"Ludzie od zarania dziejów igrali z apokalipsą. I wreszcie dopieli swego. Stworzyli coś, co w kilkanaście tygodni zdziesiątkowało planetę. Od tysięcy lat pozostawali największymi wrogami niemalże każdej istoty na świecie, a teraz byli o krok od zgładzenia siebie. Koniec gry."

"Było ich dwóch. Poruszali się dość szybko, prawdopodobnie zwietrzyli krew płynącą w ich żyłach. Otwarte usta wypełniała ciemność, skóra była pergaminowa, pocięta na przedramionach, zapewne przez ich poprzednią ofiarę, rozpaczliwie usiłującą się obronić. Na brodach lśnił szkarłat. "

Dzisiejszy post będzie krótki, ale za to po brzegi wypełniony zachwytem, skierowanym w stronę pewnego krótkiego opowiadania Klaudii Zacharskiej.

Nie każdy śledzi wszystkie wcześniejsze posty i każdego autora/autorkę, więc z chęcią, najpierw przypomnę sylwetkę wyżej wspomnianej. Klaudia to pisarka, która ma za sobą trzy książki i udział w dwóch projektach ("Powroty" Wyd. Gmork i antologia "scary100challenge2") i kręci się w grozie i na jej granicach dotykając wielu gatunków. Przyznaję, że po debiucie trochę zaniedbałem jej książki, ale po dzisiejszym opowiadaniu, myślę że w końcu złapie motywację i ponadrabiam zaległości.

"Opowieść o końcu świata" to w pełni niezależny projekt, swoisty prezent, który można było dostać od autorki, na ostatnim Festiwalu Książki w Opolu. Nakład wynosił sto sztuk, a swoim formatem i wydaniem, przywodzi na myśl wszystkie "podziemne" projekty od Tomka Siwca, który na przestrzeni kilku lat, zaskakuje w ten sposób czytelników.

Powyższe opowiadanie, to z pozoru krótka postapokaliptyczna historia, z zrujnowanym miastem i zombie w tle. Tak jak w "Drodze" Cormaca McCarthy'ego, poznajemy rodzica (w tym przypadku kobietę) z dzieckiem w tle, i próbę przeżycia każdego kolejnego dnia.

Użyłem słowa "pozornie", bo jak fabuła pokazała, nic nie jest tu tym, czym z początku się wydaje. Z wiadomych powodów nie zdradzę Wam tego "twistu", ale gwarantuję każdemu z osobna, że nikt się tu nie rozczaruje.

Zazwyczaj nie robię postów, skupiających się na opinii, odnośnie jednego opowiadania, ale czasem zrobię wyjątek. "Opowieść o końcu świata" to magiczne kilka minut do kawy i rzecz, która wbrew woli czytelnika, wchodzi w głębsze pokłady mózgu.

Niby nie powinienem rzucać poleceniami, czegoś czego nie czytałem, ale gorąco zachęcam Was do sprawdzenia najnowszych powieści Klaudii. Zarówno niedawno wydanych "Nieśmiertelnych" (wyd. Abyssos),wcześniejszą "Sepię" (wyd. Videograf) i debiut (który już czytałem) pt. "Kantata" (również Videograf). Dochodzą do mnie różne głosy chwalące powyższe książki.

"Ludzie od zarania dziejów igrali z apokalipsą. I wreszcie dopieli swego. Stworzyli coś, co w kilkanaście tygodni zdziesiątkowało planetę. Od tysięcy lat pozostawali największymi wrogami niemalże każdej istoty na świecie, a teraz byli o krok od zgładzenia siebie. Koniec gry."

"Było ich dwóch. Poruszali się dość szybko, prawdopodobnie zwietrzyli krew płynącą w ich żyłach....