Na początku nic specjalnego - ot masa ludzi naciera w kolejnym bezsensownym natarciu na umocnienia przeciwnika. Nie dajcie się temu zwieść! Wraz z każdym poległym żołnierzem zacieśnia nam się krąg a sytuacja staje się coraz gęstsza i mroczniejsza. W pewnym momencie łapiesz się na tym, że nie możesz przestać czytać a wybuchające pociski zaczynają brzmieć gdzieś stylu głowy… W książce nie zabraknie zaskoczeń i zwrotów akcji. Nie ma tu nic nadprzyrodzonego a jednak czujemy się jak na obcej planecie z otoczeni istotami żywymi z których niewiadomo kto jest już wrogiem i o co walczy.

Na początku nic specjalnego - ot masa ludzi naciera w kolejnym bezsensownym natarciu na umocnienia przeciwnika. Nie dajcie się temu zwieść! Wraz z każdym poległym żołnierzem zacieśnia nam się krąg a sytuacja staje się coraz gęstsza i mroczniejsza. W pewnym momencie łapiesz się na tym, że nie możesz przestać czytać a wybuchające pociski zaczynają brzmieć gdzieś stylu głowy…...

Początkowo byłem sceptycznie nastawiony do tematu, ale zaskakujące zwroty akcji i zakończenie, sprawiają że książka jest godna polecenia

Początkowo byłem sceptycznie nastawiony do tematu, ale zaskakujące zwroty akcji i zakończenie, sprawiają że książka jest godna polecenia

Przyszedłem tutaj po przeczytaniu nowszych dzieła pana Michała więc z takiej perspektywy będę oceniał.

Stalowe Szczury: Błoto to opowieść o kompani karnej na linii frontu I WŚ. Bohaterzy cały czas biegają między jednym a drugim okopem prowadzeni szóstym zmysłem charyzmatycznego dowódcy, rzucają granatami, prują do francuzów, a w przerwach repetują broń lub komentują beznadzieję sytuacji. Na dokładkę mamy ruchy na wysokim szczeblu które mogą okazać się niebagatelne dla przebiegu wydarzeń.

Wszystko dzieje się szybko i bez przygotowania, jest kilka heroicznych walk, trochę koszarowego sarkazmu. Leci się przez to gładko jak pocisk przez tkankę miękką. Poznajemy grupkę wyrazistych wojaków ale ich relacje nie grają tutaj pierwszych skrzypiec. Na dokładkę oprócz pokonania wroga ciąg wydarzeń nie ma większego uzasadnienia (oprócz niejasnego problemu w dowództwie). Pół gwiazdki za fajne opisy niecodziennych pojazdów pancernych.

Błoto chowa dla nas tajemnicę i odkrywa ją dopiero na ostatnich kartach, kończy się cliffhangerem. Tutaj mam problem - ta książka to w zasadzie intro kolejnej części.

Można przeczytać ale polecam mieć w biblioteczce kolejne stalowe szczury.

Prywatnie jest to dużo poważniejsze i mniej szalone niż sybirpunki czy komorniki. Czy lepsze? Nie jestem w stanie stwierdzić.

Przyszedłem tutaj po przeczytaniu nowszych dzieła pana Michała więc z takiej perspektywy będę oceniał.

Stalowe Szczury: Błoto to opowieść o kompani karnej na linii frontu I WŚ. Bohaterzy cały czas biegają między jednym a drugim okopem prowadzeni szóstym zmysłem charyzmatycznego dowódcy, rzucają granatami, prują do francuzów, a w przerwach repetują broń lub komentują...

Ostatnio przeczytałem kilka trudniejszych książek i pomyślałem o odskoczni. Takie łatwe i przyjemne. Łatwe to to nie jest,a przyjemne dla masochistów...
Michał jak zwykle od 10 do 380 strony robo sieczkę, klnie jak szewc, wstawia cudny humor w najczarniejszą scenerię i robi sieczkę w Twojej głowie. Bo jeśli przyjaźnisz się z niemcami i jest Ci ich szkoda....to znaczy,że autor zrobił kawał roboty.
Polecam każdemu, komu psycha nie siada przy krawej jadce, flakach i krwi lecącej rynsztokami.
Dla mnie cudowne...lecę kolejne na już.....

Ostatnio przeczytałem kilka trudniejszych książek i pomyślałem o odskoczni. Takie łatwe i przyjemne. Łatwe to to nie jest,a przyjemne dla masochistów...
Michał jak zwykle od 10 do 380 strony robo sieczkę, klnie jak szewc, wstawia cudny humor w najczarniejszą scenerię i robi sieczkę w Twojej głowie. Bo jeśli przyjaźnisz się z niemcami i jest Ci ich szkoda....to znaczy,że...

Może nie rozczarował mnie tą pozycją Gołkowski ale napewno zaskoczył. Czytałem wcześniej Sybirpunka i Komornika i trzeba śmiało zaznaczyć że Stalowe Szczury różnią się od tamtych powieści, hm przede wszystkim w tym dla mnie nowym cyklu akcja kręciła się przez całą książkę wokół walki i wszystkich jej aspektów, akcja była dynamiczna i wręcz ciągła. Właściwie to trudno mi sklasyfikować tą historię, hm ogólnie to fantasy ale.... No właśnie ale, bo książka była przepełniona walką i przemocą i cały czas coś się działo, także sam niewiem jak to określić. Fakt jest taki że powieść p. Michała mi się całkiem podobała i z chęcią sięgnę po kolejne części. Jeśli chodzi o tego autora to go uwielbiam i po Stalowe Szczury sięgnąłem w ciemno i odrazu pobrałem na tela wszystkie części, zaufałem talentowi Gołkowskiego którym ten pisarz zauroczył mnie już wcześniej i myślę że się nie zawiodłem i to najważniejsze że jest po ukończonej lekturze satysfakcja także oby tak dalej panie Michale!😉

Może nie rozczarował mnie tą pozycją Gołkowski ale napewno zaskoczył. Czytałem wcześniej Sybirpunka i Komornika i trzeba śmiało zaznaczyć że Stalowe Szczury różnią się od tamtych powieści, hm przede wszystkim w tym dla mnie nowym cyklu akcja kręciła się przez całą książkę wokół walki i wszystkich jej aspektów, akcja była dynamiczna i wręcz ciągła. Właściwie to trudno mi...

Stalowe Szczury to ostatni cykl jaki mi został do przeczytania z twórczości Michała Gołkowskiego, jednego z moich ulubionych pisarzy. Trochę ciężko mi oceniać tę powieść bo wojna okopowa i ogólnie wojenno-historyczne klimaty to nie moja bajka. Fabuła jest trochę monotonna jak to wojna okopowa, jednak jest tu kilka niezłych scen na których można zawiesić oko. Mimo wszystko jest to napisane bardzo dobrze dzięki świetnemu warsztatowi autora. Największą robotę robi tu klimat wojny który aż się wylewa. Jest brud, błoto, krew, śmierć. Wszystko to co oddaje wojna, bardzo realistycznie opisane bez kolorowania. Przyznaję że dzięki temu dalej czytało się w porządku. W przyszłości sięgnę po dalsze części cyklu mimo tego że nie do końca gustuję w tego typu literaturze.

Stalowe Szczury to ostatni cykl jaki mi został do przeczytania z twórczości Michała Gołkowskiego, jednego z moich ulubionych pisarzy. Trochę ciężko mi oceniać tę powieść bo wojna okopowa i ogólnie wojenno-historyczne klimaty to nie moja bajka. Fabuła jest trochę monotonna jak to wojna okopowa, jednak jest tu kilka niezłych scen na których można zawiesić oko. Mimo wszystko...

Nieder mit der Brut! Und tilg' die Schmach mit Feindesblut!

Nieder mit der Brut! Und tilg' die Schmach mit Feindesblut!

No fajnie, pomyślałem. Książka o 1wś w realiach fantasy i nie kończy się w 1918, a trwa nadal 1922. I po pierwszych 50-60 stronach mówię sobie. Eeee przeciętna i chłam. Ale akcja się rozwija, bohaterów da się lubić coraz bardziej i praktycznie od połowy już nie mogłem się oderwać. Może gdyby Wielka Wojna nie była moją pasją nie potrafiłbym sobie tego tak wyobrazić i nie dotrwałbym do końca. Na pewno sięgnę po drugi tom.

No fajnie, pomyślałem. Książka o 1wś w realiach fantasy i nie kończy się w 1918, a trwa nadal 1922. I po pierwszych 50-60 stronach mówię sobie. Eeee przeciętna i chłam. Ale akcja się rozwija, bohaterów da się lubić coraz bardziej i praktycznie od połowy już nie mogłem się oderwać. Może gdyby Wielka Wojna nie była moją pasją nie potrafiłbym sobie tego tak wyobrazić i nie...

To że Michał ma bardzo dobry warsztat literacki wiadomo nie od dziś. Nie inaczej jest z pierwszym tomem cyklu " Stalowe szczury" , to powieść bardzo ekspresyjna i zarazem niezwykle plastyczna i obrazowa. Sceny okopowych batalii aż wyskakują z kart książki, opisane z ogromnym rozmachem zajmują znaczącą ilość jeśli chodzi o zawartość powieści , co paradoksalnie z czasem staje się nieco monotonne , jakby autor momentami stracił poczucie umiaru.
Na uwagę zasługuje sam pomysł cyklu, mimo że jest to literatura typowo wojenna , wręcz okopowa, mamy tu również trochę historii alternatywnej, nieco fantastyki z leciutką nutką horroru i co ważne całkiem nieźle skrojonych bohaterów.
Podobał mi się również klimat tej powieści, bo oprócz niezwykle realistycznych scen walk ,Michał bardzo dobrze oddał całą atmosferę wojny ,wszędobylski brud, błoto wdzierające we wszystkie zakamarki ubioru i ciała, krew , pot i krzyki rannych , upiorny obraz szczurów ucztujących na ciałach poległych, to wszystko tworzy bardzo niepokojący klimat tej książki. Ogólnie całość robi naprawdę całkiem niezłe wrażenie więc z przyjemnością sięgnę po kolejne tomy.

To że Michał ma bardzo dobry warsztat literacki wiadomo nie od dziś. Nie inaczej jest z pierwszym tomem cyklu " Stalowe szczury" , to powieść bardzo ekspresyjna i zarazem niezwykle plastyczna i obrazowa. Sceny okopowych batalii aż wyskakują z kart książki, opisane z ogromnym rozmachem zajmują znaczącą ilość jeśli chodzi o zawartość powieści , co paradoksalnie z czasem...

Kiedyś zacząłem ją czytać, ale bez odpowiedniego nastawienia i odrzuciła mnie po 10 stronach. Natomiast teraz nie mogłem się od niej oderwać. Okrucieństwo wojny, dzikie, pozornie nieprzemyślane ataki na froncie, trochę horroru i końcówka... nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Kiedyś zacząłem ją czytać, ale bez odpowiedniego nastawienia i odrzuciła mnie po 10 stronach. Natomiast teraz nie mogłem się od niej oderwać. Okrucieństwo wojny, dzikie, pozornie nieprzemyślane ataki na froncie, trochę horroru i końcówka... nie mogę się doczekać kolejnego tomu.