e book (można przeczytać dzięki akcji "Depozytu bibliotecznego", który udostępnia trudno już dostępne pozycje czytelnikom)


Czuję lekką nostalgię po przeczytaniu tej książki. Nie jest ona ckliwa w żadnym razie, ale jest ostatnią książką Umberto Eco, która była mi nieznana i została mi do przeczytania... Teraz zostaną mi tylko powtórki.

Właściwie dobrze, że ta książka została na koniec i przeczytałam ją po "Na ramionach olbrzymów", bo bardzo możliwe, że gdybym przeczytała ją wcześniej to by mnie trochę zniechęciła.
To była najtrudniejsza książka autora i nie do końca była najtrudniejsza treścią, a samą formą... Tutaj po prostu każdą myśl wyraża osobne (zawierające także w sobie samym dygresje)zdanie, a kropka postawiona jest od czasu do czasu chyba z przyzwoitości ( lub upartości redaktora)😅 Tworzyć zdania tak wielokrotnie złożone trzeba umieć tworzyć i autor osiągnął w tej materii poziom ekspercki, kiedy jednak książka nie jest fabułą, to może to czytelnikowi stwarzać pewną trudność.

Treść jest błyskotliwa, pełna wiedzy i przemyśleń autora, ale myślę, że będzie najbardziej interesująca dla osób które interesują się tak sztuką jak historią (tą ogólną i tą sztuki),i lubią wątki filozoficzne i są one dla nich akceptowalne, a także lubią taką( filozoficzną) formę narracji, argumentacji i dochodzenia do konkluzji.
To jest coś co jest właściwe całej twórczości autora i (tu się powtórzę)przy takiej konstrukcji jaką ma treść znowu może odrobinę podnosić poziom trudności.

e book (można przeczytać dzięki akcji "Depozytu bibliotecznego", który udostępnia trudno już dostępne pozycje czytelnikom)


Czuję lekką nostalgię po przeczytaniu tej książki. Nie jest ona ckliwa w żadnym razie, ale jest ostatnią książką Umberto Eco, która była mi nieznana i została mi do przeczytania... Teraz zostaną mi tylko powtórki.

Właściwie dobrze, że ta książka...

Wszystkie Jego książki są głębokie.

Wszystkie Jego książki są głębokie.

W książce "Sztuka" mamy do czynienia z "wczesnym Eco" (oryginał ukazał się w 1968 r.),którego on sam po latach nie lubił. Uważał bowiem, że przejawiał wówczas skłonność do nadmiernie skomplikowanego języka, zwrotów niezrozumiałych dla większości czytelników i przerostu formy nad treścią. Chyba należy się z tym zgodzić. Kiedy już przebrnie się przez wywody zawarte w "Sztuce", to jej wartość jawi się jako bezdyskusyjna, ale gdyby napisać tę książkę ponownie, odzierając ją z masy niepotrzebnych ozdobników mających ukazywać erudycję młodego autora, to jej treść pozostaje w gruncie rzeczy komentarzem do sporów estetycznych toczonych w latach 60. XX w. Dla osoby interesującej się tą tematyką "Sztuka" może się okazać brylantem, lecz trudno uznać to dzieło Eco za ponadczasowe - pozostaje raczej etapem jego rozwoju intelektualnego, który w szalenie erudycyjnej formie znalazł swoiste podsumowanie np. w "Na ramionach olbrzymów".

W książce "Sztuka" mamy do czynienia z "wczesnym Eco" (oryginał ukazał się w 1968 r.),którego on sam po latach nie lubił. Uważał bowiem, że przejawiał wówczas skłonność do nadmiernie skomplikowanego języka, zwrotów niezrozumiałych dla większości czytelników i przerostu formy nad treścią. Chyba należy się z tym zgodzić. Kiedy już przebrnie się przez wywody zawarte w...