Naprawdę jestem pod wielki wrażeniem tej książki. Jest autentyczna, bez owijania w bawełnę, mówiąca o tym co jest konsekwencją wypierania przez całe życie swoich nieprzeżytych emocji. Alice Miller bardzo dosadnie ukazuje w niej, jak wpływ "czarnej pedagogiki", potrafi doprowadzić nas do różnego rodzaju choroby, czy nawet śmierci.
Przedstawia przykłady znanych w Świecie ludzi, którzy byli podziwiani za swoje artystyczne dzieła, jednak ci artyści nigdy nie poradzili sobie ze swoim głównym dziełem jakim było ich własne życie.
Z tej książki można się dowiedzieć wielu rzeczy, które pojawiają się również w naszym życiu lub naszych bliskich. Dzięki niej możemy zrozumieć sposób postępowania innych, odnaleźć swoją prawdę i dać jej przestrzeń do wyrażenia.
Uważam ją za jedną z najlepszych jakie czytałem w tej tematyce.

Naprawdę jestem pod wielki wrażeniem tej książki. Jest autentyczna, bez owijania w bawełnę, mówiąca o tym co jest konsekwencją wypierania przez całe życie swoich nieprzeżytych emocji. Alice Miller bardzo dosadnie ukazuje w niej, jak wpływ "czarnej pedagogiki", potrafi doprowadzić nas do różnego rodzaju choroby, czy nawet śmierci.
Przedstawia przykłady znanych w Świecie...

Otwierająca oczy i kontrowersyjna

Otwierająca oczy i kontrowersyjna

"Jeżeli człowiek wmawia sobie, że czuje to, co czuć powinien i stara się usilnie nie czuć tego, co uważa za niestosowne, zaczyna chorować, chyba że każe za to płacić swoim dzieciom, wykorzystując je do projekcji własnych tłumionych emocji."

Czy koniecznie trzeba szanować i wybaczać rodzicom, jeśli nas skrzywdzili? Na przykładzie Dostojewskiego, Kafki, Virginii Woolf i innych twórców - ofiar złego traktowania w dzieciństwie - autorka pokazuje, że zapierania się autentycznych emocji skutkuje konsekwencjami dla ciała. Niewielka, ale poruszająca lektura.

"Jaka mam być, aby was zadowolić, abyście mogli mnie pokochać? Jeżeli jednak tak się stanie, czy to uczucie, którym mnie obdarzycie będzie można nazwać miłością? (...) Odwracacie wzrok, uważacie, że jestem szurnięta? (...) Szurnęłam sobie daleko od was, bo nie chciałam zdradzić samej siebie"

"Jeżeli człowiek wmawia sobie, że czuje to, co czuć powinien i stara się usilnie nie czuć tego, co uważa za niestosowne, zaczyna chorować, chyba że każe za to płacić swoim dzieciom, wykorzystując je do projekcji własnych tłumionych emocji."

Czy koniecznie trzeba szanować i wybaczać rodzicom, jeśli nas skrzywdzili? Na przykładzie Dostojewskiego, Kafki, Virginii Woolf i...

1. Trudne doświadczenia z dzieciństwa (zwłaszcza maltretowanie, przemoc fizyczna, seksualna, ale i psychiczna) dziecko wypiera ze świadomości, ale zostają one zapisane w pamięci ciała.
2. Pomimo nadużyć, przemocy ze strony rodziców dziecko i tak wytwarza z nimi więź, która jest konieczna do przeżycia w dzieciństwie.
3. W wieku dorosłym taka osoba często wciąż idealizuje swoich rodziców, co jest wzmacniane przez przekaz moralny istniejący we wszystkich tradycyjnych kulturach, który można streścić w przykazaniu "Czcij ojca swego i matkę swoją".
4. Mówienie o błędach i wadach rodziców stanowi silne społeczne tabu (włącznie z mówieniem o krzywdzie wyrządzonej dziecku przez rodzica).
5. Zdrowienie: możliwe, gdy skrzywdzona przez rodziców osoba, napotka empatycznego świadka, który pozwoli jej dopuścić do świadomości nagromadzony gniew, przeżyć go i wyrazić.
6. Konsekwencją będzie zdolność do emocjonalnego zdystansowania się od rodziców (por. Al-Anon: detachment - odsunięcie się czyli życzliwy dystans) - konieczna dla zdrowienia.
6. Punkt, z którym się nie zgadzam: wg Miller przebaczenie utrudnia, czy wręcz uniemożliwia zdystansowanie się. Być może autorka inaczej rozumie przebaczenia niż ja. Być może także sama nigdy nie doświadczyła do głębi przebaczenia swoich błędów (nie wiem jednak jakie są jej osobiste doświadczenia, więc roboczo zakładam, że inaczej rozumiemy przebaczenie...)

1. Trudne doświadczenia z dzieciństwa (zwłaszcza maltretowanie, przemoc fizyczna, seksualna, ale i psychiczna) dziecko wypiera ze świadomości, ale zostają one zapisane w pamięci ciała.
2. Pomimo nadużyć, przemocy ze strony rodziców dziecko i tak wytwarza z nimi więź, która jest konieczna do przeżycia w dzieciństwie.
3. W wieku dorosłym taka osoba często wciąż idealizuje...

Jak wiele książek Miller to bardzo mocne dzieło. Ukazuje jak nasze ciało przypomina nam o nieprzepracowanych traumach, emocjach które staramy się ukryć. Choć nie jest to długa książka, musiałam od niej odpoczywać, bo trudno było mi czytać o tak wielkich emocjach innych.

Jak wiele książek Miller to bardzo mocne dzieło. Ukazuje jak nasze ciało przypomina nam o nieprzepracowanych traumach, emocjach które staramy się ukryć. Choć nie jest to długa książka, musiałam od niej odpoczywać, bo trudno było mi czytać o tak wielkich emocjach innych.

Pomaga uporać się ze swoją przeszłością, przyznać się do prawdziwych uczuć wobec rodziców, uwolnić się od poczucia winy.

Pomaga uporać się ze swoją przeszłością, przyznać się do prawdziwych uczuć wobec rodziców, uwolnić się od poczucia winy.

Bardzo dobra i wartościowa, godna polecenia książka.

Bardzo dobra i wartościowa, godna polecenia książka.

Pierwsza książka tego typu (dotycząca problemów natury psychicznej) przeczytana przeze mnie. Polecona przez terapeutkę magister psychologii, dziś polecana przeze mnie dla każdego, w kim lub w kogo otoczeniu dostrzegam wpływ problemów opisanych w tej pozycji.
Momentami wydawać się może, że nawiązuje do "oczywistych oczywistości", a jednak pozwalając sobie na chwilę refleksji nad każdą małą częścią książki (rozdziałem, a czasami nawet jednym akapitem) zauważyć można ogrom wpływu jaki mają na nas, ludzi, pierwsze lata rozwoju (przede wszystkim środowisko, z którego czerpiemy wzory, a zatem głównie rodzice).
Książka zdecydowanie wywarła na mnie pozytywny wpływ, z subiektywnego punktu widzenia oczywiście. Pozwoliła mi spojrzeć na moje doświadczenia z dzieciństwa z większą odwagą i jednocześnie spokojem wewnątrz.

Polecam serdecznie, a sama już wyszukuję nowych pozycji Alice Miller, których tematyka zgodzi się z moimi obiektami zainteresowania i refleksji.

Pierwsza książka tego typu (dotycząca problemów natury psychicznej) przeczytana przeze mnie. Polecona przez terapeutkę magister psychologii, dziś polecana przeze mnie dla każdego, w kim lub w kogo otoczeniu dostrzegam wpływ problemów opisanych w tej pozycji.
Momentami wydawać się może, że nawiązuje do "oczywistych oczywistości", a jednak pozwalając sobie na chwilę refleksji...

Rewelacyjne podejście do tematu "czym skorupka za młodu nasiąknie". Podkreślenie wagi wydarzeń z dzieciństwa oraz ich niepodważalnego wpływu na życie dorosłej jednostki.
Książka zawiera treści szczególnie pomocne dla osób cierpiących na zaburzenia odżywiania (zagadnienie "emocjonalnego pokarmu" oraz rozdział "Dziennik Anity Fink", bardzo prawdziwy, chociaż zwięzły opis przeżyć i myśli).
Pozycja cenna także ze względu na nowatorskie podejście do radzenia sobie z molestowaniem (i przemocą ogółem) w dzieciństwie - odrzucanie idei "przebaczenia" i ogólnie przyjętych norm społecznych "czcij ojca swego i matkę swoją (bez względu na to co Ci zrobili)" wbrew sobie; teza ta poparta jest licznymi przykładami.
Autorka pisze o tym: "[...] próbowałam pokazać, że niektóre poglądy, dawniej uważane za słuszne, straciły swoje uzasadnienie w świetle najnowszej wiedzy psychologicznej. Chodzi tu na przykład o przeświadczenie, że przebaczenie ma moc uleczania, że za pomocą nakazu moralnego można skłonić kogoś do miłości lub też, że udawanie uczuć można pogodzić z wymogiem szczerości."
Dobrze się czyta. Według mnie pozycja obowiązkowa.

Rewelacyjne podejście do tematu "czym skorupka za młodu nasiąknie". Podkreślenie wagi wydarzeń z dzieciństwa oraz ich niepodważalnego wpływu na życie dorosłej jednostki.
Książka zawiera treści szczególnie pomocne dla osób cierpiących na zaburzenia odżywiania (zagadnienie "emocjonalnego pokarmu" oraz rozdział "Dziennik Anity Fink", bardzo prawdziwy, chociaż zwięzły opis...

Autorka uświadomiła mi ważną rzecz, z której bardzo często nie zdajemy sobie sprawy: nie możemy zmuszać się do czucia czegoś, czego nie czujemy. Nie możemy oszukiwać samych siebie, że istnieje coś, czego tak naprawdę nie ma. Nie możemy zmuszać się do bycia kimś, kim nie jesteśmy ani na siłę szukać w sobie cech, których nie posiadamy i nie chcemy posiadać, nie czujemy potrzeby ich posiadania.
Ludźmi kierują utarte, dawno przyjęte zasady, podstawy moralne, którymi kierują się oni ślepo, bez zastanowienia, z góry przyjmują, że tak było zawsze, więc tak jest dobrze i tak powinno zostać. Towarzyszy im strach przed postąpieniem wbrew tym zasadom, wystąpieniem z szeregu, zanegowaniem lub podważeniem słuszności tych przekonań.
Myślę, że autorka ma dużo racji zwracając uwagę na bunt naszego ciała, bunt wynikający z zakłamania i fałszu, próby pozornego bycia sobą. Uważam, że trzeba zwrócić większą uwagę na to, co próbuje przekazać nam nasze ciało, nauczyć się obserwować i poznawać prawdziwego siebie i żyć w zgodzie z samym sobą.

Autorka uświadomiła mi ważną rzecz, z której bardzo często nie zdajemy sobie sprawy: nie możemy zmuszać się do czucia czegoś, czego nie czujemy. Nie możemy oszukiwać samych siebie, że istnieje coś, czego tak naprawdę nie ma. Nie możemy zmuszać się do bycia kimś, kim nie jesteśmy ani na siłę szukać w sobie cech, których nie posiadamy i nie chcemy posiadać, nie czujemy...