Amelia to moja druga pozycja spod pióra Jolanty Żuber. Poprzednio autorka zachwyciła mnie niesztampowym pomysłem na Manekiny. Nie mogłam więc przejść obojętnie obok jej kolejnej pozycji i z przyjemnością nadrobię pozostałe.

Powieść jest króciutka, nie spodziewałam się, że zmieści aż tak wiele emocjonujących wydarzeń.
Głównym bohaterem jest Gabriel Barski, który przez swoją fobię społeczną nie potrafi normalnie funkcjonować. Większa część książki skupiała się właśnie na tym bohaterze, a ja za wszelką cenę próbowałam domyślić się, jaką rolę odegra w tym wszystkim tytułowa Amelia – żona Gabriela. Przecież nie bez powodu powieść została nazwana jej imieniem.

Autorka przez całą opowieść zgrabnie żongluje prawdą i kłamstwem, zdradzając czytelnikowi coraz to nowsze fakty. Nie mogłam oderwać się od lektury i pod tym względem całe szczęście, że jest taka krótka, bo przynajmniej mogłam szybko poznać zakończenie 🤭

Totalnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Obawiałam się, że autorka o czymś zapomni, że jakieś wątki pozostaną niewyjaśnione, bo przez całą powieść trochę się ich uzbierało, ale ona poradziła sobie fenomenalnie, doprowadzając wszystkie sprawy do wyjaśnienia.

Jedyne, co bym zmieniła, to długość książki. Niektóre wątki aż się proszą o rozbudowanie, a bohaterowie o wnikliwsze zagłębienie się w motywy ich postępowania. Dodatkowo mam wrażenie, że nieco obszerniejsze książki można na dłużej zapamiętać. A szkoda by było zapomnieć o takiej historii jak Amelia. Ta powieść ma ogromny potencjał i mógłby z niej spokojnie powstać „normalnej” długości thriller.

Ode mnie duża polecajka! To książka na jeden wieczór, która dostarczy Wam mnóstwo emocji 🔥

Amelia to moja druga pozycja spod pióra Jolanty Żuber. Poprzednio autorka zachwyciła mnie niesztampowym pomysłem na Manekiny. Nie mogłam więc przejść obojętnie obok jej kolejnej pozycji i z przyjemnością nadrobię pozostałe.

Powieść jest króciutka, nie spodziewałam się, że zmieści aż tak wiele emocjonujących wydarzeń.
Głównym bohaterem jest Gabriel Barski, który przez swoją...

Lęk - za tymi trzema literami, kryje się potężna siła.

Paraliżuje działania, obezwładnia myśli, zamyka szczelnie w nieadekwatnych schematach odbioru rzeczywistości. Sprawia, że opuszczenie własnego domu, staje się barierą nie do pokonania. A kiedy sami przestajemy wierzyć, że można inaczej, przejmuje całkowitą kontrolę, zawłaszczając wszystko, co spotka na swojej drodze...

Ten niedługi, bo liczący około dwustu stron, thriller psychologiczny, wciąga od pierwszego akapitu i do ostatniego trzyma w napięciu, natomiast nie przytłacza nadmiarem emocji. Wszystko jest tutaj odpowiednio wyważone.

Porusza temat fobii społecznej i tego, jak nieleczona potrafi skutecznie zniszczyć życie, a im dłużej trwa, tym większe są straty. Natężenie lęku u głównego bohatera jest tak silne, że zaczyna popadać w obsesję. Dzięki narracji poprowadzonej w pierwszej osobie, stajemy się uczestnikami chorego spektaklu, możemy sięgnąć do zakątków ludzkiej psychiki i spróbować choć odrobinę ją zgłębić i rozwikłać, co wcale nie jest takie proste. Szczerze mówiąc, mnie się nie udało. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, dlatego jestem bardzo pozytywnie zaskoczona rozwiązaniem całej historii.

Książkę przeczytałam w jeden wieczór, nie tylko ze względu na przystępną objętość i ciekawą fabułę, pomógł mi w tym także lekki styl autorki. Jednym słowem, to pozycja, której nie chce się odkładać na później.

Lęk - za tymi trzema literami, kryje się potężna siła.

Paraliżuje działania, obezwładnia myśli, zamyka szczelnie w nieadekwatnych schematach odbioru rzeczywistości. Sprawia, że opuszczenie własnego domu, staje się barierą nie do pokonania. A kiedy sami przestajemy wierzyć, że można inaczej, przejmuje całkowitą kontrolę, zawłaszczając wszystko, co spotka na swojej...

Lubicie klimaty thrillerów psychologicznych w stylu B. A. Paris?

Jeśli tak, to "Amelia" autorstwa Jolanty Żuber jest dla Was!

"Fobia społeczna, z którą zmaga się Gabriel Barski, sprawia, że jego małżeństwo powoli gaśnie. Dwa tygodnie w Zakopanem zdają się dla nich ostatnią deską ratunku, ale romantyczna idylla szybko zmienia się w koszmar. Gdy fikcja zaczyna mieszać się z rzeczywistością, a na światło dzienne wychodzą mroczne sekrety, już nic nie jest takie samo. Co takiego ukrywa Amelia? I jak daleko sięgnie obsesja Gabriela? "

"Amelia", to super skonstruowana historia małżeństwa, a tak naprawdę to oceniłabym to jako proces, pokazujący łańcuch przyczynowo skutkowy powstawania ran na psychice człowieka i to jak ważne w życiu każdego z nas jest prawidłowe wychowanie. Chociaż autorka nie opisuje nam co się stało, po tym jak Gabriel stracił oboje rodziców, to wiemy, że utrata ich w brutalny sposób i przemoc psychiczna i fizyczna ojca odbija głębokie piętno na jego psychice. Gabriel nie wie co jest w jego życiu prawdą, a co kłamstwem.

Więcej Wam nie powiem, bo musiałabym zdradzić sens i fabułę książki, ale o tym powinniście przekonać się sami.

Książka krótka, przeczytałam w jedno popołudnie. Książkę otrzymałam od samej autorki @jolanta_zuber w ramach współpracy.

Lubicie klimaty thrillerów psychologicznych w stylu B. A. Paris?

Jeśli tak, to "Amelia" autorstwa Jolanty Żuber jest dla Was!

"Fobia społeczna, z którą zmaga się Gabriel Barski, sprawia, że jego małżeństwo powoli gaśnie. Dwa tygodnie w Zakopanem zdają się dla nich ostatnią deską ratunku, ale romantyczna idylla szybko zmienia się w koszmar. Gdy fikcja zaczyna mieszać się...

Miała na imię Amelia.
Była słodka, niewinna, dziewczęca.
Zachwycała długimi blond włosami, niebieskimi oczami i niewiarygodnie szczupłymi nogami.
Była jego żoną, przyjaciółką, kochanką, ideałem kobiety.
Była wszystkim. Całym jego światem.
Była jego ustami, odkąd przestał wychodzić z domu i rozmawiać z ludźmi.
Była wsparciem, opoką, jedyną radością.

Należała do niego, na zawsze tylko do niego.
Przecież byli związani przysięgą małżeńską.
Nikt nie miał prawa mu jej zabrać.
A jednak… Ktoś się ośmielił.
Ktoś ukradł mu jego własność.
A wraz z nią żółte pudełko, w którym kryły się wszystkie jego skarby.
Ono było najcenniejsze… jedyna pamiątka po ukochanej żonie.
Żadna inna rzecz w mieszkaniu nie miała dla niego takiej wartości.

"Dlaczego? Dlaczego mi to zrobiłaś, skowronku?"

Bo oto Amelii już nie ma. Zniknęła.
Został tylko on i jego obsesja.
Niegasnąca miłość i tęsknota.
Oraz fobia społeczna, która sprawiła, że Gabriel przestał wychodzić do ludzi.
Zamknął się w swoim własnym świecie, w którym fikcja zaczęła się mieszać z rzeczywistością.

Do czego posunie się umysł ogarnięty szaleństwem, rozpaczą i tęsknotą?
Gdzie leży prawda o zniknięciu Amelii?
I jakie tajemnice skrywała ta słodka, niewinna istota?

Czytałam ten krótki thriller z rosnącym uczuciem niepokoju.
I choć wiedziałam, że nie wszystko jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka, to i tak poddałam się gęstej, oblepiającej zmysły atmosferze.
Dałam się wciągnąć w pułapkę, jaką okazał się zwichrowany umysł Gabriela.
Wyjaśnienie zagadki jest pokręcone, trudne do przewidzenia (choć skojarzyło mi się trochę z jednym z thrillerów Klaudii Muniak).
Szkoda, że niektóre wątki nie zostały bardziej rozwinięte, np. dzieciństwo bohatera (notabene, kolejny genialny, mrożący krew w żyłach prolog) czy wydarzenia z epilogu.
Ale cóż, Jolanta Żuber lubi pozostawiać czytelnika z lekkim uczuciem niedosytu 😉
Nie zmienia to faktu, że na tych niespełna 200 stronach udało się zawrzeć to, co stanowi kwintesencję psychologicznego thrillera.
Jest krótko, treściwie i na maksa psychodelicznie.

Miała na imię Amelia.
Była słodka, niewinna, dziewczęca.
Zachwycała długimi blond włosami, niebieskimi oczami i niewiarygodnie szczupłymi nogami.
Była jego żoną, przyjaciółką, kochanką, ideałem kobiety.
Była wszystkim. Całym jego światem.
Była jego ustami, odkąd przestał wychodzić z domu i rozmawiać z ludźmi.
Była wsparciem, opoką, jedyną radością.

Należała do niego, na...

Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda życie człowieka cierpiącego na fobię społeczną? Z czym zmaga się na co dzień? I co czują bliscy?

Jolanta Żuber wykazuje się odwagą w poruszaniu tego zagadnienia. W swoim thrillerze "Amelia" prezentuje ją nie tylko jako indywidualny problem, ale także jako czynnik wpływający na relacje z najbliższymi. To właśnie ta analiza psychologiczna Gabriela i wpływu jego stanu na małżeństwo jest jednym z najmocniejszych aspektów powieści.

W oparciu o skutki fobii społecznej na pierwszy plan tej powieści wysuwa się związek Gabriela z Amelią. Napędza on całą akcję, jest przedstawiony w sposób dynamiczny, pojawiają się zwroty akcji.

Zakończenie to mistrzowsko skonstruowany zwrot akcji, który zaskakuje i utrzymuje napięcie aż do ostatniej strony. Ta nagła i nieoczekiwana zmiana w fabule uśpiła moją czujność, sprawiając, że finał zrobił na mnie wyjątkowe wrażenie.

Jednak, mimo genialnego rozwiązania intrygi, ciężar fabuły w wydaje się nierównomiernie rozłożony. Przez większą część książki narracja skupia się na relacji Gabriela i Amelii, co w pewien sposób ogranicza możliwości rozwoju innych aspektów historii. A potencjał jest tu naprawdę duży! Dodatkowo, ograniczenie to jest potęgowane przez to, że książka jest stosunkowo krótka.

Thriller "Amelia" w ciekawy sposób podemuje temat fobii i skomplikowanych relacji międzyludzkich. Chociaż nierównomierny rozkład ciężaru fabuły pozostawiły mnie z pewnym uczuciem niedosytu to książka dostarcza wielu emocji. Polecam!

Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda życie człowieka cierpiącego na fobię społeczną? Z czym zmaga się na co dzień? I co czują bliscy?

Jolanta Żuber wykazuje się odwagą w poruszaniu tego zagadnienia. W swoim thrillerze "Amelia" prezentuje ją nie tylko jako indywidualny problem, ale także jako czynnik wpływający na relacje z najbliższymi. To właśnie ta analiza...

9/2024 Autorka znów zabiera nas przez tunele i meandry ludzkiego umysłu, oczywiste jest nieoczywistym, prawdziwe jest nieprawdziwym. Autorka to moje odkrycie roku.

9/2024 Autorka znów zabiera nas przez tunele i meandry ludzkiego umysłu, oczywiste jest nieoczywistym, prawdziwe jest nieprawdziwym. Autorka to moje odkrycie roku.

Zaczęło się mocno i dało nadzieję na mocną pozycję, jednak z czasem wciąż powtarzające się sytuacje zaczęły mnie męczyć. Nie tego się spodziewałam.

Zaczęło się mocno i dało nadzieję na mocną pozycję, jednak z czasem wciąż powtarzające się sytuacje zaczęły mnie męczyć. Nie tego się spodziewałam.

To moja druga przeczytana książka Jolanty Żuber i na pewno nieostatnia.

Nie zawsze krótka historia wiążę się z tym, że siadając czytam ją na raz i też sztuką jest, by mała dawka treści pozwoliła mi się do końca nasycić. „Amelia” spełnia oba te kryteria, bo nie sposób się od niej oderwać i ma w sobie to coś, że na tych 200 stronach daje pełnię wszystkiego i nie pozostawia uczuciach niedopełnienia.

Autorka już w „Manekinach” pokazała mi, że potrafi zaskoczyć i tym razem zaserwowała kawał świetnie skonstruowanego thrillera psychologicznego. W „Manekinach” również nie brakło trzymającej w napięciu warstwy psychologicznej bohaterów, ale tam emocje brały się też w dużej mierze, a może i właśnie przede wszystkim z szokujących, brutalnych i przekraczających granicę scen. „Amelia” jest zdecydowanie bardziej psychologiczna, ale dla wszystkich wielbicieli czegoś mocniejszego też się coś znajdzie. 🤫

W opisie trafiam na zdanie o tym, że w tej książce fikcja miesza się z rzeczywistością, więc nie dawałam się nabierać temu wszystkiemu co czytam, doszukując się wszędzie drugiego dna. I chociaż miałam swoje przypuszczenia to sprawdziły się one nawet nie w połowie, a napisałbym, że tak w 30%. Niby tyle już historii za mną, a i tak zawsze znajdzie się jakaś książka, która odświeży moje pojęcie na temat ogrania danego wątku.

Historia małżeństwa Amelii i Gabriela niesie ze sobą dużo mroku, który swój początek ma w fobii społecznej Gabriela. Niosącą tą książką emocją jest obłęd, a zaskoczeniem jest tak jakby podwójne zakończenie. Już przy jednym zwrocie akcji mogłam pokiwać z uznaniem głową, a tu jeszcze na sam koniec nie obyło się bez mrocznego epilogu. Jeżeli szukacie dobrego thrillera psychologicznego, ale nie przepadacie za bardzo brutalnymi scenami jak w „Manekinach” to „Amelia” będzie dla was świetnym wyborem.

To moja druga przeczytana książka Jolanty Żuber i na pewno nieostatnia.

Nie zawsze krótka historia wiążę się z tym, że siadając czytam ją na raz i też sztuką jest, by mała dawka treści pozwoliła mi się do końca nasycić. „Amelia” spełnia oba te kryteria, bo nie sposób się od niej oderwać i ma w sobie to coś, że na tych 200 stronach daje pełnię wszystkiego i nie pozostawia...

Polecam

Polecam

Dobry thriller, wcale nie musi być długi. Wręcz odwrotnie, skondensowana akcja, dobrze skrojeni bohaterowie, ciekawie podsuwane nowe tropy potrafią stworzyć ciekawą historię.
Mój pierwszy kontakt z Autorką i od razu udany.
Fajnie, że pokazane są osoby z problemami psychicznymi, u nas jest to nadal niezwykle piętnowane, a osoby chore po cichu są obśmiewane, co wynika z nieświadomości krytykujących.
Świetna, krótka i zwięzła historia.

Dobry thriller, wcale nie musi być długi. Wręcz odwrotnie, skondensowana akcja, dobrze skrojeni bohaterowie, ciekawie podsuwane nowe tropy potrafią stworzyć ciekawą historię.
Mój pierwszy kontakt z Autorką i od razu udany.
Fajnie, że pokazane są osoby z problemami psychicznymi, u nas jest to nadal niezwykle piętnowane, a osoby chore po cichu są obśmiewane, co wynika z...