Migotanie stron. To informatyczne określenie dobrze opisuje czytanie drugiego odcinka Wojny Cieni. Pocięcie wątków na króciaki (a są i takie po jednym akapicie) ma przekonać czytelnika o dynamice rozwoju sytuacji. Intencja może i dobra, ale skutek odwrotnie proporcjonalny matematycznie to ujmując.

Naddynamika na początku dezorientuje i dopiero po kilkudziesięciu stronach jako-tako zacząłem składać wątki jak to mówią "do kupy". Naddynamika końca wystrzeliła mnie jednakowoż w próżnię konceptualną, bo mimo ogarniania ogólnego kierunku jakoś zgubiłem się w tym, kto kogo i czym szachuje. Przesłanie końcowe natomiast jest cholernie budujące. Tak bardzo, że aż podejrzewałem autora o przemyt galaktycznego idealizmu w wymiarze kosmicznej mądrości gatunkowej (zbudowaliśmy coś, co nas przerasta intelektualnie i trzeba bas przed tym ochronić przynajmniej do czasu, aż zmądrzejemy).

Drugą część czyta się mimo wszystko dobrze, a w środkowych partiach wyśmienicie. Dokładnie tak, jak część pierwszą. Obserwacja kto-kogo i czym podchodzi jest zawsze ekscytująca. Dematerializująca kryjówka wirtualna, to świeżość, ale już przygody wewnątrz bardzo przypominają opowieści poszukiwaczy skarbów. MIRROR-owy mTransport to hicior. Ale to by było na tyle dobrego. Podział wiedzy-klucza między klony (że zakazana to technologia, to jakoś wychodzi w czytaniu) już taką świeżością nie jest, bo to poniekąd oczywiste zabezpieczenie. Tym bardziej, że protoplastę klonów poznajemy na samiuśmkim początku i zaraz ginie nam w perymetru pod postacią nośnika pamięci (znaczy się głowy),a w sklonowaniu objawia się dopiero na końcu.

Po pierwszej części spodziewałem się większego rozmachu. Moją ekscytację podkręcił sam autor oznajmiając, że "będzie zwrot i ciekawiej, zaskakująco". Mimo odczuć malkontentnych jednak to ciekawe i dobre czytanie.

A tak swoją drogą, to ten wirtual Grithów (to te robale z pierwszej części) jakoś kojarzy mi się z buforem startrekowego transportu.

Migotanie stron. To informatyczne określenie dobrze opisuje czytanie drugiego odcinka Wojny Cieni. Pocięcie wątków na króciaki (a są i takie po jednym akapicie) ma przekonać czytelnika o dynamice rozwoju sytuacji. Intencja może i dobra, ale skutek odwrotnie proporcjonalny matematycznie to ujmując.

Naddynamika na początku dezorientuje i dopiero po kilkudziesięciu stronach...