Idealna lektura na oderwanie się od jesiennier szarugi.
To już moja druga pozycja Chabona, która mnie od razu porwała i ciągle czarowała uśmiech.
Zdecydowanie warto się z tym autorem zapoznać.

Idealna lektura na oderwanie się od jesiennier szarugi.
To już moja druga pozycja Chabona, która mnie od razu porwała i ciągle czarowała uśmiech.
Zdecydowanie warto się z tym autorem zapoznać.

Rewelacyjna książka, historia, czasem zbyt zmyślona by była prawdziwa, a czasem zbyt osobista, by była zmyślona, życia dziadka autora, człowieka, który pasjonował się kosmosem, przeżył więzienie, miał chorą, mówiącą z francuska ekscentryczną żonę a sam miał nietuzinkowe poczucie humoru i nietuzinkowe życie. Jeśli istniał, to książka pięknie go upamiętnia. Polecam. Chabon ma fajne pióro, udowodnił już to w innych książkach. Bywał nominowany do Pulitzera a na podstawie jednej z jego książek bracia Coen mieli nakręcić film. Warto!

Rewelacyjna książka, historia, czasem zbyt zmyślona by była prawdziwa, a czasem zbyt osobista, by była zmyślona, życia dziadka autora, człowieka, który pasjonował się kosmosem, przeżył więzienie, miał chorą, mówiącą z francuska ekscentryczną żonę a sam miał nietuzinkowe poczucie humoru i nietuzinkowe życie. Jeśli istniał, to książka pięknie go upamiętnia. Polecam. Chabon ma...

Taka książka o niczym I zarazem o wszystkim...

Taka książka o niczym I zarazem o wszystkim...

Moje pierwsze spotkanie z Chabonem. Początkowo jakoś nie mam przekonania do tej opowieści. Nie przepadam za biografiami jako takimi (choć nie powiem, że ta Sinatry czy O’Connor mnie nie poruszyły, albo że nie ostrzę sobie zębów na stańkowe “Desperado”),ale już dobrze napisaną na podstawie biografii beletrystyką nie pogardzę. Źle ją słucham po prostu: za rzadko, za krótko jednorazowo; nie potrafię wczuć się w narrację i język.
A i jedno i drugie są zaiste imponujące. Pisząc opowieść o własnym dziadku i w ogóle losach rodziny, daje nam Chabon niesamowitą mozaikę wątków i tematów. Czegóż tu nie ma: i wojenne losy protoplasty w Europie, i żydowskość ocalonych z Holokaustu członków rodziny, i ich po Holokauście żądza życia, i uwikłanie głównego bohatera w istotne wydarzenia swoich czasów (program kosmiczny, życie komiwojażera),i interesującą opowieść o epoce wiecznego i niekończącego się wzrostu, i kilka przynajmniej spełnionych “american dream’s” w tle.
A do tego drugi główny walor opowieści - jej język. Jest Chabon (a wszak nie znam go, bo to nasze pierwsze spotkanie) dowcipny, mistrzowsko błyskotliwy, erudycki i precyzyjny. Pisze prosto i interesująco zarazem. Nie ma tu wszak żadnych thrilerowych twistów, a i tak śledzimy losy dziadka i całej pozostałej rodziny pisarza z zainteresowaniem. Może nawet momentami zbyt to wszystko perfekcyjne, że aż zęby bolą?
Jedyne, w co nie jestem stanie do końca uwierzyć, to ta precyzja opowieści (którą później wnuk-pisarz przeniesie na papier) snutej tuż przed śmiercią w stymulowanej narkotycznymi lekami przeciwbólowymi szczerości. No, ale jeśli ma się wnuka-pisarza, to ten przecież naszą bełkotliwą opowieść w chwili cierpień fizycznych przecież odpowiednio ubarwi i będzie z niej jeszcze materiał na niezłą beletrystykę. I w to już jestem w stanie uwierzyć.
Zaskoczyła mnie ta lektura, którą byłem skłonny oceniać coraz wyżej w miarę podążania jej tropami. Może wrócę jeszcze do autora z ciekawości dla innych jego dokonań?

Moje pierwsze spotkanie z Chabonem. Początkowo jakoś nie mam przekonania do tej opowieści. Nie przepadam za biografiami jako takimi (choć nie powiem, że ta Sinatry czy O’Connor mnie nie poruszyły, albo że nie ostrzę sobie zębów na stańkowe “Desperado”),ale już dobrze napisaną na podstawie biografii beletrystyką nie pogardzę. Źle ją słucham po prostu: za rzadko, za krótko...

Super odkrycie. Mam wrażenie, że czytałem to znacznie dłużej niż w rzeczywistości minęło od rozpoczęcia do skończenia. Ale nie w negatywnym sensie. Czasem człowiek ma takie poczucie, że zagłębia się w daną czynność, pochłania go ona bez reszty, w przerwach między innymi rzeczami myśli tylko o tej jednej. A potem okazuje się, że cała ta przygoda trwała znacznie krócej niż myśleliśmy, to po prostu emocje tak zmieniły nasze odczuwanie czasu, sprawiając że moment czytania zapamiętujemy o wiele mocniej niż myśleliśmy.

No i w konsekwencji kupiłem sobie papierową wersję do biblioteczki.

Super odkrycie. Mam wrażenie, że czytałem to znacznie dłużej niż w rzeczywistości minęło od rozpoczęcia do skończenia. Ale nie w negatywnym sensie. Czasem człowiek ma takie poczucie, że zagłębia się w daną czynność, pochłania go ona bez reszty, w przerwach między innymi rzeczami myśli tylko o tej jednej. A potem okazuje się, że cała ta przygoda trwała znacznie krócej niż...

Jak pisać o rzeczach poważnych tak, bym konsumował to podczas wakacyjnego relaksu bez dyskomfortu? Michael Chabon wie. Trochę jak u Hrabala - w tle jest mnóstwo złych emocji, traum i ciężkich przeżyć, a mimo to czytelnik aż pali się do śledzenia losów bohaterów, którzy w swej ułomności czy nieudolności bywają śmieszni, ale też na swój sposób piękni. Taki sposób opowiadania jest możliwy chyba tylko z odpowiedniej perspektywy, dlatego to właśnie wnuk przekazuje historię swego dziadka i babki, a pośrednio również matki. Ta narracja jest niezwykła, tak jak niezwykły był XX w. z jego konfliktami zbrojnymi, skalą zbrodni dokonywanej na człowieku i postępem technologicznym. Chabona charakteryzuje w stosunku do bohaterów nieprzeciętna czułość podana nie wprost, ale odczuwalna z każdym akapitem. Niezwykłe losy z zaskakującym twistem. Koniecznie

Jak pisać o rzeczach poważnych tak, bym konsumował to podczas wakacyjnego relaksu bez dyskomfortu? Michael Chabon wie. Trochę jak u Hrabala - w tle jest mnóstwo złych emocji, traum i ciężkich przeżyć, a mimo to czytelnik aż pali się do śledzenia losów bohaterów, którzy w swej ułomności czy nieudolności bywają śmieszni, ale też na swój sposób piękni. Taki sposób opowiadania...

Na Michaela Chabona pierwszy raz trafiłem w dokumencie Netflixa ‘The Creative Brain’. Mówi tam, że nie ma czegoś takiego jak oryginalność. Bierze pod uwagę próby napisania Wielkiej Amerykańskiej Powieści, które wielu pisarzy starało się czynić. Każdy bierze coś od innego i dodaje od siebie. Na tym polega cała zabawa. Jest niezwykle płodnym i wielogatunkowym autorem.

Jego ‘Poświata’ to narracja, która przyciąga. Zasysa. Kilkaset stron skradło mi sobotę. Kto pisze historię? Chabon pokazuje jakąś część siebie, która doświadcza i naszej i innej rzeczywistości, jeśli nasza w ogóle istnieje. Mamy hitlerowca, który wysłał ludzi na Księżyc (true story),pytanie o romans nauki z polityką, tajemniczą przeszłość babki, tłumacząca traumę wojen i dziadka, amerykańskiego bohatera, który zebrał wszystkie rodzinne cęgi, a pod koniec życia polował na wyjątkowo upierdliwego węża. Szczęście tu wszyscy znajdują w szczelinach. Doskonałe dialogi. Wielka Amerykańska Powieść - odcinek Chabon.

Na Michaela Chabona pierwszy raz trafiłem w dokumencie Netflixa ‘The Creative Brain’. Mówi tam, że nie ma czegoś takiego jak oryginalność. Bierze pod uwagę próby napisania Wielkiej Amerykańskiej Powieści, które wielu pisarzy starało się czynić. Każdy bierze coś od innego i dodaje od siebie. Na tym polega cała zabawa. Jest niezwykle płodnym i wielogatunkowym autorem.

Jego...

Pedantyczna powieść. Wszystkie elementy literackiej układanki: język, fabuła, narracja, bohaterowie są najwyższej jakości i są na swoim miejscu. I chyba właśnie przez to momentami bywa trochę nudno.

Pedantyczna powieść. Wszystkie elementy literackiej układanki: język, fabuła, narracja, bohaterowie są najwyższej jakości i są na swoim miejscu. I chyba właśnie przez to momentami bywa trochę nudno.

Doskonała, smakowita proza w wykonaniu Chabona.

Doskonała, smakowita proza w wykonaniu Chabona.

Michael Chabon to wirtuoz, czarodziej słowa, a Michał Kłobukowski to mistrz.

Michael Chabon to wirtuoz, czarodziej słowa, a Michał Kłobukowski to mistrz.