Kobieta pracująca w przedszkolu, pomimo trudnych warunków.
Mężczyzna, który zszedł na niewłaściwą drogę.
Mała dziewczynka, która dostała szansę na szczęście po trudnej przeszłości.
Co ich łączy?
Otóż niesamowite pośmiertne studio fotograficzne i pan Hirasaka. Człowiek, który nie pamięta swojego życia, ma za zadanie przygotować kalejdoskop ze zdjęciami owych ludzi.

,, Fotograf utraconych wspomnień" to nowe spojrzenie na kwestie życia po śmierci. Momentami porusza kwestie filozoficzne i daje nam szansę spojrzenia na wszystko z innej perspektywy. Udowadnia nam, że warto przeżyć swoje życie na własnych zasadach i osiągać upragnione cele, mimo przeciwności losu.
Sama wzruszyłam się podczas czytania tej książki, a zapewniam, że często mi się to nie zdarza. Uderzyło mnie to jak składne i dopracowane były historie. Każdy wątek, który powinien zostać wyjaśniony, został wyjaśniony, ale i tak smuci mnie fakt, że to już koniec tej opowieści. Czytanie jej było cudowne, a okładkę uważam za piękną. Wiele cytatów z tej historii, trafia prosto do serca.

📸
,,Gdybyś miał wybrać jedną stop-klatkę ze swojego życia, co wybierzesz?"
📸

Kobieta pracująca w przedszkolu, pomimo trudnych warunków.
Mężczyzna, który zszedł na niewłaściwą drogę.
Mała dziewczynka, która dostała szansę na szczęście po trudnej przeszłości.
Co ich łączy?
Otóż niesamowite pośmiertne studio fotograficzne i pan Hirasaka. Człowiek, który nie pamięta swojego życia, ma za zadanie przygotować kalejdoskop ze zdjęciami owych ludzi.

,,...

Piękna, poruszająca mini powieść przedstawiająca historie życia trojga ludzi, w tym małej dziewczynki - ta najbardziej chwyta za serce. Niezwykle pozytywny, ciepły i dobry główny bohater - tytułowy fotograf. Polecam!

Piękna, poruszająca mini powieść przedstawiająca historie życia trojga ludzi, w tym małej dziewczynki - ta najbardziej chwyta za serce. Niezwykle pozytywny, ciepły i dobry główny bohater - tytułowy fotograf. Polecam!

Fajne opowiadania, napisane w łatwy i przystępny sposób, można by uznać że wręcz naiwnym i infantylnym językiem. Jednak każda z historii niesie za sobą jakiś przekaz i głębsze znaczenie - morał.

Fajne opowiadania, napisane w łatwy i przystępny sposób, można by uznać że wręcz naiwnym i infantylnym językiem. Jednak każda z historii niesie za sobą jakiś przekaz i głębsze znaczenie - morał.

Pomimo nielekkiej tematyki, lekka i przyjemna lektura. Bardzo szybko się czyta. Stylem trochę przypomina mi Erica-Emmanuela Schmitta, aczkolwiek to nie ten poziom. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty to serdecznie polecam :)

Pomimo nielekkiej tematyki, lekka i przyjemna lektura. Bardzo szybko się czyta. Stylem trochę przypomina mi Erica-Emmanuela Schmitta, aczkolwiek to nie ten poziom. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty to serdecznie polecam :)

Wzruszająca, przypominająca o kruchości życia i zachęca cieszyć się momentami tymi wielkimi ale również codziennymi

Wzruszająca, przypominająca o kruchości życia i zachęca cieszyć się momentami tymi wielkimi ale również codziennymi

Trzy trochę filozoficzne historie ludzi, którzy zmarli i przechodzą na drugą stronę ...
Mają szansę cofnąć się do jednego wspomnienia ...
Dobrze się czytało :)

Trzy trochę filozoficzne historie ludzi, którzy zmarli i przechodzą na drugą stronę ...
Mają szansę cofnąć się do jednego wspomnienia ...
Dobrze się czytało :)

Trzy historie, które mnie rozczuliły, mimo zupełnej odmienności. Książka bardzo mi się podobała i mimo że nie czytam za dużo literatury japońskiej, (Japońskiej, tak? No, ogólnie azjatyckiej) to myślę, że właśnie dzięki tej pozycji to zmienię. Pokochałam te subtelne nawiązania w jednej historii do drugiej. Pokochałam postacie i styl pisania (ponieważ można było się śmiać przez łzy) i ogólnie Pokochałam całą książkę. I naprawdę nie wiem, co mogę jeszcze powiedzieć oprócz tego, że po prostu Pokochałam tą pozycję. ~ Eve
PS. Brakuje jednej gwiazdki tylko dlatego, że czasem było trochę nudnawo, z uwagi na to, iż sielanka potrafiła ciągnąć się na piętnaście stron, opisującą dosłownie NIC (to nie jest aż tak złe, jak tu napisałam, nie bójcie się, inaczej odjęłabym za to trochę więcej z oceny)

Trzy historie, które mnie rozczuliły, mimo zupełnej odmienności. Książka bardzo mi się podobała i mimo że nie czytam za dużo literatury japońskiej, (Japońskiej, tak? No, ogólnie azjatyckiej) to myślę, że właśnie dzięki tej pozycji to zmienię. Pokochałam te subtelne nawiązania w jednej historii do drugiej. Pokochałam postacie i styl pisania (ponieważ można było się śmiać...

Trochę się zawiodłam.

Trzy historie z czego ostatnia mnie dosyć poruszyła, ale to wszystko było jakieś nijakie. Piękne, ale bez szału.

Studia fotograficzne w zaświatach. Po swojej śmierci trafiamy do niego żeby wybrać ostatnie zdjęcie, które obejrzymy chwilę przed odejściem na drugą stronę.

Brakowało mi tu czegoś i ciężko mi się czytało.

Niecałe 200 stron tak samo jak w przypadku „zanim wystygnie kawa”, ale ta druga książka mnie tak poruszyła, że nie mogłam odłożyć. Plus samo to, że na tamtej powieści ryczałam jak bóbr.

Trochę się zawiodłam.

Trzy historie z czego ostatnia mnie dosyć poruszyła, ale to wszystko było jakieś nijakie. Piękne, ale bez szału.

Studia fotograficzne w zaświatach. Po swojej śmierci trafiamy do niego żeby wybrać ostatnie zdjęcie, które obejrzymy chwilę przed odejściem na drugą stronę.

Brakowało mi tu czegoś i ciężko mi się czytało.

Niecałe 200 stron tak samo...

Niezła, chociaż myślę, że można było bardziej wykorzystać jej potencjał. Każda z trzech historii inna, ale każda ciekawa, dająca do myślenia. Czytało mi się szybko i przyjemnie. Jednak uważam, że z każdego opowiadania można było jeszcze coś wycisnąć.

Niezła, chociaż myślę, że można było bardziej wykorzystać jej potencjał. Każda z trzech historii inna, ale każda ciekawa, dająca do myślenia. Czytało mi się szybko i przyjemnie. Jednak uważam, że z każdego opowiadania można było jeszcze coś wycisnąć.

Świetna

Świetna