Z tą książką miałem duży problem aby ja sklasyfikować. Nie chce pisać nic więcej by nie spojlerować. Jest, Ciekawa, zaskakująca chociaż mi brakowało w niej bardziej rozbudowanych opisów świata. Generalnie mocne 7/10

Z tą książką miałem duży problem aby ja sklasyfikować. Nie chce pisać nic więcej by nie spojlerować. Jest, Ciekawa, zaskakująca chociaż mi brakowało w niej bardziej rozbudowanych opisów świata. Generalnie mocne 7/10

Ciekawa książka, przeczytałam na jednym oddechu. Świetnie zobrazowane , wartkie akcje. Książka mogłaby zostać sfilmowana i myślę, że kiedyś tak się stanie. Dobrze napisane dialogi. Jest magicznym dziełem twórczej wyobraźni autora. Czytam ją ponownie, podziwiając kunszt pisarski
💝

Ciekawa książka, przeczytałam na jednym oddechu. Świetnie zobrazowane , wartkie akcje. Książka mogłaby zostać sfilmowana i myślę, że kiedyś tak się stanie. Dobrze napisane dialogi. Jest magicznym dziełem twórczej wyobraźni autora. Czytam ją ponownie, podziwiając kunszt pisarski
💝

„Brudne słońce” Pawła Stelmacha to najnowsza powieść autora, wydana nakładem wydawnictwa Mamiko. Przede wszystkim zwraca uwagę sam tytuł książki, budzący nie tylko szereg skojarzeń, ale też wprowadzający swego rodzaju niepokój. Jest też zapowiedzią nieszczęścia, chaosu, anomalii. To nie tylko gra słów, ale też wyrażenie dosłownie nadchodzącej katastrofy.
Pod względem gatunkowym powieści nie można zaliczyć do jednego obszaru, co należy ocenić pozytywnie i co wydaje się wynikać ściśle z rozległych horyzontów, zainteresowań i swobodnego poruszania się po literaturze i kulturze przez autora. Mamy zatem do czynienia z elementami (a nawet porządnym szkieletem) typowym dla science fiction, ale także fantasy, horrorem, dramatem, a nawet rozważaniami filozoficznymi. Co ciekawe, ten eklektyzm wcale nie przeszkadza w odbiorze książki. Proporcje są dobrze wyważone, a wprowadzane gatunki zgrabnie się mieszają, uzupełniają, tworząc spójną całość.
Dla czytelnika na samym początku „Brudnego słońca” może wydać się zaskakujące wprowadzenie na pierwszych kilkunastu stronach tak wielu miejsc rozgrywanej fabuły i bohaterów, ale nie należy się tym zniechęcać, ponieważ los tych postaci albo zostanie w dalszej części rozwinięty, albo pojawią się później, aby domknąć zasygnalizowane wątki. Można zatem przyjąć, że i w materii wyboru bohaterów, i tempa ich wprowadzania jest określona logika i skrupulatnie realizowane zamierzenie.
Pod względem fabularnym można mówić o sporym zagęszczeniu akcji i konieczności podjęcia wysiłku, aby się nie pogubić w podjętych wątkach, tematach, odniesieniach. „Brudne słońce” z pewnością nie jest książką na jedno czy dwa popołudnia. Sama akcja wciąga, czytelnik jest ciekawy jak rozstrzygną się losy bohaterów, a nawet samej planety (wszak ona sama znajduje się w krytycznym momencie swojego istnienia),ma więc naturalną potrzebę dalszego czytania, ale ze względu na mnogość wątków i tempo akcji, zmiany planów akcji, scenerii, rozgrywanie powieści w różnej przestrzeni czasowej, oddawanie się lekturze w warunkach niesprzyjających skupieniu, może znacząco utrudnić jej odbiór. To nie jest książka do tramwaju, pociągu czy kawiarni. Nie toleruje dystraktorów. Można zatem uznać, że jest to książka dla bardziej wymagających czytelników. Wymagających więcej od siebie i literatury.
Wracając do bohaterów, chociaż bez wątpienia są oni bardzo poprawnie rozpisani, spójni w sposobie postępowania (co też sprawia, że niestety dość przewidywalni i szablonowi),żaden z nich nie wzbudza szczególnej sympatii. Trudno się do któregoś z nich przywiązać, większość z nich ma się dość i żadnemu się nie kibicuje. Mimo, że w ramach rozwoju fabuły autor stara się (odnosząc się do ich przeszłości) wytłumaczyć czytelnikowi co stoi za konkretnym postępowaniem danego bohatera (bohaterki),mam wrażenie że niewiele to zmienia w kontekście odbioru tej postaci. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że brak sympatii czy niechęć do bezwzględnego kibicowania danemu bohaterowi, nie umniejsza ani powieści, ani samemu autorowi. Powieści z gatunku science-fiction, postapokaliptyczne zazwyczaj nie mają za zadanie rozczulać czy roztkliwiać, mają stawiać na nogi, zmuszać do refleksji jak bardzo zawaliliśmy jako ludzie i tę rolę „Brudne słońce” spełnia znakomicie.
Język powieści (mimo drobnych i nielicznych aspektów redakcyjnych, za które odpowiada korekta, nie autor) jest żwawy, dynamiczny, poprawny i wyważony. Chociaż występują wulgaryzmy (ale pojedyncze – nawet puryści językowi nie powinni mieć z tym problemu),ich wprowadzenie wydaje się za każdym razem uzasadnione i odpowiada charakterowi postaci. Zarówno prowadzona narracja (niejednokrotnie z perspektywy różnych bohaterów),jak i dialogi są zgrabnie zbudowane, złożone z trafnych spostrzeżeń, nierzadko cyniczne, ironiczne, dające do myślenia.
Bez wątpienia książka zasługuje na uznanie i szersze zainteresowanie. Tak młody autor, jakim jest Paweł Stelmach, dopiero w zasadzie rozpoczynający swoją przygodę z literaturą podjął się niemałego wysiłku, jakim jest udźwignięcie wątku postapokaliptycznego i przeprowadzenie czytelnika przez meandry nierzadko skomplikowanych wątków, toposów i motywów, zmuszając go do refleksji, czy aby na pewno świat, który jest przedstawiony w „Brudnym słońcu” jest taki, jak nam się wydaje. A może to wszystko sen, iluzja, konwulsja przed śmiercią, zaburzenie psychiczne? I co jest prawdą, a co nie? To już niech rozstrzyga sam czytelnik. Indywidualnie.

„Brudne słońce” Pawła Stelmacha to najnowsza powieść autora, wydana nakładem wydawnictwa Mamiko. Przede wszystkim zwraca uwagę sam tytuł książki, budzący nie tylko szereg skojarzeń, ale też wprowadzający swego rodzaju niepokój. Jest też zapowiedzią nieszczęścia, chaosu, anomalii. To nie tylko gra słów, ale też wyrażenie dosłownie nadchodzącej katastrofy.
Pod względem...

Zdecydowanie polecam wymagającym czytelnikom, miłośnikom post-apokaliptycznej literatury, poszukującym świeżych pomysłów i głębokich przemyśleń na temat sensu istnienia nie tylko ludzi.
Polecam przeczytanie pierwszej części "Setki Oceanów", jednak i bez tego czytelnik bez problemu odnajdzie się w części drugiej. Tylko dlaczego odmawiać sobie dłuższego obcowania z dobrą literaturą?
W przygotowaniu część trzecia - już nie mogę się doczekać.

Zdecydowanie polecam wymagającym czytelnikom, miłośnikom post-apokaliptycznej literatury, poszukującym świeżych pomysłów i głębokich przemyśleń na temat sensu istnienia nie tylko ludzi.
Polecam przeczytanie pierwszej części "Setki Oceanów", jednak i bez tego czytelnik bez problemu odnajdzie się w części drugiej. Tylko dlaczego odmawiać sobie dłuższego obcowania z dobrą...