Naprawdę nazywał się Henryk Goldszmit i mówił o sobie, że jest „spolonizowanym Żydem urodzonym pod zaborem rosyjskim”. Praca społeczna była dla niego priorytetem i szybko stał się rozpoznawalny w kręgach postępowej inteligencji, znanej ze swoich działań na rzecz oświaty.

Pochodzący z bogatego domu Korczak w dzieciństwie nie zaznał rodzinnego ciepła, a pierwsze lata w prywatnej szkole, w której panowała niezwykle surowa dyscyplina niewątpliwie odcisnęły silne piętno na jego wrażliwości i wpłynęły na późniejszą krytykę wychowania opartego na strachu i walkę ze zbytnią surowością wobec dzieci. Kiedy jego ojciec zapadł na chorobę psychiczną, rodzina pogrążyła się w kłopotach finansowych i młody Korczak musiał pomóc w jej utrzymywaniu pisząc do gazet oraz udzielając korepetycji. To nagłe zetknięcie z biedą również musiało mieć wpływ na wyrobienie postępowych poglądów pisarza.

Korczak traktował dzieci jak równych sobie, dorosłych ludzi, jednocześnie nie odbierając im dzieciństwa. Jego esej Jak kochać dziecko wydany w 1918 roku do dziś uznawany jest za pedagogiczne credo. W działającym od 1912 roku Domu Sierot, placówce opiekuńczej dla dzieci żydowskich, Korczak wprowadzał swoje idee w życie, tworząc oryginalny program wychowawczy, w którym nacisk położony był na wspieranie podmiotowości dziecka, jego autokreację i odpowiedzialność za siebie. Kiedy w 1940 roku w Warszawie powstało getto, wydano rozkaz przeniesienia do niego sierocińca, a dwa lata później Korczak wraz ze swoimi podopiecznymi został wywieziony do Treblinki, gdzie zginął.

Rok 2012 został ogłoszony Rokiem Korczaka. W jego ramach organizowane są liczne wystawy, konkursy
i spotkania literackie.

Więcej na temat obchodów Roku Korczaka znajdziecie na: 2012korczak.pl