Nie sądziłam, że dosyć szybko Penn wyjdzie z ujawnienia 😊 i muszę przyznać bez bicia, że ja nie odczuwałam, że Cora aż tak za nim tęskniła. Owszem myślała o nim, ale żyła też dalej. I myślę, że był to dobry sposób. Nie wiem jak Drew mógł wszystko to trzymać w ukryciu. Facet ma kamienną maskę, a raczej taką, którą potrafi manipulować. Jest chyba najbardziej prawdziwą postacią w tej serii. Taką, którą się czuje. Penn był dla mnie dziwny…tak płakał za tą Corą, a jednak podjął decyzję bez pytania o jej zdanie i myślał, że ona mu od tak wpadnie w ramiona? Ja bym przetrzymała go jeszcze dłużej!!! I Penn powinien odczuć wyrzuty sumienia, a nie wydaje mi się, że tak się stało…owszem był przygnębiony, ale głównie tym, że Cora długo się zastanawiała…no holoł facet? Ja nie wiem czy to autorki lubią takich bohaterów i jest więcej dramy, czy też oni tak naprawdę się zachowują…na szczęście Penna, Cora w końcu mu wybaczyła. Co było fajne to jak Savannah nazywała go tatusiem.. uśmiałam się 😊 to całe połączenie byłej żony Penna i Cory był też trochę dziwne…było mi żal Lisy. Miała dobre serce, a to jak się okazało, sprowadziło na nią śmierć. Dodajmy do tego, że Drew miał mała przygodę z Cataliną, kiedy w zasadzie mordowano jego siostrę/żonę Penna…to na pewno zostawiło głębokie rany w psychice…jestem ciekawa ich historii. Mam nadzieję, że Drew nie straci na swojej intensywności oraz przebojowości 😊 cała historia z Thomasem zamknęła się właściwie w ostatnich rozdziałach…nie wiem po co była ta ukrywana śmierć? I w zasadzie czemu teść Cory im pomógł? To było takie trochę naciągane. Prolog jest mega słodki ... widać, że Cora i Penn mają szczęśliwe życie, nawet jeśli córeczka wychodzi za mąż.

Nie sądziłam, że dosyć szybko Penn wyjdzie z ujawnienia 😊 i muszę przyznać bez bicia, że ja nie odczuwałam, że Cora aż tak za nim tęskniła. Owszem myślała o nim, ale żyła też dalej. I myślę, że był to dobry sposób. Nie wiem jak Drew mógł wszystko to trzymać w ukryciu. Facet ma kamienną maskę, a raczej taką, którą potrafi manipulować. Jest chyba najbardziej prawdziwą...

„Jak znalazłem coś tak dobrego w środku czegoś tak, tak złego?”
W "The Truth about us" Aly Martinez wykonała świetną robotę, podsumowując historię Cory i Penna.
Dla mnie zakończenie tego duetu dotyczy odkupienia i przebaczenia. W pierwszej części pozostaliśmy w tak dużym napięciu, że ta książka była bardziej oczekiwaniem na to, kiedy wszyscy w końcu osiągną szczęśliwe życie, zakończenie. Tak, wciąż są chwile napięcia i zdrady, ale w końcu to obserwowanie tych, którzy myśleli, że nigdy nie będą wolni, w końcu odnajdują prawdziwą wolność od wszystkiego.
Cora, Penn/Shane, Drew, River, Savannah, Catalina i Isabel przeszli przez piekło i musieli stawić czoła brutalnej stracie i znęcaniu się nad nimi, przez które nikt nie powinien przejść. Cios, jakiego doznaje Cora pod koniec pierwszej części, kształtuje jej postawę i egzystencję przez większą część tej historii. Kłamstwa są podstawą wszystkiego, co zrujnowało jej życie, a ona stara się przezwyciężyć te demony, nawet jeśli kłamstwa były dla jej własnej ochrony. Humor Savannah w obliczu tak wielkiej ciemności był idealnym akcentem beztroski, jakiej potrzebowała ta historia. Jak potrzebowała Penna w swoim życiu jako ojca. I Penn, słodki Penn, poświęcający wszystko, by chronić kobietę, w której jest bezgranicznie zakochany, nawet jeśli musiałby poświęcić własne szczęście i być może życie. Uwielbiałam wszystkie zwroty akcji, aż do samego końca.
Będzie też spinoff tego duetu, The Ways We Lied, który skupi się na innej parze.

„Jak znalazłem coś tak dobrego w środku czegoś tak, tak złego?”
W "The Truth about us" Aly Martinez wykonała świetną robotę, podsumowując historię Cory i Penna.
Dla mnie zakończenie tego duetu dotyczy odkupienia i przebaczenia. W pierwszej części pozostaliśmy w tak dużym napięciu, że ta książka była bardziej oczekiwaniem na to, kiedy wszyscy w końcu osiągną szczęśliwe...

O ile pierwsza część była interesująca, tak ta niestety dla mnie poległa. Pierwszy tom, jak pisałam w jego recenzji, był słaby pod względem emocjonalnym, i skoro tam nie czułam więzi między bohaterami, tak drugi tom, który jest przesycony uczuciami, był kompletnym niewypałem. Bo czy można czuć rozpacz, złość, miłość... jeśli wcześniej nie czuło się nic? Autorka zapewne chciała tutaj wycisnąć z czytelnika ile się da, ale w moim przypadku wycisnęła tylko nudę. Nic czego wcześniej już nie było, nic co sprawiłoby, że na dłużej zapamiętam tę historię, wręcz mam nadzieję, że szybko uleci z mej pamięci, bo szkoda miejsca na nic nie wnoszące lektury. Szkoda, bo lubię Martinez, dlatego mam nadzieję, że znowu postawi na zwyczajnych/niezwyczajnych bohaterów, którzy nie mają nic wspólnego ze światem przestępczym, bo to jej wychodziło najlepiej. Chyba nadszedł czas aby dwa razy się zastanowić zanim się na jej książkę zdecyduję.

O ile pierwsza część była interesująca, tak ta niestety dla mnie poległa. Pierwszy tom, jak pisałam w jego recenzji, był słaby pod względem emocjonalnym, i skoro tam nie czułam więzi między bohaterami, tak drugi tom, który jest przesycony uczuciami, był kompletnym niewypałem. Bo czy można czuć rozpacz, złość, miłość... jeśli wcześniej nie czuło się nic? Autorka zapewne...