Nie jestem rodzicem, ale to bez znaczenia, ponieważ byłem dzieckiem, więc doświadczyłem relacji rodzic-dziecko. To niezwykłe, jak bardzo aktualna i świeża jest ta książka po ponad 100 latach od publikacji. Korczak zza grabu bez najmniejszego wysiłku staje w szranki z całym parentingowym kontentem, jaki można znaleźć w internecie. Kilka rzeczy jest co prawda przeterminowanych (teraz chyba nikt nie wynajmuje "mamki" do karmienia swojego dziecka),ale cała reszta (przede wszystkim przypominanie, że dziecko to człowiek, a nie kandydat na człowieka) będzie mi towarzyszyć, jeżeli kiedyś rodzicem zostanę.

Nie jestem rodzicem, ale to bez znaczenia, ponieważ byłem dzieckiem, więc doświadczyłem relacji rodzic-dziecko. To niezwykłe, jak bardzo aktualna i świeża jest ta książka po ponad 100 latach od publikacji. Korczak zza grabu bez najmniejszego wysiłku staje w szranki z całym parentingowym kontentem, jaki można znaleźć w internecie. Kilka rzeczy jest co prawda...

Milion pytań w tej książce. Aż się słuchać nie dało momentami.

Milion pytań w tej książce. Aż się słuchać nie dało momentami.

Fajny poradnik, ale trochę zestarzał się sposób przekazywania wiedzy, sporo wstawek zapychających, zwłaszcza te pytania dzieci na całe strony. Poza tym – naprawdę przydatne, świetne i piękne rady.

Fajny poradnik, ale trochę zestarzał się sposób przekazywania wiedzy, sporo wstawek zapychających, zwłaszcza te pytania dzieci na całe strony. Poza tym – naprawdę przydatne, świetne i piękne rady.

Mądra książka. Pouczająca, choć nienachalna. Zaskakująco aktualna, również pod względem medycznym. Korczak był mądry.

Świat dorosłych często jest dla dzieci niespójny. Kłamstwo ma krótkie nogi. Szacunek, miłość i empatia zawsze, prędzej czy później, zwracają się.

Mądra książka. Pouczająca, choć nienachalna. Zaskakująco aktualna, również pod względem medycznym. Korczak był mądry.

Świat dorosłych często jest dla dzieci niespójny. Kłamstwo ma krótkie nogi. Szacunek, miłość i empatia zawsze, prędzej czy później, zwracają się.

„Jak kochać dziecko” autorstwa Janusza Korczaka to niezwykle poruszająca i mądra książka, która pozostaje jednym z najważniejszych dzieł dotyczących wychowania i relacji z dziećmi. Janusz Korczak, znany także jako dr Henryk Goldszmit, był polskim lekarzem, pedagogiem i pisarzem, który w swoim życiu poświęcił się pracy z dziećmi, a książka stanowi efekt jego doskonałej wiedzy, doświadczenia i miłości do młodych.
Korczak w sposób przemyślany i pełen empatii zawarł w „Jak kochać dziecko” różne aspekty relacji dorosłych z dziećmi. Książka ta nie jest zbiorem surowych reguł czy sztywnych zasad, lecz raczej subtelnie ukierunkowanym działaniem, o tym jak ważne jest zrozumienie i odpowiednia postawa wobec dzieci. Autor zwraca uwagę na przeżycie wewnętrzne, emocjonalne dzieci, a także na ich prawo do odczuwania.
„Ból dziecka boleśnie uraża ból rodziców, cierpienie rodziców niebacznie uderza w ból dziecka”.
Czym wyróżnia się ta książka, wobec innych dzieł poświęconych wychowaniu? Przede wszystkim troską o indywidualność każdego dziecka oraz akcentem na dialog między pokoleniami. Korczak podkreśla, że bycie rodzicem czy wychowawcą to nie tylko udzielanie rad i nakazów, ale przede wszystkim wnikliwe słuchanie i rozumienie. Książka zwraca uwagę na wspieranie dzieci w odkrywaniu swojej tożsamości oraz w rozwijaniu zdolności i pasji.
„(…) szczęście dla ludzkości, że nie możemy zmusić dzieci, by ulegały wpływom wychowawczym i dydaktycznym zamachom na ich zdrowy rozum i zdrową ludzką wolę”.
Jeden z tematów poruszanych przez autora to idea poszanowania godności dziecka. Korczak opowiada o tym, że dzieci mają prawo do wyrażania swojego zdania, nawet jeśli różni się ono od opinii dorosłych. To podejście promuje zaufanie w relacjach z dziećmi.
„Dziecko nie jest biletem loteryjnym, na który ma paść wygrana portretu w sali posiedzeń magistratu czy biustu w przedsionku teatru. W każdym jest iskra własna, która może rozpalić ogniska szczęścia i prawdy”.
Mimo że książka została napisana wiele lat temu, jej treść nadal ma znaczenie i wartość, jest ponadczasowa. Szczególnie teraz w coraz większym pośpiechu i presji w życiu dziecka, „Jak kochać dziecko” przypomina nam, jak ważne jest poświęcanie czasu i uwagi naszym pociechom. To inspirująca lektura, która może służyć jako drogowskaz dla każdego rodzica, opiekuna lub wychowawcy, apelować o szczegółowe i pełne szacunku relacje z dziećmi.
„Dziecko chce, by je traktowano poważnie, żąda zaufania, wskazówki i rady. My odnosimy się do niego żartobliwie, podejrzewamy bezustannie, odpychamy nieporozumieniem, odmawiamy pomocy”.
„Jak kochać dziecko” to niezwykłe źródło mądrości w dziedzinie wychowania i relacji z dziećmi. Wskazuje potrzebę uznania dziecka za wartościowego człowieka już w momencie jego narodzin. Janusz Korczak nie tylko dzieli się swoją wiedzą, ale przede wszystkim zaszczepia swoją pasję i oddanie wobec nich.

„Jak kochać dziecko” autorstwa Janusza Korczaka to niezwykle poruszająca i mądra książka, która pozostaje jednym z najważniejszych dzieł dotyczących wychowania i relacji z dziećmi. Janusz Korczak, znany także jako dr Henryk Goldszmit, był polskim lekarzem, pedagogiem i pisarzem, który w swoim życiu poświęcił się pracy z dziećmi, a książka stanowi efekt jego doskonałej...

Autora tej książki chyba nie muszę nikomu przedstawiać,Janusz Korczak to wybitna postać pedagogiki i psychologii dziecięcej.

Jego dzieła pełne wzniosłości i ponadczasowej mądrości z powodzeniem mogę być odczytywane również w dzisiejszych czasach.Szczegolnie na uwagę zasługuje tu książka Jak kochać dziecko które wg mnie powinna przeczytać każda mama.
Zawarte tu cenne wskazówki dotyczące wychowania i pielęgnacji dziecka zostają w dalszych rozdziałach poszerzone o wiele rad dotyczących samego traktowania i pojmowania osoby dziecka.
Dziecko jako istota zasługuje na specjalne traktowanie jednakże warto pamiętać iż od początku nie należy do nas,jest wychowywane dla innych,dla przyszłości oraz kraju.Nie wolno traktować go jako zabawkę,małego dorosłego czy też nic nieznaczące coś.
Autor w każdym rozdziale przypomina iż warto wsłuchać się w swoje serce i umysł a także poznać dziecko i jego indywidualne potrzeby zamiast kierować się radami innych czy też opasłymi księgami.
Docenia fakt iż każde dziecko jest inne ale każde zasługuje na miłość, bezpieczeństwo i starania tylko i wyłącznie dla niego.

Naprawdę ciekawa i wzbogacająca lektura pomimo tego iż napisana już tak dawno.

Zapraszam do zapoznania się z tą pozycją!☺️

Autora tej książki chyba nie muszę nikomu przedstawiać,Janusz Korczak to wybitna postać pedagogiki i psychologii dziecięcej.

Jego dzieła pełne wzniosłości i ponadczasowej mądrości z powodzeniem mogę być odczytywane również w dzisiejszych czasach.Szczegolnie na uwagę zasługuje tu książka Jak kochać dziecko które wg mnie powinna przeczytać każda mama.
Zawarte tu cenne...

Mój guru zawodowy.
I nie tylko. Swoje poglądy na wychowanie dziecka zawarł w tym eseju pisanym na froncie I wojny światowej, w lazarecie polowym, wśród huku armat. W 116 króciutkich rozdzialikach, w których rozwijał jedną myśl, nakreślił chronologiczny obraz rozwoju dziecka z jego najbardziej charakterystycznymi cechami od narodzin do okresu dojrzewania. Od poczęcia dziecko jawiło mu się jako cud z własną iskrą, „która może rozpalać ogniska szczęścia i prawdy”. Oddał mu wręcz hołd wyrażony w pytaniach – „O, ja całuję te dzieci wzrokiem, myślą, pytaniem: czym jesteście cudowna tajemnico, co niesiecie? Całuję wysiłkiem woli: czym mogę wam pomóc? Całuję je tak, jak astronom całuje gwiazdę, która była, jest, będzie. Ten pocałunek winien zajmować równe miejsce między ekstazą uczonego i korną modlitwą, ale nie dozna jego czaru, kto poszukując wolności zagubił w tłoku Boga.”
Do takiej też postawy namawiał dorosłych.
Czynił ich odpowiedzialnymi we wspieraniu rozwoju dzieci, a swoją rolę ograniczał do budzenia w opiekunach czujności. Podsuwał zatem rady dotyczące podejścia do dziecka, jak indywidualizm, bo „sądzić o dziecku z dwóch biegunowo różnych typów dzieci to na zasadzie właściwości wrzątku i lodu mówić o wodzie”. Proponował metody wychowawcze, z których najważniejszą była obserwacja stosowana przez niego samego z powodzeniem. Podkreślał rolę rozumu, a nie gotowych recept podawanych przez naukę. „Nie z książek, a z siebie” – zatytułował ostatnią myśl eseju, bo „nierozumną miłością można katować dzieci”. Dlatego matki przede wszystkim należałoby wyposażyć „nie w wykształcenie, ale rozum, bez którego dobrze dziecka nie wychowa.” Jako lekarz z wykształcenia stworzył własną metodykę wychowania.
Pedagogikę małego człowieka.
Zaproponował zamienić zamierzenie dominującego i autorytatywnego dorosłego – „Ja z ciebie zrobię człowieka.”, na podejście wspierające – „Czym być możesz człowiecze?” Swoje poglądy budował samodzielnie, dochodząc do wniosków rozwijanych przez psychologię i pedagogikę w kolejnych latach. Zwłaszcza że miał świadomość ich niedostatecznego rozwoju, chociażby dotyczącego roli zabawy w kształtowaniu ról społecznych. Swoją teorię nazwał procesem tworzenia, „zasłuchaniem się we własne nie ustalone, nie dowiedzione, nagle wyłaniające się myśli”. Myśli, które do dzisiaj powielają inni, o czym czytałam w „Jak przeżyć w szkole?” Reinholda Millera. Nie spotkałam w tym eseju języka naukowego czy terminów, którymi posługują się psychologia, socjologia czy pedagogika, ale z punktu widzenia tych dziedzin można opisywane zjawiska i procesy naukowo nazwać. I co najważniejsze stały się dla mnie bazą, korzeniami, do których odwołuję się za każdym razem, gdy pogubię się w gąszczu nowych teorii (zwłaszcza tych niesprawdzonych jak niesławne wychowanie bezstresowe),poglądów czy nowinek w metodyce wychowania albo gdy początkujący nauczyciele pytają mnie o „receptę”.
Zawsze odpowiadam - człowieczeństwo.
Przede wszystkim człowiek, mały, niedojrzały, ale człowiek. To się nie zmienia, ewoluują jedynie metody jego wspierania w rozwoju. Biorąc pod uwagę współczesną rzeczywistość – to konieczność wynikająca ze zmieniających się warunków wychowania, wśród których technologia wiedzie prym. Jedynie to, ale baza pozostaje niezmienna.
Esej autora nie wyczerpał tematu.
Jak sam zauważył – „Ostatnia myśli książki nie jest zakończeniem całości.” Nie przypuszczał, że jego rozważania staną się dla współczesnych mi ludzi źródłem rozważań nad istotą powołania. Nad jego granicami, których nie wyznaczył sobie, idąc ze swoimi dziećmi do komory gazowej.
Był z nimi do końca.
Po „Sile empatii” Helen Riess, która jest dla mnie zwieńczeniem jego eseju,, spuścizną jego myśli i pięknym kołem powrotu do źródła, wiem dlaczego, a po wspomnieniach autora „Pamiętnik i inne pisma z getta” wiem, co myślał i czuł przed wymarszem na Umschlagplatz w drodze do Treblinki.
http://naostrzuksiazki.pl/

Mój guru zawodowy.
I nie tylko. Swoje poglądy na wychowanie dziecka zawarł w tym eseju pisanym na froncie I wojny światowej, w lazarecie polowym, wśród huku armat. W 116 króciutkich rozdzialikach, w których rozwijał jedną myśl, nakreślił chronologiczny obraz rozwoju dziecka z jego najbardziej charakterystycznymi cechami od narodzin do okresu dojrzewania. Od poczęcia...

"Dziecko w życiu matki wnosi cudną pieśń milczenia. Od ilości godzin, które spędza przy nim, gdy ono nie domaga się, a żyje, od myśli, którymi osnuwa je pracowicie, zależna jest jej treść, program, siła, twórczość, matka w cichej kontemplacji dojrzewa dzieckiem do natchnień, których praca wychowawcza żąda.
Nie z książek, a z siebie. Wówczas każda książka stanie się drobną wartością; a moja spełniła zadanie, jeśli o tym przekona.
W mądrej samotności czuwaj..."

piękny człowiek
piękne myśli
piękna książka

"Dziecko w życiu matki wnosi cudną pieśń milczenia. Od ilości godzin, które spędza przy nim, gdy ono nie domaga się, a żyje, od myśli, którymi osnuwa je pracowicie, zależna jest jej treść, program, siła, twórczość, matka w cichej kontemplacji dojrzewa dzieckiem do natchnień, których praca wychowawcza żąda.
Nie z książek, a z siebie. Wówczas każda książka stanie się drobną...

Lektura obowiązkowa.

Lektura obowiązkowa.

Zgadzam się. Zmieniło to moje podejście do 3-letniego bratanka. Dziękuję, że dożyłam czasów, gdy książki Korczaka jeszcze są dostępne

Zgadzam się. Zmieniło to moje podejście do 3-letniego bratanka. Dziękuję, że dożyłam czasów, gdy książki Korczaka jeszcze są dostępne