Oto równie satysfakcjonująca lektura jak w przypadku poprzednich czterech tomów, równie zajmujący i głęboki obraz życia Francuzów z tamtego czasu, tym razem głównie z dwóch środowisk: teatralnego i biznesowego. Oba równie krytyczne i równie barwne, w obu autor nie tylko wymachuje ostrzem krytyki, ale także i pozytywów, wcale licznych, nie pomija. Jeden motyw wszakże dominuje i tu, i tu - ani wielka sztuka, ani wielkie pieniądze nie uchronią przed samotnością, jeśli ta wpisana jest w serce człowieka.
Powieść nie ma wyraźnego zakończenia, jakby autor planował kolejne tomy, jednak to w niczym nie przeszkadza - wiemy, że życie dopisuje kolejne tomy do sagi o losach francuskiej rodziny, bo to życie jest głównym i najważniejszym bohaterem, nie zaś pojedyńcze postacie. Życie i, jak to u Duhamela, sztuka.

Oto równie satysfakcjonująca lektura jak w przypadku poprzednich czterech tomów, równie zajmujący i głęboki obraz życia Francuzów z tamtego czasu, tym razem głównie z dwóch środowisk: teatralnego i biznesowego. Oba równie krytyczne i równie barwne, w obu autor nie tylko wymachuje ostrzem krytyki, ale także i pozytywów, wcale licznych, nie pomija. Jeden motyw wszakże...

Ostatni tom opowieści o rodzinie Pasquier okazał się najsłabszy.
Jego pierwsza część, poświęcona najmłodszej latorośli, aktorce Zuzannie, dorównuje poziomem poprzednim tomom. Niestety, druga połowa książki, która skupia się na najstarszym z synów, Józefie, wypada mdło, nużąco, jakby była pisana na siłę.

Akcja piątego tomu rozgrywa się kilka lat po pierwszej wojnie światowej, która sporo zmieniła w życiu bohaterów. Niezmienne jednak pozostały wzajemne relacje między rodzeństwem oraz między dziećmi i matką (ojciec, który swoimi nieobliczalnymi poczynaniami ubarwiał cztery pierwsze tomy, już nie żyje).
Co ciekawe, z upływem czasu jeden z braci bardzo upodabnia się charakterologicznie do ojca, na szczęście jednak jego biznesowe decyzje nie są tak opłakane w skutkach.

Ostatni tom to okazja do rozrachunków z przeszłością bohaterów. Mamy okazję zobaczyć, jak zmieniło się ich życie; jednym powodzi się lepiej, innym gorzej, jedni prą naprzód, inni tkwią w marazmie.
Można zastanawiać się nad dalszymi losami Pasquierów, gdyż zakończenie pozostaje otwarte. Autor zostawił pole do popisu dla wyobraźni czytelników, a ja trochę żałuję rozstania z tą jedyną w swoim rodzaju rodzinką. I z atmosferą pięcioksięgu, która bardzo przypomina najlepsze tradycje dziewiętnastowiecznej prozy europejskiej.

Na pewno nie jest to opowieść dla miłośników wartkiej akcji. Czas płynie tu niespiesznie, chociaż zdarzają się bardzo ożywcze fragmenty.
Miłośnicy klasyki powinni być usatysfakcjonowani.

Ostatni tom opowieści o rodzinie Pasquier okazał się najsłabszy.
Jego pierwsza część, poświęcona najmłodszej latorośli, aktorce Zuzannie, dorównuje poziomem poprzednim tomom. Niestety, druga połowa książki, która skupia się na najstarszym z synów, Józefie, wypada mdło, nużąco, jakby była pisana na siłę.

Akcja piątego tomu rozgrywa się kilka lat po pierwszej wojnie...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html