Jak kochać dziecko

Zgadzam się. Zmieniło to moje podejście do 3-letniego bratanka. Dziękuję, że dożyłam czasów, gdy książki Korczaka jeszcze są dostępne

Zgadzam się. Zmieniło to moje podejście do 3-letniego bratanka. Dziękuję, że dożyłam czasów, gdy książki Korczaka jeszcze są dostępne

Pokaż mimo to

Mój guru zawodowy.
I nie tylko. Swoje poglądy na wychowanie dziecka zawarł w tym eseju pisanym na froncie I wojny światowej, w lazarecie polowym, wśród huku armat. W 116 króciutkich rozdzialikach, w których rozwijał jedną myśl, nakreślił chronologiczny obraz rozwoju dziecka z jego najbardziej charakterystycznymi cechami od narodzin do okresu dojrzewania. Od poczęcia dziecko jawiło mu się jako cud z własną iskrą, „która może rozpalać ogniska szczęścia i prawdy”. Oddał mu wręcz hołd wyrażony w pytaniach – „O, ja całuję te dzieci wzrokiem, myślą, pytaniem: czym jesteście cudowna tajemnico, co niesiecie? Całuję wysiłkiem woli: czym mogę wam pomóc? Całuję je tak, jak astronom całuje gwiazdę, która była, jest, będzie. Ten pocałunek winien zajmować równe miejsce między ekstazą uczonego i korną modlitwą, ale nie dozna jego czaru, kto poszukując wolności zagubił w tłoku Boga.”
Do takiej też postawy namawiał dorosłych.
Czynił ich odpowiedzialnymi we wspieraniu rozwoju dzieci, a swoją rolę ograniczał do budzenia w opiekunach czujności. Podsuwał zatem rady dotyczące podejścia do dziecka, jak indywidualizm, bo „sądzić o dziecku z dwóch biegunowo różnych typów dzieci to na zasadzie właściwości wrzątku i lodu mówić o wodzie”. Proponował metody wychowawcze, z których najważniejszą była obserwacja stosowana przez niego samego z powodzeniem. Podkreślał rolę rozumu, a nie gotowych recept podawanych przez naukę. „Nie z książek, a z siebie” – zatytułował ostatnią myśl eseju, bo „nierozumną miłością można katować dzieci”. Dlatego matki przede wszystkim należałoby wyposażyć „nie w wykształcenie, ale rozum, bez którego dobrze dziecka nie wychowa.” Jako lekarz z wykształcenia stworzył własną metodykę wychowania.
Pedagogikę małego człowieka.
Zaproponował zamienić zamierzenie dominującego i autorytatywnego dorosłego – „Ja z ciebie zrobię człowieka.”, na podejście wspierające – „Czym być możesz człowiecze?” Swoje poglądy budował samodzielnie, dochodząc do wniosków rozwijanych przez psychologię i pedagogikę w kolejnych latach. Zwłaszcza że miał świadomość ich niedostatecznego rozwoju, chociażby dotyczącego roli zabawy w kształtowaniu ról społecznych. Swoją teorię nazwał procesem tworzenia, „zasłuchaniem się we własne nie ustalone, nie dowiedzione, nagle wyłaniające się myśli”. Myśli, które do dzisiaj powielają inni, o czym czytałam w „Jak przeżyć w szkole?” Reinholda Millera. Nie spotkałam w tym eseju języka naukowego czy terminów, którymi posługują się psychologia, socjologia czy pedagogika, ale z punktu widzenia tych dziedzin można opisywane zjawiska i procesy naukowo nazwać. I co najważniejsze stały się dla mnie bazą, korzeniami, do których odwołuję się za każdym razem, gdy pogubię się w gąszczu nowych teorii (zwłaszcza tych niesprawdzonych jak niesławne wychowanie bezstresowe), poglądów czy nowinek w metodyce wychowania albo gdy początkujący nauczyciele pytają mnie o „receptę”.
Zawsze odpowiadam - człowieczeństwo.
Przede wszystkim człowiek, mały, niedojrzały, ale człowiek. To się nie zmienia, ewoluują jedynie metody jego wspierania w rozwoju. Biorąc pod uwagę współczesną rzeczywistość – to konieczność wynikająca ze zmieniających się warunków wychowania, wśród których technologia wiedzie prym. Jedynie to, ale baza pozostaje niezmienna.
Esej autora nie wyczerpał tematu.
Jak sam zauważył – „Ostatnia myśli książki nie jest zakończeniem całości.” Nie przypuszczał, że jego rozważania staną się dla współczesnych mi ludzi źródłem rozważań nad istotą powołania. Nad jego granicami, których nie wyznaczył sobie, idąc ze swoimi dziećmi do komory gazowej.
Był z nimi do końca.
Po „Sile empatii” Helen Riess, która jest dla mnie zwieńczeniem jego eseju,, spuścizną jego myśli i pięknym kołem powrotu do źródła, wiem dlaczego, a po wspomnieniach autora „Pamiętnik i inne pisma z getta” wiem, co myślał i czuł przed wymarszem na Umschlagplatz w drodze do Treblinki.
http://naostrzuksiazki.pl/

Mój guru zawodowy.
I nie tylko. Swoje poglądy na wychowanie dziecka zawarł w tym eseju pisanym na froncie I wojny światowej, w lazarecie polowym, wśród huku armat. W 116 króciutkich rozdzialikach, w których rozwijał jedną myśl, nakreślił chronologiczny obraz rozwoju dziecka z jego najbardziej charakterystycznymi cechami od narodzin do okresu dojrzewania. Od poczęcia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura obowiązkowa.

Lektura obowiązkowa.

Pokaż mimo to

"Dziecko w życiu matki wnosi cudną pieśń milczenia. Od ilości godzin, które spędza przy nim, gdy ono nie domaga się, a żyje, od myśli, którymi osnuwa je pracowicie, zależna jest jej treść, program, siła, twórczość, matka w cichej kontemplacji dojrzewa dzieckiem do natchnień, których praca wychowawcza żąda.
Nie z książek, a z siebie. Wówczas każda książka stanie się drobną wartością; a moja spełniła zadanie, jeśli o tym przekona.
W mądrej samotności czuwaj..."

piękny człowiek
piękne myśli
piękna książka

"Dziecko w życiu matki wnosi cudną pieśń milczenia. Od ilości godzin, które spędza przy nim, gdy ono nie domaga się, a żyje, od myśli, którymi osnuwa je pracowicie, zależna jest jej treść, program, siła, twórczość, matka w cichej kontemplacji dojrzewa dzieckiem do natchnień, których praca wychowawcza żąda.
Nie z książek, a z siebie. Wówczas każda książka stanie się drobną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest książka, którą warto czytać, a nie przeczytać. Mamy tak bardzo pomylone myślenie, że spotkanie z przemyśleniami autora może wywołać zdziwnienie, a nawet szok. Jedyny wniosek jaki chciałbym tu przedstawić, to fakt, że nie potrafię kochać dziecko. Nie potrafię akceptować jego konstrukcji, praw, mentalności, zwyczajów. A przecież we mnie jest dziecko, często poniżane, obarczone absurdalnymi regułami. Książka na całe życie, podaje prawdy, które prowadzą do życia w prawdzie. Warta zadumy.

To jest książka, którą warto czytać, a nie przeczytać. Mamy tak bardzo pomylone myślenie, że spotkanie z przemyśleniami autora może wywołać zdziwnienie, a nawet szok. Jedyny wniosek jaki chciałbym tu przedstawić, to fakt, że nie potrafię kochać dziecko. Nie potrafię akceptować jego konstrukcji, praw, mentalności, zwyczajów. A przecież we mnie jest dziecko, często poniżane,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka napisana ciekawym stylem przez słynnego pediatrę-pedagoga i pisarza w jednym. Każde dziecko to mały człowiek. Dziecko nie jest "moje", ani "Twoje", jest swoje. Rośnie i rozwija się każde w swoim tempie..

Książka napisana ciekawym stylem przez słynnego pediatrę-pedagoga i pisarza w jednym. Każde dziecko to mały człowiek. Dziecko nie jest "moje", ani "Twoje", jest swoje. Rośnie i rozwija się każde w swoim tempie..

Pokaż mimo to

Wybitny lekarz, ale i pedagog - Janusz Korczak. Orędownik praw dziecka pisze krótką, ale jakże ważną "broszurę".

Napisana lata temu nadal aktualna. Dowodzi temu, jak ważne powinno być dziecko, a jak ważne nie jest. Ukazuje, jak pociechy traktowane są przez dorosłych, a jak powinny.

Czy rzeczywiście dzieci razem z rybami nie mają głosu? Czy naprawdę tylko krzątają się pod nogami i przeszkadzają?

Myślę, że nie tylko każdy pedagog powinien to przeczytać, ale przede wszystkim każdy rodzic. Napisane momentami dość specyficznym językiem, jednak jak najbardziej zrozumiałym.

Polecam z całą pewnością.

Wybitny lekarz, ale i pedagog - Janusz Korczak. Orędownik praw dziecka pisze krótką, ale jakże ważną "broszurę".

Napisana lata temu nadal aktualna. Dowodzi temu, jak ważne powinno być dziecko, a jak ważne nie jest. Ukazuje, jak pociechy traktowane są przez dorosłych, a jak powinny.

Czy rzeczywiście dzieci razem z rybami nie mają głosu? Czy naprawdę tylko krzątają się pod...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam akurat inne wydanie tej książki, jeszcze wcześniejsze. Nie wiem czy wydania późniejsze były jakoś aktualizowane. Niemniej jednak ta książka powstała w 1919 roku, także niemal równe 100 lat temu. Przeszkadzały mi trochę niektóre sformułowania czy nawet wyrazy po prostu nie z tej epoki, że czasami nawet nie wiedziałam co autor miał na myśli. Ale natrafiłam też na takie rozdziały z mojego życia wzięte, kiedy w życiu mojego dwu i pół latka przeszliśmy dokładnie to, o czym pisał Pan Korczak.
Dopóki nie przeczytałam tej książki nie wiedziałam też że Janusz Korczak zginął w Treblince podczas II wojny światowej.
Myślę, że najlepiej tą książkę opisze jej ostatni fragment z ostatniego rozdziału pt. Nie z książek, a z siebie:
"Dziecko w życiu matki wnosi cudną pieść milczenia. Od ilości godzin, które spędza przy nim gdy ono nie domaga się, a żyje, od myśli, którymi osnuwa je pracowicie, zależna jest jej treść, program, siła, twórczość, matka w cichej kontemplacji dojrzewa dzieckiem do natchnień, których praca wychowawcza żąda.
Nie z książek, a z siebie. Wówczas każda książka stanie się drobną wartością, a moja spełniła zadanie, jeśli o tym przekona.
W mądrej samotności czuwaj..."

Przeczytałam akurat inne wydanie tej książki, jeszcze wcześniejsze. Nie wiem czy wydania późniejsze były jakoś aktualizowane. Niemniej jednak ta książka powstała w 1919 roku, także niemal równe 100 lat temu. Przeszkadzały mi trochę niektóre sformułowania czy nawet wyrazy po prostu nie z tej epoki, że czasami nawet nie wiedziałam co autor miał na myśli. Ale natrafiłam też na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo pouczająca pozycja,mądrość jaką przekazuje nam Korczak jest niebywale wartościowa.Teraz sięgam po następną Jego książkę.Co tu więcej pisać.Polecam

Bardzo pouczająca pozycja,mądrość jaką przekazuje nam Korczak jest niebywale wartościowa.Teraz sięgam po następną Jego książkę.Co tu więcej pisać.Polecam

Pokaż mimo to

Bardzo szczególna książka.

Bardzo szczególna książka.

Pokaż mimo to