Terminal

Nie przebrnęłam. Nie moja melodia.

Nie przebrnęłam. Nie moja melodia.

Nie dobrnąłem do końca, porzuciłem w jakich 2/3, chociaż to wątła rozmiarami książeczka. Początkowo nawet próbowałem śledzić podany tu ersatz fabuły, ale szybko zorientowałem się, że nie ma takiej potrzeby, bo chyba też autorowi nie przyszło do głowy, że ktoś będzie próbował dokonać takiej sztuki. Z jednej strony warsztat jest gładki i sprawny, od czasu do czasu trafiają się spostrzeżenia interesujące, oryginalne kąty patrzenia, to jednak, przede wszystkim, dostajemy nagromadzenie truizmów, banałów, taniego ironizowania, umieszczonych w pianie ozdobników, barokowo-drobiazgowej szczegółowości rozdętych zdań, abstrakcyjnego dzielenia włosa na setki, gdzie autor upaja się własnym głosem i własną zajebistością, a wszystko to widziane z perspektywy okazuje się niezbyt głęboką kałużą, w której wszak też buzuje rozliczne, niezliczone niemal, życie.

Najpopularniejszym określeniem używanym przy opisie tego dzieła jest "bełkot". Z tym bym się nie zgodził, niemniej Terminal ma tu chyba wspólny mianownik. Przeznaczony jednak jest dla duszy o szczególnej wrażliwości i potrzebach, wtedy chyba może być supernową. Dla standardowego mózgu, szerokiego w gustach czytelnika to mimo wszystko będzie jednak bełkot.

Pozostaję w przekonaniu, że jedyną wartość jaką ta książka wniosła do wszechświata to autozaspokojenia potrzeby poczucia własnej zajebistości u autora.

Wysłuchałem w niezłej interpretacji Wojciecha Masiaka.
2/10

Nie dobrnąłem do końca, porzuciłem w jakich 2/3, chociaż to wątła rozmiarami książeczka. Początkowo nawet próbowałem śledzić podany tu ersatz fabuły, ale szybko zorientowałem się, że nie ma takiej potrzeby, bo chyba też autorowi nie przyszło do głowy, że ktoś będzie próbował dokonać takiej sztuki. Z jednej strony warsztat jest gładki i sprawny, od czasu do czasu trafiają...

"Terminal" Marek Bieńczyk. Spotkałam się z tą książką na studiach, na IV roku filologii polskiej. Lektura z nurtu postmodernizmu, bardzo ciężka i specyficzna. Nie polecam czytać w pociągu.
Jest to połączenie prozy i poezji. Poetyka drobiazgowości, która dla niektórych mogłaby być piękna, ale mnie nie zachwyciła. Była zwyczajnie męcząca w połączeniu z rozbudowanymi zdaniami. Brak ironii, brak humoru, brak akcji. A nawet jeśli pojawi się na chwilę i zaciekawi, to zaraz ustępuje miejsca liryczności, gdzie każde słowo ma znaczenie.
Bieńczyk pisze na pierwszych stronach: "Ja z igły robię widły". Myślę, że jest to idealne wprowadzenie. Czytelnik bowiem, musi zrozumieć, że jest to studium o kobiecie, z której „promieniowała dziwna wiązka obecności i nieobecności”. Główny bohater (Marek) niestety musi pogodzić się z niespełnieniem owej miłości. Dzieje się ona na niby – w delikatnej granicy między abstrakcją a realnością.
Marek świadomy jest, że miłość zainicjowana na stypendium nie będzie trwała wiecznie. Koniec uczucia może postawić człowieka w dwóch pozycjach: rozpaczy lub pogodzenia. Marek wybiera tę drugą drogę, która doprowadzi go do twórczego spełnienia. Retrospekcja sprawia jednak, że powieść jest melancholijna. Wartym uwagi jest jednak to, że mężczyzna pisze o miłości. Należy wspomnieć, że główny bohater to pisarz, artysta. Stąd może właśnie „lekkość” w wypowiadaniu się na temat emocji. Warto zadać sobie pytanie, na które ta książka daje odpowiedź: Jak kocha filolog? Czym w zasadzie Marek zdobył ukochaną?
Narrator wprost zwraca się do odbiorcy i przedstawia charakter lektury. Dookreślić trzeba, pisze o miłości, ale wcale nie jest to książka romantyczna. Obraz kobiety u Bieńczyka? Niestety słaba i uległa. Mimo że bohaterowie mieszkają razem, jest to bardzo purytańska książka. Autor nie odsłania w ogóle strefy seksualnej.

"Terminal" Marek Bieńczyk. Spotkałam się z tą książką na studiach, na IV roku filologii polskiej. Lektura z nurtu postmodernizmu, bardzo ciężka i specyficzna. Nie polecam czytać w pociągu.
Jest to połączenie prozy i poezji. Poetyka drobiazgowości, która dla niektórych mogłaby być piękna, ale mnie nie zachwyciła. Była zwyczajnie męcząca w połączeniu z rozbudowanymi zdaniami....

ciężka książka

ciężka książka

przebrnęłam przez nią z trudem

przebrnęłam przez nią z trudem

'Zrozumiałem, że jeszcze długo nie przestanie padać. Że jeszcze długo będę moknąć, od stóp do głowy i przez rękawy. I że moknąć mogę, a nawet chcę, byle tylko żaden ciepły i suchy powiew, żaden kaloryfer w kawiarni, dmuchawa w metrze nie wytarły z jej twarzy kompozycji z kropel, szczęścia i upojenia. "

"Terminal"Marka Bieńczyka to historyjka o zachwytach będących wynikiem oczarowania i miłości. Tylko dla wybranych czytelników.

"Prawdziwi pisarze nigdy nie mówią normalnie".

Poezja w prozie. Świetnie się ją odbiera czytając na głos.POLECAM WYBRAŃCOM!

'Zrozumiałem, że jeszcze długo nie przestanie padać. Że jeszcze długo będę moknąć, od stóp do głowy i przez rękawy. I że moknąć mogę, a nawet chcę, byle tylko żaden ciepły i suchy powiew, żaden kaloryfer w kawiarni, dmuchawa w metrze nie wytarły z jej twarzy kompozycji z kropel, szczęścia i upojenia. "

"Terminal"Marka Bieńczyka to historyjka o zachwytach będących wynikiem...

Po prostu beznadziejna.
Rzadko zdarza mi się porzucać rozpoczęte książki, ale tym razem musiałam, siła wyższa.
Zdania ciągną się w nieskończoność, miałka proza, pisane tak nieudolnym szyfrem, że chyba sam autor nie wie o co chodzi.
Krzty ironii czy humoru występujące w Terminalu są zbyt śladowe, aby zasłużyć na dodatkową gwiazdkę czy zachęcić do czytania.
Akcja na kilka chwil interesuje czytelnika, by później zalać umysł i wyobraźnię miałkim bełkotem bez większego znaczenia.
Można było przejrzyściej, ciekawiej, lepiej. Jestem bardzo rozczarowana.

Po prostu beznadziejna.
Rzadko zdarza mi się porzucać rozpoczęte książki, ale tym razem musiałam, siła wyższa.
Zdania ciągną się w nieskończoność, miałka proza, pisane tak nieudolnym szyfrem, że chyba sam autor nie wie o co chodzi.
Krzty ironii czy humoru występujące w Terminalu są zbyt śladowe, aby zasłużyć na dodatkową gwiazdkę czy zachęcić do czytania.
Akcja na kilka...

Liryczna? Oj, tak. Najwyraźniej mnie nie po drodze z liryką ;)

Liryczna? Oj, tak. Najwyraźniej mnie nie po drodze z liryką ;)

Po przeczytaniu książki "Tworki" Bieńczyka, napisałam, że cieszę się, że poznałam jego twórczość, i że będę mogła to poznawanie kontynuować. I owszem, z zapałem wzięłam się za czytanie "Terminala".
Powiem tak, a raczej zapytam... Panie Marku, co się stało??
Rzadko kiedy nie kończę rozpoczętej książki. Ta mnie pokonała. Zostało mi kilkanaście stron, ale naprawdę, nie zmęczę tego do końca.
Do głowy przychodzi mi słowo "bełkot". Bełkot człowieka, który ma czterdzieści stopni gorączki i nie wie co się wokół niego dzieje. Uciekła gdzieś lekkość, którą znalazłam w "Tworkach". Uciekł gdzieś cały sens książki.
Nie lubię tego mówić, ale cóż, rzeczywistość jest taka, że straciłam swój czas na czytanie tej... hm... wypowiedzi człowieka w malignie.

Po przeczytaniu książki "Tworki" Bieńczyka, napisałam, że cieszę się, że poznałam jego twórczość, i że będę mogła to poznawanie kontynuować. I owszem, z zapałem wzięłam się za czytanie "Terminala".
Powiem tak, a raczej zapytam... Panie Marku, co się stało??
Rzadko kiedy nie kończę rozpoczętej książki. Ta mnie pokonała. Zostało mi kilkanaście stron, ale naprawdę, nie...

Nie dałam rady nie zasnąć jakiś miliard razy. 222 strony napisane ciągiem bezsensownego paplania opatrzonego w masę niepotrzebnych porównań.

Nie dałam rady nie zasnąć jakiś miliard razy. 222 strony napisane ciągiem bezsensownego paplania opatrzonego w masę niepotrzebnych porównań.