To jest powieść, która w moim osobistym rankingu powieści otarła się lekko o ideał stworzony w mojej głowie („Dzieci Północy” Rushdiego to ten ideał). Było blisko, ale ideałem się nie stała, choć uważam że jest to kawał świetnej literatury.

Fabuła tej książki jest przewspaniała i jeśli szukacie powieści z wielką historią to to jest właśnie taka książka. Powieść wciąga, a historia opowiedziana z perspektywy kobiet i o kobietach jest jej wielką zaletą, wątki które w sposób genialny splatają się ze sobą, plus historia wielokulturowego Izmiru, która przybliża osobom czytającym jego historię, jest po prostu świetna.
Mam kilka uwag jeśli idzie o to dlaczego to nie jest książka mojego życia (to żadna ujma dla książki mam w życiu 5 takich tytułów),ale było jej do tego dość blisko. Tłumaczę - wydawało mi się, że autorka chciała wprowadzić w tę powieść trochę realizmu magicznego, ale był dla mnie zbyt subtelny i ślizgała się po powierzchni z kilkoma jego wstawkami. Czytając o pożarze Izmiru miałam wrażenie, że zbyt romantycznie w !niektórych momentach! go opisuje. To są moje dwie uwagi do tej książki, więcej brak. Wspaniała powieść ucząca historii. Świetne kreacje bohaterek i bohaterów, opisy wielokulturowego miasta oraz sam opis Izmiru - złoto tej książki, a i sama fabuła chwyciła mnie za serce.

Mam żal do siebie, że niewiele, może nawet nic z historii Izmiru nie wiedziałam przed przeczytaniem tej książki i mam takie wrażenie, że gdybym była bardziej doedukowana to wyciągnęłabym z tej powieści jeszcze więcej.

To jest powieść, która w moim osobistym rankingu powieści otarła się lekko o ideał stworzony w mojej głowie („Dzieci Północy” Rushdiego to ten ideał). Było blisko, ale ideałem się nie stała, choć uważam że jest to kawał świetnej literatury.

Fabuła tej książki jest przewspaniała i jeśli szukacie powieści z wielką historią to to jest właśnie taka książka. Powieść wciąga, a...

📖🐲
Dla mnie nużąca, więc w dużej mierze ją przekartkowałam. Fabuła jest prosta, tym bardziej, że już na początku jedna z tajemnic staje się oczywista i autorka sama spojleruje, co będzie dalej, a ja wyjątkowo nie lubię, jak w książkach ktoś opowiada, że dowiemy się czegoś za dwadzieścia lat albo i pięćdziesiąt, a po drodze są nudne, niewnoszące niczego nowego opisy życia na przełomie wieków i zmian obyczajowych w pierwszych dwóch-trzech dekadach XX wieku.

Niestety nie wciągnęły mnie opowieści bohaterów, a zawirowania polityczne opisane są w nieangażujący sposób w formie wykładów encyklopedycznych włożonych w usta postaci albo tak poszatkowane, że nagle kilkadziesiąt stron później znów nie wiedzieć czemu wracamy na chwilę do naprawdę ważnych wydarzeń, o których ja na przykład chciałabym się dowiedzieć więcej. Moim zdaniem dobrze byłoby porządnie opisać chociażby te bataliony pracy i to kto tam trafiał, czy ktoś wrócił i jakie były szanse przeżycia. A tak sama doczytałam, że to przedsmak Holokaustu, a tutaj przedstawia się to jakoś bez ikry, bo jako porównanie do Zagłady, która nastąpiła przecież później. Jakby rzeź Ormian nie miała prawa być osobnym zdarzeniem historycznym ze swoją własną ziejącą okrucieństwem, bolesną prawą. No i proszę Was. Szpieg, o którym wszyscy plotkują? Na serio?

A szkoda, bo liczyłam na coś więcej, niż tylko sztuczne dialogi między bohaterami albo ciągnąca się przez całe strony opowieść o tym, co powiedział kiedyś ktoś inny. Być może jest to celowe nawiązanie do Opowieści z tysiąca i jednej nocy, może taki styl jest typowy dla tureckiej kultury opowieści, ale dla mnie jest męczący i zwyczajnie nudny. Dla mnie rozczarowująca obyczajówka łamane na romansidło z wielką historią w tle i tylko w tle.

📖🐲
Dla mnie nużąca, więc w dużej mierze ją przekartkowałam. Fabuła jest prosta, tym bardziej, że już na początku jedna z tajemnic staje się oczywista i autorka sama spojleruje, co będzie dalej, a ja wyjątkowo nie lubię, jak w książkach ktoś opowiada, że dowiemy się czegoś za dwadzieścia lat albo i pięćdziesiąt, a po drodze są nudne, niewnoszące niczego nowego opisy życia na...

Milczenie Szeherezedy to bardzo udana powieść historyczna, w której nie zabrakło prawdziwie dramatycznych wydarzeń ale także pięknie oddanego tła, co wzbudza sentyment za tamtymi czasami i miastem, które zostało tak brutalnie unicestwione. Autorka momentami ociera się o realizm magiczny, w innych momentach narracja płynie faktycznie jak opowieść Szeherezady. Małym minusem jest brak posłowia historycznego, wyjaśniającego, co stało się w Smyrnie i dlaczego.

Milczenie Szeherezedy to bardzo udana powieść historyczna, w której nie zabrakło prawdziwie dramatycznych wydarzeń ale także pięknie oddanego tła, co wzbudza sentyment za tamtymi czasami i miastem, które zostało tak brutalnie unicestwione. Autorka momentami ociera się o realizm magiczny, w innych momentach narracja płynie faktycznie jak opowieść Szeherezady. Małym minusem...

„[…] był to czas, kiedy ludzie, których jedyną winą było to, że ich imiona pochodziły z innego języka, którego nawet nie znali, zostali wypędzeni z domów i wsi, w których mieszkali od dwóch tysięcy lat, oderwani od swoich zwierząt oraz grobów swoich bliskich i wygnani z kraju”.

„Milczenie Szeherezady” to opowieść o miejscu, którego już nie ma.
Egzotyczna Smyrna, perła osmańskiego imperium, w której od wieków obok siebie żyją Turcy, Grecy i Ormianie, muzułmanie, chrześcijanie i żydzi. I Smyrna w ogniu, śmiertelna pułapka dla tych, których europejskie statki nie wzięły na pokład. Popiół, śmierć i strach.
Defne Suman zręcznie przeplata dwa odmienne obrazy jednego miasta, umieszczając akcję powieści na tle konfliktu grecko-tureckiego, swoimi bohaterami czyniąc osoby różnych narodowości, o odmiennych historiach i przekonaniach. Co czyni „Milczenie…” tytułem interesującym, ale niełatwym.
Nie jest to książka, którą pochłonie się szybko i przyjemnie. Wymaga skupienia, zwłaszcza że rozdziały nie są ułożone chronologicznie, a autorka wrzuca czytelnika w trzy różne płaszczyzny czasowe, nie wyjaśniając za wiele. (Dopiero pod koniec elementy układanki wskakują na swoje miejsce, tworząc spójną całość.)


I to właśnie Smyrna jest najciekawszym, najbarwniejszym, najlepiej przedstawionym bohaterem tej historii. Na uwagę zasługują też na pewno Edith i Avinash, natomiast Panagiotę odebrałam jako najsłabszy element tej historii. Przy barwnych charakterach pozostałych postaci jako bohaterka wypada blado, nieinteresująco. Motywy jej postępowania często były dla mnie niezrozumiałe, a losy - niezbyt angażujące.
A przecież opowieść o konflikcie, przemijaniu i upadku miasta powinna mnie porwać. A jednak - ze względu na Panagiotę - nie porwała.
To mój największy zarzut.

Muszę jednak oddać „Milczeniu…”, że zainteresowała mnie historią tamtego regionu i stanowiła nie lada wyzwanie. Czytanie książek spoza anglosaskiego czy polskiego kręgu kulturowego jest dla mnie zawsze wyjściem z pewnej strefy komfortu. Cieszę się, że spróbowałam.

„[…] był to czas, kiedy ludzie, których jedyną winą było to, że ich imiona pochodziły z innego języka, którego nawet nie znali, zostali wypędzeni z domów i wsi, w których mieszkali od dwóch tysięcy lat, oderwani od swoich zwierząt oraz grobów swoich bliskich i wygnani z kraju”.

„Milczenie Szeherezady” to opowieść o miejscu, którego już nie ma.
Egzotyczna Smyrna, perła...

Egzotyczna Smyrna - morska bryza, rosnące wokół platany, różnokolorowe kwiaty - to wielokulturowy raj. To samo miasto niewiele lat później - wszechobecne zwłoki, terror i dwa żywioły, ogień pożaru i wody morza, niepozwalające ludziom uwolnić się ze śmiertelnej pułapki - to prawdziwe piekło. Te kontrastujące ze sobą obrazy Izmiru zwinnie przeplata ze sobą Defne Suman w „Milczeniu Szeherezady", swojej pierwszej powieści napisanej po angielsku, jedynej dostępnej obecnie w języku polskim.

Jest to powieść fabularna na tle historycznym, wątki w niej poruszone toczą się wokół realnych wydarzeń, tj. grecko-tureckiego konfliktu, który miał miejsce rok po I wojnie światowej. Tragiczne zdarzenia tego okresu rzadko znane są przeciętnemu człowiekowi, który może nie mieć pojęcia o Wielkim pożarze Smyrny, z którego to zostaje uratowana kobieta nazwana przez wybawców Szeherezadą. Pamięta ona swe losy, ale uporczywie milczy.

Pisarka ukazuje uczucia i myśli postaci, dotyczące zagadnień ogólnospołecznych, interpersonalnych, a nawet egzystencjalnych. Narracja trzecioosobowa miesza się z pierwszoosobową, urywki losów tajemniczej głównej bohaterki przeplatają historie pozornie niezwiązane z jej osobą. Fragmenty te, z biegiem czasu zaczynają układać się w całość. Autorka przenosi nas pod dachy rodzin różnej narodowości - greckiej, tureckiej, lewantyńskiej i ormiańskiej - pozwalając poznać ich zwyczaje, oraz sposób, w jaki cierpią z powodu panującego konfliktu. Wraz z bohaterami przeżywamy miłość, macierzyństwo, stratę i inne doznania cechujące ludzkie istnienie.

Powieści nie czyta się łatwo ani szybko, zmiany wątków wymagają skupienia. Język, którego używa turecka autorka, także sprawia trudności, Suman posługuje się bowiem wieloma zwrotami z obcych języków i orientalnymi nazwami. Jednakże to właśnie tworzy unikalny klimat książki, dodaje jej autentyczności.

Osobiście najbardziej doceniam kunszt, jaki pisarka włożyła w zbudowanie napięcia w swym utworze. Na pierwszych stronach wyjawia nam ona, że piękne miasto spłonie, lecz nieznajomość przyczyny tego wydarzenia ani tożsamości protagonistki, sprawia, że chcemy chłonąć każde kolejne słowo książki.

Tę pozycję polecam szczególnie tym, którzy spragnieni są wiedzy o Oriencie i którzy lubią poczucie znalezienia się w miejscu wydarzeń.
O.K.
Szkolny Klub Recenzenta

Egzotyczna Smyrna - morska bryza, rosnące wokół platany, różnokolorowe kwiaty - to wielokulturowy raj. To samo miasto niewiele lat później - wszechobecne zwłoki, terror i dwa żywioły, ogień pożaru i wody morza, niepozwalające ludziom uwolnić się ze śmiertelnej pułapki - to prawdziwe piekło. Te kontrastujące ze sobą obrazy Izmiru zwinnie przeplata ze sobą Defne Suman w...

Jeszcze niedawno przechadzałam się ulicami Izmiru.
I oglądałam go oczami Lewantyńczyków, Greków, Turków i Ormian.
Był taki piękny w swej kulturze. I położny w tak malowniczej okolicy.
Widziałam jego barwy. Słyszałam jego dźwięki.

Obserwowałam, jak rodzi się miłość.
Obserwowałam, jak wybucha cierpienie.
Współodczuwałam radość i smutek.
Oraz poczucie zagrożenia, gdy ogień muskał moje ciało.

I nie będę milczeć. Bo „Milczenie Szeherezady” to powieść, o której można mówić głośno i wyraźnie.
Nie jest to prosta lektura. Nie jest to lektura uniwersalna. Nie pędzi się przez nią na złamanie karku. Smakuje się ją kęs po kęsie. Przytrzymuje w ustach i rozkoszuje jej smakiem. Jej delikatnością i kruchością. Ale pamiętaj, że trafisz tutaj również na słone grudki..

Jeszcze niedawno przechadzałam się ulicami Izmiru.
I oglądałam go oczami Lewantyńczyków, Greków, Turków i Ormian.
Był taki piękny w swej kulturze. I położny w tak malowniczej okolicy.
Widziałam jego barwy. Słyszałam jego dźwięki.

Obserwowałam, jak rodzi się miłość.
Obserwowałam, jak wybucha cierpienie.
Współodczuwałam radość i smutek.
Oraz poczucie zagrożenia, gdy ogień...

Autorka zabiera nas do Imperium Osmańskiego. Do Smyrny, gdzie poznajemy historię różnych rodzin. Uwielbiam, gdy książka zabiera mnie do świata, który już nie istnieje lub wygląda zupełnie inaczej.
Poznajemy jednak nie tylko rodziny o różnych korzeniach kulturowych i środowiskowych. Autorka przeprowadza czytelnika również przez wydarzenia Pierwszej Wojny Światowej, wojnę grecko-turecką i pożar Smyrny, z którego została uratowana Szeherezada. Po uratowaniu przez pułkownika Hilmiego, zamilkła. Pamięta wiele ze swojej przeszłości, ale nie chce nikomu o niej opowiedzieć. Każde z tych wydarzeń opisane jest z niezwykłą dokładnością. Nie zabraknie tutaj również emocji wywołanych miłością, nadzieją i radością. Towarzyszyć nam będą również negatywne uczucia takie jak: cierpienie, ból i strata.
Książkę nie czyta się szybko. Wymaga ona dużego skupienia. Do tego należy do tych grubszych pozycji literackich. Autorka nie posługuje się łatwym słownictwem. Mnie osobiście ani język i styl pisania, ani gabaryty książki nie przestraszyły. Chłonęłam każde zdanie i je analizowałam. Bardzo spodobał mi się świat jaki odwzorowała autorka. Wspaniale było przechadzać się po ulicach dawnego Izmyru, miejscowości, która już dawno nie istnieje. Autorka próbuje poprzez opisanie historii przywrócić do życia mieszkańców wielu pokoleń tamtego świata. I według mnie wspaniale udało się jej to zrobić. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie. Każda z postaci jest inna, każda przedstawia inną historię.

Autorka zabiera nas do Imperium Osmańskiego. Do Smyrny, gdzie poznajemy historię różnych rodzin. Uwielbiam, gdy książka zabiera mnie do świata, który już nie istnieje lub wygląda zupełnie inaczej.
Poznajemy jednak nie tylko rodziny o różnych korzeniach kulturowych i środowiskowych. Autorka przeprowadza czytelnika również przez wydarzenia Pierwszej Wojny Światowej, wojnę...