Nie do końca urzekła mnie ta historia, co wcale nie oznacza, że książka jest zła. Po prostu w odniesieniu do pozostałych książek autora w tej czegoś mi zabrakło.
Mamy tu trochę romansu, kryminału, prawniczych kruczków, wspominek i mnóstwo odniesień do jednej z poprzednich książek autora. No i oczywiście mnóstwo szpiegów :)

Nie do końca urzekła mnie ta historia, co wcale nie oznacza, że książka jest zła. Po prostu w odniesieniu do pozostałych książek autora w tej czegoś mi zabrakło.
Mamy tu trochę romansu, kryminału, prawniczych kruczków, wspominek i mnóstwo odniesień do jednej z poprzednich książek autora. No i oczywiście mnóstwo szpiegów :)

Książka w ogóle mnie nie wciągnęła, moim zdaniem nie ma tego czegoś.....
Bardzo żadko czytając książkę która mnie męczy, postanawiam jej nie dokończyć....
Po 100 stronie czytania doszłam do wniosku że jest tyle mega świetnych, i wciągających książek po pierwszych przeczytanych stronach że nie warto się męczyć....
Ja nie polecam ale każdy ma swoje zdanie 🙂

Książka w ogóle mnie nie wciągnęła, moim zdaniem nie ma tego czegoś.....
Bardzo żadko czytając książkę która mnie męczy, postanawiam jej nie dokończyć....
Po 100 stronie czytania doszłam do wniosku że jest tyle mega świetnych, i wciągających książek po pierwszych przeczytanych stronach że nie warto się męczyć....
Ja nie polecam ale każdy ma swoje zdanie 🙂

Jedna z ostatnich książek mistrza Johna le Carré. To jest oczywiste arcydzieło gatunku; zawiera wszystko, co charakteryzuje dobrą powieść szpiegowską. Podkreślam: powieść szpiegowską, a nie bezmózgową nawalankę, w której nie ma nic prócz wyssanej z palca akcji w zawrotnym tempie.

Są bohaterowie - z krwi i kości, ze swoimi emocjami, lękami, słabościami i pamięcią. Jest intryga, prawdziwie szpiegowska, w której chodzi o zdobycie informacji, wyprowadzenie w pole przeciwnika. Jest znajomość tematu i realizm opisywanych miejsc. Jest wreszcie, rzecz kluczowa, język i styl literacki, dzięki któremu powieści Johna le Carré mogą śmiało konkurować z tzw. literaturą wysoką. Jestem zdania, że John le Carré pisał coś więcej niż powieści szpiegowskie; pisał literaturę piękną w klimacie powieści szpiegowskich.

Dlatego jest (używam czasu teraźniejszego, aby zaznaczyć, że jego dzieła żyją po śmierci autora) wielkim pisarzem, nie do podrobienia i nie do naśladowania. A pełen goryczy i smutku przemijania klimat "Szpiegowskiego dziedzictwa" czyni z powieści literaturę o trwałych wartościach.

Jedna z ostatnich książek mistrza Johna le Carré. To jest oczywiste arcydzieło gatunku; zawiera wszystko, co charakteryzuje dobrą powieść szpiegowską. Podkreślam: powieść szpiegowską, a nie bezmózgową nawalankę, w której nie ma nic prócz wyssanej z palca akcji w zawrotnym tempie.

Są bohaterowie - z krwi i kości, ze swoimi emocjami, lękami, słabościami i pamięcią. Jest...

Szpiegowski wehikuł czasu, wspominki wytrawnego szpiega. Ciekawa podróż retrospektywna.

Szpiegowski wehikuł czasu, wspominki wytrawnego szpiega. Ciekawa podróż retrospektywna.

Jak dla mnie książka rewelacyjna - angielski humor, dobra historia, pogmatwane życie szpiegów. Le Carre w najlepszej odsłonie.

Jak dla mnie książka rewelacyjna - angielski humor, dobra historia, pogmatwane życie szpiegów. Le Carre w najlepszej odsłonie.

Swego rodzaju metapowieść Johna Le Carre'a. Odnosi się bowiem do innego utworu autora - "Ze śmiertelnego zimna", znanego że świetnej ekranizacji, m. in. z Richardem Burtonem i Oskarem Wernerem.
Narratorem jest Peter Guillam, niegdyś podwładny Smileya i przyjaciel Leamasa. Po wielu latach, wezwany z emerytury, opowiada kulisy wydarzeń opisanych we wspomnianej powieści z lat sześćdziesiątych XX wieku, nota bene jednej z najlepszych w dorobku autora. Niestety, pseudo-sequel i jednocześnie prequel nie dorównuje pierwowzorowi. To co najlepsze w "Szpiegowskim dziedzictwie" pochodzi z "Ze śmiertelnego zimna". Nowe elementy są niestety znacznie słabsze i mało wciągające. Po drugie pewne schematy rażą nawet bardziej niż w "oryginale". Chociażby fakt, że szpiegom nie oprze się żadna kobieta, nawet jak są znacznie starszymi od niej alkoholikami. Mało przekonywujące są też kulisy ostatecznych losów "Tulipana".
Do tego jeszcze zarówno powieść jak i przekład nie są wolne od błędów. Lotnisko Le Bourget zostało zamknięte dla lotów międzynarodowych w 1977 roku, a więc przed wezwaniem narratora z emerytury. Z kolei angielski "Black Forrest" to polski Szwarcwald, ewentualnie "Schwarzwald" a nie "Czarny Las". Ta nazwa nigdy nie była tłumaczona dosłownie na polski. Ale kłopoty z polskimi egzonimami nazw geograficznych to niestety znak rozpoznawczy wielu tłumaczy z angielskiego, na szczęście nie tych najlepszych.
Plusem jest natomiast motywacja Smileya, wykraczająca poza zakres powieści szpiegowskiej. No i polonica. Ale odgrzewane kotlety nigdy nie dorównują oryginałom. Za to audiobook bardzo dobrze przeczytany.

Swego rodzaju metapowieść Johna Le Carre'a. Odnosi się bowiem do innego utworu autora - "Ze śmiertelnego zimna", znanego że świetnej ekranizacji, m. in. z Richardem Burtonem i Oskarem Wernerem.
Narratorem jest Peter Guillam, niegdyś podwładny Smileya i przyjaciel Leamasa. Po wielu latach, wezwany z emerytury, opowiada kulisy wydarzeń opisanych we wspomnianej powieści z lat...

John Le Carre zmarł w grudniu 2020 w wieku 89 lat. Pozostawił po sobie kilkadziesiąt powieści. ‘Szpiegowskie dziedzictwo’ jest jedną z najnowszych i ostatnich. Zapewne pośmiertnie zostanie opublikowanych jeszcze kilka. Tak to już bywa. Powieść szpiegowska. Jest dokładnie w takim stylu i nastroju jakiemu autor był wierny przez kilkadziesiąt lat twórczości. Pozornie nuda, nic się nie dzieje, a w tle misterna intryga i mistrzowsko opowiedziany thriller. Z niezwykłą dbałością o szczegóły, konsekwentną narracyjnie. Dla mnie twórczość Le Carre jest wybitna. To w sumie literatura rozrywkowa, popularna, ale jednak wymagająca od czytelnika wyjątkowego skupienia. Napisana gęstym, oszczędnym językiem, ze świetnie nakreślonymi bohaterami. Dla tych, którzy lubią Georga Smileya, kolejna trzymająca poziom część jego historii. Może nieco skromniejsza. Ci, których autor nie przekonał do swojej prozy dotychczas, nie przekonają się i po tej pozycji.

John Le Carre zmarł w grudniu 2020 w wieku 89 lat. Pozostawił po sobie kilkadziesiąt powieści. ‘Szpiegowskie dziedzictwo’ jest jedną z najnowszych i ostatnich. Zapewne pośmiertnie zostanie opublikowanych jeszcze kilka. Tak to już bywa. Powieść szpiegowska. Jest dokładnie w takim stylu i nastroju jakiemu autor był wierny przez kilkadziesiąt lat twórczości. Pozornie nuda, nic...

John le Carre uchodzi za mistrza powieści szpiegowskiej i zgadzam się z tą tezą. W tym tomie powraca stara, znana chociażby z "Druciarza, krawca, żołnierza, szpiega" ekipa postaci, na czele z Georgem Smileyem. Jest oczywiście i głębia psychologiczna, z której le Carre słynie.
Powieść jest gorzka, pisana z myślą o pokoleniu, które odchodzi i przez przedstawiciela tego pokolenia. Koledzy Petera są starzy i samotni, ale czy nieszczęśliwi? Trudno powiedzieć. Mają na tyle skomplikowane charaktery i są na tyle inteligentni, że może nawet sami mieliby problem z odpowiedzią na to pytanie.
Le Carre ma oszczędny styl pisania, nie powtarza się i dlatego dobrze jest czytać uważnie. Gdy coś czytelnikowi umknie, już tego później nie znajdzie. Tylko parę zdań poświęconych jest chociażby temu, że George ostatecznie wygrał pojedynek z Karlą i go zwerbował. Nie ma wodolejstwa. Wiele zdań i spostrzeżeń to prawdziwe perełki, np. "Takiego George`a pamiętam - wszechwiedzącego o słabości innych, stoicko nieuznającego jej u siebie". Albo "George zawsze tak miał: wszystko widział z jednej i z drugiej strony." Arcyciekawa jest rozmowa Petera z Georgem z ostatnich stron książki. Oby nie była to ostatnia powieść ze Smiley`em.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/10/john-le-carre-szpiegowskie-dziedzictwo.html

John le Carre uchodzi za mistrza powieści szpiegowskiej i zgadzam się z tą tezą. W tym tomie powraca stara, znana chociażby z "Druciarza, krawca, żołnierza, szpiega" ekipa postaci, na czele z Georgem Smileyem. Jest oczywiście i głębia psychologiczna, z której le Carre słynie.
Powieść jest gorzka, pisana z myślą o pokoleniu, które odchodzi i przez przedstawiciela tego...

Jakże piękna, ale także tragiczna, jeszcze jedna szpiegowska opowieść. Czytając pojawia się pytanie o sens powrotu do zamierzchłych już czasów, gdy mur dzielił Europę na Wschodnią i Zachodnią. W końcu pojawia się odpowiedź, która nie wszystkim musi się podobać, że nic nie jest ani białe ani czarne z tamtych wydarzeń, gdy chcemy rozliczać uczestników szpiegowskiego teatru operacji wywiadowczych.

Jakże piękna, ale także tragiczna, jeszcze jedna szpiegowska opowieść. Czytając pojawia się pytanie o sens powrotu do zamierzchłych już czasów, gdy mur dzielił Europę na Wschodnią i Zachodnią. W końcu pojawia się odpowiedź, która nie wszystkim musi się podobać, że nic nie jest ani białe ani czarne z tamtych wydarzeń, gdy chcemy rozliczać uczestników szpiegowskiego teatru...

Kolejna, doskonale napisana, powieść. Polecam.
Postanowiłem nieco poszerzyć mą wypowiedź: bardzo współczesna, bo odnosząca się do rozliczeń, gotówkowych, z "zimną wojną" i działaniami wywiadów w tym czasie. A także bardzo "polska". Ale to, w jaki sposób: "polska", każdy musi sam wyczytać.
Ergo i d.c.a.f: Polecam. No. Raczej(!!!)

Kolejna, doskonale napisana, powieść. Polecam.
Postanowiłem nieco poszerzyć mą wypowiedź: bardzo współczesna, bo odnosząca się do rozliczeń, gotówkowych, z "zimną wojną" i działaniami wywiadów w tym czasie. A także bardzo "polska". Ale to, w jaki sposób: "polska", każdy musi sam wyczytać.
Ergo i d.c.a.f: Polecam. No. Raczej(!!!)