknięte w sobie i chorobliwe. Autor książki wydaje się być niestety dość typowym przedstawicielem swojej epoki, jest równie zamknięty na nowości i przepełniony uprzedzeniami, oraz, niestety, czasami również jadem (to ostatnie szczególnie widać po Karierze Nikodema Dyzmy!). W tej powieści, niemal wszystkie kobiety, które starają się robić coś po swojemu, są przez Mostowicza ośmieszane, tak samo zresztą jak mężczyźni, o ile odbiegają od ogólnie przyjętych norm społecznych. Generalnie autor chyba nie był człowiekiem otwartym, słynącym z tolerancji, ale książka, jako portret swojej epoki, nawet niepochlebny, jest wartą posiadania na półce ciekawostką.

Napisane jest to całkiem nieźle, szybko się czyta, ale na pewno nie jest to książka pozbawiona wad. Jej największa zaleta to możliwość zanurzenia się w atmosferze lat dwudziestych, które ja osobiście odbieram jako sztuczne, nienaturalne, nieprzyjemne, zamknięte w sobie i chorobliwe. Autor książki wydaje się być niestety dość typowym przedstawicielem swojej epoki, jest...

kiedyś było inaczej, teraz jest inaczej. autor wyraźnie jest uprzedzony do kobiet pracujących i każdą wyraźnie rysuje w swojej powieści, lecz teraz kobieta, która nie pracuje jest albo uziemiona w domu przy malutkich lub chorych dzieciach, albo nie musi pracować, by prowadzić życie na poziomie.
temat książki jest na tyle ciekawy, że można prowadzić wielogodzinne dyskusje, więc nie będę się rozpisywać.
książka nie jest zła, lecz trochę zirytowało mnie podejście autora do tematu.

kiedyś było inaczej, teraz jest inaczej. autor wyraźnie jest uprzedzony do kobiet pracujących i każdą wyraźnie rysuje w swojej powieści, lecz teraz kobieta, która nie pracuje jest albo uziemiona w domu przy malutkich lub chorych dzieciach, albo nie musi pracować, by prowadzić życie na poziomie.
temat książki jest na tyle ciekawy, że można prowadzić wielogodzinne dyskusje,...

Do stylu Tadeusza Dołęgi-Mostowicza już się przyzwyczaiłam. Dużo Jego powieści zawiera filozoficzne "wywody" i teraz już mi nie przeszkadzają.

Ciekawy temat powieści- emancypacja kobiet. W powieści mamy przedstawionych kilka bohaterek. Główną postacią jest Anna Leszczowa, kobieta przybywająca do Warszawy w poszukiwaniu pracy. Bohaterka i jej rodzina (Karol i Litunia)znajdują się w trudnej sytuacji finansowej. Mąż nie pracuje, dlatego kobieta decyduje się wziąć życie rodziny na swoje barki i od razu udaje jej się podjąć pracę w biurze turystycznym "Mundus" na dość ciekawym stanowisku.
Anna jest dość wyrazistą postacią. Z uporem dąży do celu, nie daje sobą manipulować i potrafi postawić na swoim. Jednak jej podejście do własnego dziecka (przynajmniej do momentu kiedy z nim nie zamieszkuje) jest obłędne! Rozumiem, że Anna stara się za wszelką cenę utrzymać rodzinę ale dla mnie mieszkanie na odległość bez dziecka przy boku jest czymś nie do przyjęcia. Myślałam już, że wcale Lituni nie kocha! Przecież niewiele kontaktowała się z mężem by dowiedzieć się jak jej dziecko sobie radzi...Na szczęście Mostowicz pokazał w niej silną, dobrą kobietę.
Jej losy nie układały się najlepiej jednak pomoc innych ludzi sprawiła, że kobieta inaczej ułożyła sobie życie. Można również powiedzieć, że zyskała przyjaciół u rodziny Kostaneckich (zwłaszcza u Buby).
Jedyne co sprawiło, że daję niższą ocenę jest to, że rozdziały są dość obszerne i poświęcone każdemu bohaterowi. Nie rozumiem wątku Wandy, który wniósł niewiele a i choroba pani senatorowej Grażyny Jelskiej-Szermanowej również została zbyt obszernie rozpisana. Sama polemika pani Grażyny i doktora Władka Szermana na temat wychowania dzieci była interesująca.

Zaś bohaterowie "Trzeciej płci" są jacyś nijacy...Kubuś (syn Grażyny),Marian Dziewanowski, Karol (mąż Anny),Stanisław Szczedroń czy Bernard Szawłowski są jacyś nieporadni. Nie pracują, nie interesują się życiem rodzinnym. Jeden zdradza, drugi jest zdradzany...ehh. Nie wątpię, że ukazani są jako "słabsza" płeć :)

Do stylu Tadeusza Dołęgi-Mostowicza już się przyzwyczaiłam. Dużo Jego powieści zawiera filozoficzne "wywody" i teraz już mi nie przeszkadzają.

Ciekawy temat powieści- emancypacja kobiet. W powieści mamy przedstawionych kilka bohaterek. Główną postacią jest Anna Leszczowa, kobieta przybywająca do Warszawy w poszukiwaniu pracy. Bohaterka i jej rodzina (Karol i...

trochę zbyt dużo rozważań filozoficznych, które musiałam pominąć.
jednak ciekawa jest tu polemika Mostowicza z kobietami na temat emancypacji.

trochę zbyt dużo rozważań filozoficznych, które musiałam pominąć.
jednak ciekawa jest tu polemika Mostowicza z kobietami na temat emancypacji.

Cóż to za okropna ramota! Nie wiem jak tę książkę odbierano w jej czasach, ale dzisiaj przestarzałe jest w niej absolutnie wszystko: styl, język, poruszane problemy. Jeśli bawi, to tylko na takiej zasadzie, na jakiej bawi mierzenie starego, zakurzonego i nadgryzionego przez myszy szapoklaka - z rozbawieniem i zdumieniem, że kiedyś noszono takie rzeczy...

Cóż to za okropna ramota! Nie wiem jak tę książkę odbierano w jej czasach, ale dzisiaj przestarzałe jest w niej absolutnie wszystko: styl, język, poruszane problemy. Jeśli bawi, to tylko na takiej zasadzie, na jakiej bawi mierzenie starego, zakurzonego i nadgryzionego przez myszy szapoklaka - z rozbawieniem i zdumieniem, że kiedyś noszono takie rzeczy...