Poświata
Patronat LC
literatura piękna
464 str.
- Tytuł oryginału:
- Moonglow
- Data wydania:
- 2018-05-09
- Data 1. wyd. pol.:
- 2018-05-09
- Data 1. wydania:
- 2016-11-22
- Liczba stron:
- 464
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328053571
- Tłumacz:
- Michał Kłobukowski
- Seria:
- Chabon
- Wydawnictwo:
- W.A.B.
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- kłamstwo literatura amerykańska manipulacja namiętność powieść biograficzna pożądanie relacje rodzinne trauma uczucie wojna wspomnienia
1 nagroda - Tytuł oryginału:
- Moonglow
- Data wydania:
- 2018-05-09
- Liczba stron:
- 464
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328053571
- Tłumacz:
- Michał Kłobukowski
- Seria:
- Chabon
- Wydawnictwo:
- W.A.B.
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- kłamstwo literatura amerykańska manipulacja namiętność powieść biograficzna pożądanie relacje rodzinne trauma uczucie wojna wspomnienia
Wybitna powieść amerykańskiej gwiazdy literatury!
Brawurowa, na poły autobiograficzna opowieść o marzeniach o locie na księżyc, złotym wieku amerykańskiej techniki, wojnie, Żydach, nazistowskich wynalazcach, wielkiej miłości i pożądaniu, sile działania przypadku i kłamstwa, czyli jednym słowem: niezwykła historia rodziny Chabona, którą jeden z najwybitniejszych współczesnych amerykańskich pisarzy utkał ze wspomnień swojego dziadka, świadka burzliwego XX wieku. Ile w tej opowieści jest prawdy a ile zmyślenia, wie tylko sam autor, który każe czytelnikowi snuć domysły, bawić się zdumiewającymi perypetiami bohaterów i podziwiać swoją pisarską wirtuozerię, której w Ameryce zazdrości mu większość kolegów po fachu. Błyskotliwa proza w pysznym tłumaczeniu Michała Kłobukowskiego!
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Kwestia błysku
Ci z Państwa, którzy czytają moje teksty w miarę regularnie – a mam nadzieję że jest takich jak najwięcej, pozdrawiam! – zauważyli pewnie, że uwielbiam odnosić się do blurbów. A właściwie to kłócić się z nimi; nie zaprzeczam. Autorowi tego towarzyszącego „Poświacie” muszę jednak przyznać rację, bo udało mu się użyć w nim ze wszech miar trafnej frazy: „błyskotliwa proza”.
Nie jest to, oczywiście, szczególnie odkrywcze zdanie, ale do powieści Michaela Chabona pasuje ono idealnie. Dlaczego? Spieszę wytłumaczyć! „Błyskotliwy”, zgodnie ze słownikową definicją, oznacza efektowny, olśniewający, dowcipny, dawniej natomiast odnosiło się także do świecenia i błyszczenia. W tym miejscu właściwie mógłbym recenzję zakończyć, bo wszystkie te przymiotniki precyzyjnie opisują „Poświatę”. Czego w tej powieści nie ma! Jest hermafrodytyczna prostytutka żyjąca w czasach, którą przed smutnym losem suchotniczki ratować próbuje mały chłopiec, jest weteran marzący o locie w kosmos i zasiedleniu obcych światów, jest staruszek polujący na krwiożerczego węża, jest w końcu amerykański szpieg ścigający Wernhera von Brauna. Tę szaloną mieszankę Chabon doprawia nie tyle szczyptą, co całą garścią absurdalnego humoru (bardzo często odnoszącego się do jego etnicznych korzeni), dzięki czemu przez „Poświatę” mknie się błyskawicznie i bez wahania.
Nie oznacza to jednak, że Amerykanin napisał powieść stricte humorystyczną. Wystarczy przeczytać kilka pierwszych stron, aby dowiedzieć się, iż chłopiec, staruszek, szpieg i weteran z poprzedniego akapitu to jedna osoba – dziadek Chabona; książka stanowi rzekomą rekonstrukcję jego życiorysu, choć sam autor bezwstydnie przyznaje się do swobodnego kolorowania, a nawet zmyślania niektórych sytuacji. Nie zmienia to jednak nawet w najmniejszym stopniu faktu, że życie jego przodka, mimo rzekomych przygód, nie było usłane różami. „Poświata” to nie lekka opowiastka o komicznym polowaniu na węża, lecz świadectwo tragicznej egzystencji naznaczonej wszelkimi przekleństwami XX wieku: od piekielnego antysemityzmu, przez okrucieństwa drugiej wojny światowej, aż do przykrej codzienności młodych weteranów i wyjątkowo trudnego procesu komunikacji z następnymi pokoleniami, które owych okrucieństw nie doświadczyły. Chabon tak prowadzi narrację oraz dobiera sceny, aby powieść nie okazała się zbyt przytłaczająca (czego dowodem choćby pobyt dziadka w więzieniu żywcem wyjęty z komedii akcji, choć i tam dramatów nie brakuje), ale kiedy trzeba, zachowuje należytą powagę i wykazuje się wielką empatią wobec pogmatwanej biografii dziadka.
Zresztą każdy, kto już „Poświatę” przeczytał, wie, iż na scenie pojawi się także jego żona. I to tutaj Chabon wspiął się na wyżyny swego talentu: wątek dręczonej przez wojenne demony Francuzki o żydowskich korzeniach to zdecydowanie największa ozdoba powieści. Jego bohaterka wydaje się całkowicie niekoherentna: z jednej strony osobowość telewizyjna, radosna ekstrawertyczka, dla wielu symbol seksapilu (tutaj wielki plus – Chabon genialnie opisał dziwną symbiozę grozy i erotyki charakterystyczną dla tego rodzaju audycji, w których występowała jego babka), z drugiej natomiast – trapiona przez przerażającą wizję Bezskórego Konia schizofreniczka skrzętnie skrywająca swoją przeszłość lub, jeśli już, opowiadająca o niej bardzo mętnie. Skomplikowane życie rodzinne dziadków wychowujących jego matkę oraz trudne relacje samego autora ze starszym pokoleniem stanowią podstawową treść „Poświaty”, i dobrze, bo są wyjątkowo ciekawe.
Należy jednak, moi drodzy Państwo, pamiętać o tym, iż „błyskotliwy” nie równa się genialnemu: to przede wszystkim ów błysk. Powieść Chabona czyta się bardzo przyjemnie, a przy tym z pewnością nie jest ona tylko pustą rozrywką, ale nie stanowi też arcydzieła – bliżej jej do literatury środka niż do literatury artystycznej. W swojej kategorii wagowej z pewnością może walczyć o najważniejsze laury – każdy, kogo interesuje najnowsza amerykańska historia w nieco szalonym wydaniu, może po „Poświatę” śmiało sięgać.
Bartosz Szczyżański
21 Popieram
Link do recenzji
1710
14
201
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 527
- 175
- 75
- 21
- 14
- 13
- 6
- 5
- 5
- 4
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Wszystko czego próbowałem, udawało mi się tylko połowicznie. Człowiek stara się wykorzystać dany mu czas. Tego go uczą. Ale kiedy się zestarzeje patrzy wstecz i widzi, że udało mu się to mnó...
Rozwiń
Zobacz więcej
Panowanie nad czymkolwiek jest czystą iluzją".
Zobacz więcejArtykuły
Opinie [37]
Zaskakujące połączenie powieści i wspomnień, pełne trawestacji i odniesień - czasami dosłownie odlotowych - do różnych dziedzin nauki i kultury. Warto.
Pokaż mimo toPoświata to moja trzecia powieść Chabona (zaraz po „Cudownych chłopcach” i „Niesamowitych przygodach...”) i jak dotąd najsłabsza. Bez wątpienia ma na to wpływ wysoki poziom autobiograficzności. Tak to już jest czasami, że niektórzy autorzy mają problem ze zdystansowaniem się od tematów, które ich dotyczą prywatnie. Być może właśnie to sprawiło, że Chabonowi zaburzyła się...
więcej„Wybitna powieść amerykańskiej gwiazdy literatury!„ Hmmm... Po pierwsze, Chabon aż taką gwiazdą to nie jest i chwała mu za to. Po drugie to też nie jest powieść wybitna. Jest dobra, ciekawa, ale nie wybitna, jak „Cudowni chłopcy” na przykład.
Pokaż mimo to"Brawurowa powieść amerykańskiej gwiazdy literatury!"? Otóż nie, moi państwo. Nie dajcie się zwieść opisowi na LubimyCzytać, gdyż ta książka nie jest ani wybitnie wciągająca, ani pasjonująca, częściowo nie jest nawet ciekawa! Męczyła mnie. Właściwie nie wiem dlaczego doczytałam do końca - chyba miałam nadzieję, że coś jeszcze z tego będzie...
Pokaż mimo toLekturze towarzyszył mi w głowie ciepły, spokojny głos narratora. Bardzo ciekawa historia życia dziadka autora, a czy bardziej lub mniej prawdziwa w całości, to nieistotne. Ważne to uczucia, które wywołała - smutek, wesołość, wzruszenie, nostalgia.
Pokaż mimo toSuper Ksiazka!
więcejBałdzo mi sie podobała jest tu i do smiechu i do płaczu, swietnie napisana w konwencji amerykanskiej literatury postmodernistycznej, jest tu wiele roznosci, karty tarot modelarstwo "tecza grawitacji" wojna polowanie na weza ED WOOD! itd.
Autor bawi sie tekstem i bohaterami i zacheca do zabawy tez czytelnika, kazdy ma przeciez rodzine historie przeszłosc....
Za słownikiem języka polskiego - poświata - nikłe blade światło.
więcejTak jak nikłe i blade są wspomnienia stojącego nad grobem człowieka....
Cała recenzja na karowisniewska.pl
Lektura wymaga od czytelnika skupienia. Koniec końców jednak, po przebrnięciu kryzysowych momentów, kiedy zastanawiasz się o co chodzi, czerpiesz duża przyjemność z odkrywania historii rodzinnych i...
Chabon po raz drugi poraża. Nieokiełznanym stylem i nieokiełznaną paplaniną. To mogłaby być genialne książka, gdyby skrócić ją o jedną trzecią.
Pokaż mimo toJeśli rzeczywiście życie dziadków Pana Michaela było ciekawe to on nie potrafi tego przekazać. Książkę wymęczyłam.
Pokaż mimo toTrudna książka. Prawdopodobnie lepsza, niż moja ocena. Lektury nie ułatwia to, że mnóstwo tu wątków, bardzo nielinearna narracja - łatwo się pogubić. A przede wszystkim skomplikowanie różnych elementów i symboli, które się nawzajem naświetlają. Odnoszę wrażenie, że nie wszystko mi się udało odszyfrować. Trzeba bardzo uważnej lektury.
Pokaż mimo to