Bardzo mi się podobało, bajkowo opowiedziana zwykła i niezwykła za razem historia ze szczyptą realizmu magicznego, a do tego jeszcze trochę nieznanej mi zupełnie Armenii, polecam!

Bardzo mi się podobało, bajkowo opowiedziana zwykła i niezwykła za razem historia ze szczyptą realizmu magicznego, a do tego jeszcze trochę nieznanej mi zupełnie Armenii, polecam!

#planetaksiążek
Co ja się na tę książkę naczekałem – jak na żadną inną z dotychczas opisanych w ramach projektu! Gdy przygotowywałem się do literackiej wycieczki do Armenii akurat pojawiła się informacja, że w marcu będzie premiera polskiego przekładu – spóźniona wobec oryginału o całe 8 (!) lat. Później na @Wielkim Buku znalazłem konkurs, w którym można było powieść Abgarjan wygrać – wziąłem udział i... wygrałem! Po jakimś czasie – nie bez perturbacji - „Z nieba spadły trzy jabłka” trafiły w moje ręce i... była to idealna książka na ostatnie spotkanie z literaturą Armenii – bo to ostatecznie zdecydowanie najlepsza i na wskroś armeńska z wszystkich przeczytanych przeze mnie tekstów. Podzielona na trzy rozdziały (po jednym na „każde jabłko”) powieść nie jest długa (i to chyba jedyny wobec niej zarzut),mieści jednak w sobie cały świat – chciałoby się powiedzieć ponadczasową Armenię w miniaturze, ale aspiracje Abgarjan są większe. Nie jest to tak do końca ormiańskie „Sto lat samotności”, choć mamy tu i elementy sagi, i trochę niezwykłości, i opowieść o miejscu gdzieś na końcu świata poza czasem i przestrzenią, ale wszystko do cna przesiąknięte lokalną kulturą i tradycją. Najważniejsi są jednak bohaterowie – odmalowani z niebywałą czułością i sympatią, których losy śledzimy z zapartym tchem i którym kibicujemy w ich poczynaniach, choć nie są to żadne wielkie historie. Abgarjan opowiada bowiem o zwyczajnych ludziach i ich codziennych zmaganiach z trudnym losem, jednak przestrzeń, w których ich osadza oraz język, którym się posługuje, sprawiają, że cała opowieść nabiera wręcz mitycznego charakteru, nie tracąc przy tym na realności (ten paradoks najlepiej widać w historii związku głównych bohaterów). Całość napisana jest przy tym przepięknym językiem, chwilami wręcz poetyckim, a stosowane przez autorkę chwyty narracyjne (przywodzące na myśl wspomnianego Marqueza) sprawiają, że mamy do czynienia również z formalną perełką. A na deser jeszcze kilka niezależnych opowiadań utrzymanych w podobnym klimacie – również ciekawych, choć jednak chciałoby się, żeby tych jabłek spadło więcej... Piękna, poruszająca książka!

#planetaksiążek
Co ja się na tę książkę naczekałem – jak na żadną inną z dotychczas opisanych w ramach projektu! Gdy przygotowywałem się do literackiej wycieczki do Armenii akurat pojawiła się informacja, że w marcu będzie premiera polskiego przekładu – spóźniona wobec oryginału o całe 8 (!) lat. Później na @Wielkim Buku znalazłem konkurs, w którym można było powieść...

ok

ok

"(...) I niech tak będzie jeszcze długo, i niech tak będzie zawsze, a noc niech swą magiczną mocą strzeże jej szczęścia, żonglując swoimi zimnymi dłońmi trzema jabłkami, które później, jak to było przewidziane w marańskich legendach, spadną z nieba na ziemię - jedno dla tego kto widział, drugie dla tego, kto opowiadał, a trzecie dla tego, kto słuchał i wierzył w dobro."
•
"Chwytaliśmy powietrze pełną piersią, a dłońmi słońce, upajaliśmy się przenikającym nas do cna, do głębi, po same koncówki włosów, szczęściem.
Mam wielkie marzenie - zobaczyć siebie jako małą dziewczynkę. Na przykład pięcioletnią. Pulchną, smarkatą, z wypalonymi na majowym słońcu słomianymi włosami. Na brzegu rzeki. Z Biełką plączącą się pod nogami.
Objąć tę małą dziewczynkę, przycisnąć do piersi. Pomilczeć.
Tak bardzo tego pragnę, że czasami wierzę - tak się stanie."
•
Piękna, wzruszająca opowieść o nieistniejącej ormiańskiej wsi Maran. O rodzinie, przyjaźni, wspólnocie. Co najbardziej mi się podobało, to dużo realizmu magicznego.
Historia do niespiesznego czytania, po przeczytaniu której robi się ciepło na sercu.

Dodatkowo w książce zamieszczone są cztery opowiadania, które dla mnie były jeszcze bardziej poruszające.

Wszystkie opowieści napisane przepięknym, poetyckim językiem. Bardzo nostalgiczne, o tęsknocie za tym, czego już nie ma.

@wschod_bug

"(...) I niech tak będzie jeszcze długo, i niech tak będzie zawsze, a noc niech swą magiczną mocą strzeże jej szczęścia, żonglując swoimi zimnymi dłońmi trzema jabłkami, które później, jak to było przewidziane w marańskich legendach, spadną z nieba na ziemię - jedno dla tego kto widział, drugie dla tego, kto opowiadał, a trzecie dla tego, kto słuchał i wierzył w...

Cudownie ciepła opowieść o wiosce w górach i jej mieszkańcach. Dawno nie czytałam czegoś takiego... Idealna na zimowe szare dni, do kompletu polecam ciepły kocyk.

Jedyne co mi się nie podobało to wydanie. Paskudny format, a w środku jak w podręczniku.

Cudownie ciepła opowieść o wiosce w górach i jej mieszkańcach. Dawno nie czytałam czegoś takiego... Idealna na zimowe szare dni, do kompletu polecam ciepły kocyk.

Jedyne co mi się nie podobało to wydanie. Paskudny format, a w środku jak w podręczniku.

"Życie podobne jest do popołudniowej drzemki... krótkie, barwne, gorączkowe".
To książka o przemijaniu, opuszczonych wioskach i ludziach. Gdzie pęd cywilizacji ich nie dotyczy, gdzie ludzie po prostu zostają i umierają. Ale jest to też opowieść o cudach, białym pawiu czy późnej ciąży. Ciepła, wzruszająca historia o mieszkańcach z ormianskiej wioski.
Końcowe cztery opowiadania są całkowicie inne, mają mocniejszy charakter. Zwłaszcza pierwsze mówiące o zmianach związanych z rozwojem cywilizacji, czy trzecie mówiące o bólu i stracie wywołanym przez wojnę. Polecam.

"Życie podobne jest do popołudniowej drzemki... krótkie, barwne, gorączkowe".
To książka o przemijaniu, opuszczonych wioskach i ludziach. Gdzie pęd cywilizacji ich nie dotyczy, gdzie ludzie po prostu zostają i umierają. Ale jest to też opowieść o cudach, białym pawiu czy późnej ciąży. Ciepła, wzruszająca historia o mieszkańcach z ormianskiej wioski.
Końcowe cztery...

Przeczytałam, długo mi to zeszło, choć książka była cieniutka. Format dziwny, bo większy niż standardowa książka, ale wciąż wygodny do trzymania 😁.
.
A o czym? O ormiańskiej wiosce, na końcu świata. Odizolowanej, żyjącej własnym życiem i przeżywającej własne tragedie i małe szczęścia. Dla mnie bardzo emocjonująca książka, kibicowałam bohaterom i z wielką ciekawością czytałam o ich „zwykłym” życiu. Życie nie do końca zwykłe, bo mieszkańcy walczyli z ogromnym głodem i próbowali przeżyć wojnę. Mnóstwo tragedii, mnóstwo emocji. Małe szczęścia, piękno przyrody i można dowiedzieć się co nieco o tradycjach ormiańskich, o kulturze i mentalności mieszkańców tej górskiej wioski. Współpraca ludzi mieszkających w Maran, to jak razem wszystko przeżywają, jak razem się cieszą i płaczą - coś niesamowitego! Coś co dawno temu utraciliśmy.
.
Pierwszy raz czytałam o tej kulturze, niesamowita historia! A końcówka? Końcówka sprawi że zapłaczecie z radości bohaterów!

Przeczytałam, długo mi to zeszło, choć książka była cieniutka. Format dziwny, bo większy niż standardowa książka, ale wciąż wygodny do trzymania 😁.
.
A o czym? O ormiańskiej wiosce, na końcu świata. Odizolowanej, żyjącej własnym życiem i przeżywającej własne tragedie i małe szczęścia. Dla mnie bardzo emocjonująca książka, kibicowałam bohaterom i z wielką ciekawością...

Z nieba spadły trzy jabłka - współpraca
Narine Abgarjan wciąga nas w swoją opowieść od pierwszych zdań. Miejsce wydarzeń zdaje się być poza czasem i rzeczywistością, pełne magii, naznaczone tragedią i śmiercią, miłością i czułością, a przede wszystkim wolą życia.
Ormiańska wioska na zboczu Manisz-kar pełna jest szacunku wobec dla obyczajów, kultury, historii tego miejsca. Rytm życia jej mieszkańców wyznaczają zmiany pór roku, odciska się na nich wielka historia (głód, wojna),współgra on z pojawiającymi się tam aniołami.

“W piątek, zaraz po południu, gdy słońce przekroczyło zenit i dostojnie zmierzało ku zachodniemu krańcowi doliny, Sewojanc Anatolija położyła się umierać”. To nie koniec tej historii, nawet nie środek. To jej początek, pierwsze zdanie książki wprowadzające w świat bohaterów, egzotyczny, nieznany, magiczny, ale i bardzo bliski. Tak bliski, że aż żal go opuszczać.

Jednym stałym elementem jest śmierć - oczekiwana, nadchodząca, ale i zaskakująca. gwałtowna, pochłaniająca rzesze ludzi. Ona wyznacza rytm czasu, stanowi punkt odniesienia. Pogodzenie się z nią, akceptacja stanowi wyznacznik dla mieszkańców Maranu. Paradoksalnie jest ona początkiem nowego życia; otwarciem, które tworzy wielobarwny, metaforyczny świat. To co dzieje się pomiędzy jej wizytami, to najpiękniejsze fragmenty tej książki - życie, które trwa, wbrew okolicznościom, plagom iście biblijnym, zdarzeniom historycznym. Mieszkańcy tej wioski pełni są czułości, miłości, poddają się ze spokojem przemijaniu, cieszą się z narodzin swoich potomków. Ich trwanie wyznaczają prorocze wizje, niespotykane talenty.
Książka z kategorii literatury naprawdę pięknej. Zachwyca nastrojem pełnym ciepła, humoru, pięknem języka; spokojem ludzi wiodących zwykłe życie pośród niezwykłych miejsc, wydarzeń, zwyczajów i potraw.

Przypomina mi “Listopadowe porzeczki”, “Prawiek i inne czasy”. Dawno czegoś tak dobrego nie czytałem i na długo zostanie w mojej pamięci. Całość dopełnia też kilka opowiadań autorki.

Z nieba spadły trzy jabłka - współpraca
Narine Abgarjan wciąga nas w swoją opowieść od pierwszych zdań. Miejsce wydarzeń zdaje się być poza czasem i rzeczywistością, pełne magii, naznaczone tragedią i śmiercią, miłością i czułością, a przede wszystkim wolą życia.
Ormiańska wioska na zboczu Manisz-kar pełna jest szacunku wobec dla obyczajów, kultury, historii tego miejsca....

Piękna, mądra i wzruszająca powieść ormiańskiej autorki. Poruszające są również opowiadania na końcu książki.
Bardzo polecam!

Piękna, mądra i wzruszająca powieść ormiańskiej autorki. Poruszające są również opowiadania na końcu książki.
Bardzo polecam!

Dobrnęłam do 115 strony. Nastawiłam się na super książkę, a w ogóle mnie nie urzekła. Poddałam się zatem.

Dobrnęłam do 115 strony. Nastawiłam się na super książkę, a w ogóle mnie nie urzekła. Poddałam się zatem.