“Weronika chce umrzeć” to opowieść o tragicznej miłości, w którą uwikłana jest trójka bohaterów o kontrastowo nakreślonych osobowościach: ksiądz Jan - człowiek renesansowy, elokwentny, lubiący dogadzać sobie ciekawymi potrawami i trunkami, wyraźnie zmaga się z poważnym konfliktem wewnętrznym; okazująca jeszcze wiele naiwnośći nastoletnia Weronika jest wrażliwa, wyjątkowo bystra i z zachłannością przyswaja nową wiedzę; ksiądz wikariusz - początkowo ostrożny w opinii i zachowaniu - stopniowo pozwala na odkrywanie swoich subiektywnych przemyśleń.

Autor odważnie przedstawia nam realia prywatnego życia kleru, czyniąc przy tym liczne nawiązania do współczesnego klimatu politycznego w RP. Jednak poglądów ani w pierwszym, ani drugim przypadku za nas nie wybiera. Przeciwnie - stawia czytelnika przed licznymi dylematami, oczekując od niego decyzji: sympatyzujesz, czy czujesz się zbulwersowany?

Wartość powieści wzbogacają dygresje z zakresu filozofii, muzyki, historii, no i religii, świadczące o głębokiej znajomości tej tematyki przez Jerzego Kruka, przekazane w interesujący ale dostępny
sposób oraz styl literacki książki, kojarzący mi się z płynnością i rytmicznością frazeologii muzycznej.

“Veronika…”, pomimo zręcznie wplecionych ‘lekkich’, czasem wręcz zabawnych epizodów, nie jest w mojej opinii najłatwiejszą z lektur. Pełna napięć historia wciąga jednak, wzbudza zróżnicowane emocje i na pewno poruszy wielu. Zachęcam do przeczytania.

“Weronika chce umrzeć” to opowieść o tragicznej miłości, w którą uwikłana jest trójka bohaterów o kontrastowo nakreślonych osobowościach: ksiądz Jan - człowiek renesansowy, elokwentny, lubiący dogadzać sobie ciekawymi potrawami i trunkami, wyraźnie zmaga się z poważnym konfliktem wewnętrznym; okazująca jeszcze wiele naiwnośći nastoletnia Weronika jest wrażliwa, wyjątkowo...

Książkę czyta się bardzo szybko, treść niełatwa, ale interesująca. To kolejna pozycja w dorobku autora, którą miałam okazję przeczytać i Pan Kruk trzyma poziom. Bez wątpienia.

Książkę czyta się bardzo szybko, treść niełatwa, ale interesująca. To kolejna pozycja w dorobku autora, którą miałam okazję przeczytać i Pan Kruk trzyma poziom. Bez wątpienia.

Na razie przeczytałam około 100 stron, ale mogę powiedzieć, że książkę czyta się bardzo fajnie. Rozdział o seminarium jest wspaniały, rozmowa księży o gender i feminizmie napisana jest na najwyższym poziomie i pokazuje prawdziwą głupotę kleru, a kazanie księdza Jana wyciska łzy z oczu. Weronika pojawiła się w książce późno i jestem pełna napięcia, jak potoczy się jej życie. Całość zapowiada się mega ciekawie.
Przeczytałam do końca. Nie mogę odżałować jednego: że Weronika zdecydowała się umrzeć. Myślałam, że tytuł, to tylko prowokacja, ale jednak nie. Zwłaszcza, że przez całą książkę Weronika była dziewczyną pełną życia, energii, pomysłów i dobrego humoru. Taka mądra i dobra osoba o otwartym sercu powinna promieniować na świat swoim szczęściem przez całe życie, a ona zdecydowała się je przerwać. Dlaczego? Kochała miłością tak wielką, że pękło jej serce z rozpaczy. Wstrząsająca historia, wstrząsająca książka.

Na razie przeczytałam około 100 stron, ale mogę powiedzieć, że książkę czyta się bardzo fajnie. Rozdział o seminarium jest wspaniały, rozmowa księży o gender i feminizmie napisana jest na najwyższym poziomie i pokazuje prawdziwą głupotę kleru, a kazanie księdza Jana wyciska łzy z oczu. Weronika pojawiła się w książce późno i jestem pełna napięcia, jak potoczy się jej...

Muszę powiedzieć, że książka jest w jakiś sposób absolutnie wybitna, zwłaszcza te jej partie, które analizują fenomen pisowski. Fenomen tego zaczadzenia populizmem i nacjonalizmem pokazany jest nieprawdopodobnie trafnie pod kątem historycznym, społecznym, psychologicznym, mentalnym, psychiatrycznym, osobowościowym… Można by jeszcze długo wymieniać aspekty. To jest naprawdę niesamowite, tak celne, tak prawdziwe, tak przenikliwe, niesamowite po prostu.
Druga, a właściwie pierwsza warstwa — miłość Weroniki do księdza Jana — też jest niesamowita. Trudno uwierzyć w tę relację, ale takie rzeczy się zdarzają częściej niż myślimy. Tu to rozpięcie wieku jest ogromne, bo dziewczyna dopiero się budzi do życia, ma lat 15-17 a ksiądz 65 czy 67. Ale co z tego? Przecież to nie o to chodzi, tylko o odwieczne marzenie starszego mężczyzny, aby wychować, wykreować niejako kobietę młodą, dziewczynę, z którą chce się być. Ten wątek fabularny ukazany jest również znakomicie, bardzo prawdopodobnie, bardzo prawdziwie i z wielką siłą przekonywania. I w dodatku— jak to się mówi — na tle stosunków społecznych, co ujawnia całe zakłamanie wiejskiej społeczności.
W tle są rozważania o religii, mechanizmach Kościoła katolickiego i roli kleru w oddzieleniu niejako człowieka od wiary, stawaniu tej wierze na drodze. I one też są przerażająco prawdziwe i przenikliwe, bardzo też mądre.
Weronika… to książka napisana przez osobę wybitną. Jej wiedza, jej analizy dotyczące religii, kultury są niezwykłe i świadczą o wielkiej głębokiej wiedzy humanistycznej. Jednym słowem: niesamowita książka. Niesamowita.

Muszę powiedzieć, że książka jest w jakiś sposób absolutnie wybitna, zwłaszcza te jej partie, które analizują fenomen pisowski. Fenomen tego zaczadzenia populizmem i nacjonalizmem pokazany jest nieprawdopodobnie trafnie pod kątem historycznym, społecznym, psychologicznym, mentalnym, psychiatrycznym, osobowościowym… Można by jeszcze długo wymieniać aspekty. To jest naprawdę...

Jeśli lubisz książki o miłości i dość masz już tandetnych harlekinów, ta książka jest dla Ciebie.
Książka o głębokiej i trudnej miłości niemożliwej do spełnienia. Przeżycia miłosne opisane w sposób mistrzowski, niespotykany w tanich romansidłach.
Jeśli szukasz w literaturze rozważań o religii, polityce, problemach społecznych, znajdziesz to w „Weronika chce umrzeć”, gdzie spotkasz się z postacią księdza Jana, który jest uroczym człowiekiem, mądrym, myślącym. Jego wiedza i rozumienie świata jest tak interesująca, że wciśnie ciebie w fotel.
Jeżeli lubisz przy lekturze zwyczajnie się pośmiać „Weronika…” ciebie nie zawiedzie.
Zachęcam gorąco do przeczytania tej bardzo ciekawej powieści. Jestem pod jej wrażeniem.

Jeśli lubisz książki o miłości i dość masz już tandetnych harlekinów, ta książka jest dla Ciebie.
Książka o głębokiej i trudnej miłości niemożliwej do spełnienia. Przeżycia miłosne opisane w sposób mistrzowski, niespotykany w tanich romansidłach.
Jeśli szukasz w literaturze rozważań o religii, polityce, problemach społecznych, znajdziesz to w „Weronika chce umrzeć”, gdzie...

Mam nadzieję, że książka będzie zauważalnym głosem w toczącej się w naszym kraju rozgorączkowanej dyskusji na tematy religijne i społeczno-polityczne. Można w niej znaleźć
- z jednej strony - mądre wypowiedzi księdza Jana inspirowane słowami takich duchownych jak Józef Tischner czy Adam Boniecki, a z drugiej - wierutne bzdury w stylu pseudointelektualnych popisów takich księży jak Guz, Oko czy Wątroba. książka zawiera dwa obszerne (każdy po ponad 30 stron) eseje polityczne, wypowiadane ustami księdza Jana. Pierwszy z nich podnosi kwestię polskiego nacjonalizmu, a drugi — populizmu. Ze względu na eseistyczną warstwę Weroniki, kojarzę ją z Kompleksem polskim Tadeusza Konwickiego, który wciąż jest (albo był do niedawna) lekturą obowiązkową dla licealistów. Oczywiście przede wszystkim ze względu na zawartą w niej krytykę komunizmu. Ale czy dla współczesnej młodzieży komunizm nie staje się powoli problemem dość abstrakcyjnym i archaicznym? I czy nie warto by zwrócić uwagi młodych ludzi na to, co się dzieje na ich oczach (lub za ich plecami),czyli na problem populizmu i nacjonalizmu? Może więc Weronika zasłuży sobie, jeśli nie na zastąpienie Kompleksu polskiego w roli politycznego edukatora młodych czytelników, to przynajmniej na to, by postawić ją na tej samej półce, co dzieła Tadeusza Konwickiego?

Mam nadzieję, że książka będzie zauważalnym głosem w toczącej się w naszym kraju rozgorączkowanej dyskusji na tematy religijne i społeczno-polityczne. Można w niej znaleźć
- z jednej strony - mądre wypowiedzi księdza Jana inspirowane słowami takich duchownych jak Józef Tischner czy Adam Boniecki, a z drugiej - wierutne bzdury w stylu pseudointelektualnych popisów takich...